Biblia i Religie Chrześcijańskie: listopada 2013

niedziela, 17 listopada 2013

DUCHY ZMARŁYCH

Czy duchy zmarłych istnieją ? Skoro jak mówił Jezus, człowiek po śmierci śpi snem nieświadomości i czeka na zmartwychwstanie

to kim są duchy bliskich zjawiające się na seansach spirytystycznych? Skąd jasnowidze czerpią swoją wiedzę?

Biblia jasno wypowiada się w kwestii życia po śmierci: człowiek „nie wstanie, dopóki

niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi ze swojego snu”1. „Niebo przeminie” przy powtórnym przyjściu Chrystusa, jak czytamy w proroczej Księdze Apokalipsy: „I niebo znikło, jak niknie zwój”2. Zatem do dnia zmartwychwstania umarli „śpią w prochu ziemi”3. Nie są niczego świadomi, bo w dniu śmierci człowieka „giną wszystkie zamysły jego”4, a „w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania (...) ani poznania, ani mądrości”. Skoro umarli „nic nie wiedzą” i „nie mają udziału w niczym z tego, co dzieje się pod słońcem”6, to jak mogą pomagać żyjącym lub zjawiać się na ich wezwanie? Jak żyjący mogą korzystać z ich wiedzy?

Biblia wyraźnie zakazuje takich praktyk: „A gdy wam będą mówić: Radźcie się wywoływaczy duchów i czarowników, którzy szepcą i mruczą, to powiedzcie: Czy lud nie ma się radzić swojego Boga? Czy ma się radzić umarłych w sprawie żywych?”7. Mimo zakazu kontaktowania się ze zmarłymi, nawet w Starym Testamencie spotykamy się z opisem seansu spirytystycznego, jaki miał miejsce w Izraelu. Kim był duch i jakie były tego skutki?

Izraelski król
wywołuje duchy

Tym, który złamał zakaz, był pierwszy izraelski król Saul. Ponieważ odsunął się od Boga, Pan przestał udzielać mu rad za pośrednictwem proroków. Wtedy Saul udał się do wróżki z Endor. Przebranie miało mu zapewnić anonimowość, gdyż kobieta nie złamałaby zakazu nekromancji w obecności króla, który przecież sam „wytępił wywołujących duchy i wróżbitów w kraju”8. Gdy tylko kobieta nawiązała kontakt z zaświatami, natychmiast otrzymała informację, że jej klientem jest król. Po zapewnieniu zdekonspirowanego Saula, że nie zostanie ukarana, przywołała mu, zgodnie z życzeniem, ducha — jak twierdziła — proroka Samuela, by król mógł spytać go o radę. Owa, jak opisuje Biblia, „nadludzka istota wychodząca z ziemi” powiedziała do Saula: „Dlaczego pytasz mnie, skoro Pan odstąpił od ciebie i stał się twoim wrogiem?”9. Następnie identyfikując się z Samuelem, duch przypomniał Saulowi jego odstępstwa i przepowiedział mu rychły koniec.

Już samym pytaniem skierowanym do Saula duch wskazał, że nie przychodzi od Boga. Kto mógł to być? Nie anioł, gdyż Pan wstrzymał swe rady; nie zmarły prorok, ponieważ Bóg wyjaśnił, że „nie wraca ten, kto zstąpił do krainy umarłych”10. Apostoł Paweł przestrzegał przed „duchami zwodniczymi” tłumacząc, że „i szatan przybiera postać anioła światłości”11. Z kolei apostoł Jan pisał: „Nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga”12. Skoro demony mogą pojawiać się w dowolnej postaci, nie jest dla nich przeszkodą ukazać się jako zmarła osoba — stąd Saul mógł rozpoznać ducha Samuela. Ów duch przepowiedział śmierć króla: „Jutro będziesz ty i twoi synowie ze mną”. Saul nazajutrz przegrał bitwę i popełnił samobójstwo. Dla zwolenników dualizmu (pośmiertne oddzielenie duszy od ciała) pozostaje pytanie: czy samobójca Saul, który odszedł od Boga, poszedłby po śmierci tam, gdzie sprawiedliwy Samuel? Ciekawe też, że wróżka z Endor widziała ducha wyłaniającego się „z ziemi”, a nie przychodzącego z nieba. Czy Bóg posłałby Samuela, skoro sam zabronił ludziom kontaktów z duchami?

Dlaczego Bóg zakazał seansów spirytystycznych? Bo wiedział, że demony wykorzystają to, by przybierać postać zmarłych i zwodzić żyjących. Dlatego „niech nie znajdzie się u ciebie (...) wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej, ani zaklinacz, ani wywoływacz duchów, ani znachor, ani wzywający zmarłych, gdyż obrzydliwością jest dla Pana każdy, kto to czyni”13.

Wróżki
w czasach Jezusa

Choć Biblia potępia okultyzm, nie ucieka od faktów i rzetelnie opisuje magię praktykowaną w Izraelu. Historię taką znajdziemy również w Nowym Testamencie. W 16. rozdziale Dziejów Apostolskich mowa jest o dziewczynie, „która miała ducha wieszczego, a która przez swoje wróżby przynosiła wielki zysk panom swoim”. Szczególną aktywność wykazywała, gdy apostoł Paweł próbował nauczać. Co ciekawe, wcale nie kłamała: „Ta, idąc za Pawłem i za nami, wołała mówiąc: Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego i zwiastują wam drogę zbawienia”. Posiadła więc umiejętność jasnowidzenia. A jednak Paweł nie był z tego zadowolony: „A to czyniła przez wiele dni. Wreszcie Paweł znękany, zwrócił się do ducha i rzekł: Rozkazuję ci w imieniu Jezusa Chrystusa, żebyś z niej wyszedł. I w tej chwili wyszedł”. Kto zatem dał tej dziewczynie takie zdolności? Z historii tej jasno wynika, że jako medium używał jej demon. Gdy został przepędzony przez Pawła, zdolności paranormalne niewolnicy nagle znikły, a z nimi zysk. Dlatego wściekli właściciele wieszczki zawlekli Pawła i Sylasa na rynek zarzucając im, że... zakłócają spokój w mieście.

Wraz z wyrzuceniem demona znika moc. Zresztą media, wróżbici i uzdrowiciele przyznają, że bez duchowych przewodników nie mieliby zdolności widzenia „głębiej i dalej”. Zwiedzenie, aby było skuteczne, posługuje się prawdą. Dlatego słowa wieszczki z Filippi były prawdziwe. Chodziło jednak o coś zupełnie innego — o odwrócenie uwagi ludzi od ewangelii głoszonej przez Pawła, a zwrócenie jej na zdolności medium. Ale jak widać, nawet jeśli słowa objawienia spełnią się, nie znaczy to wcale, że pochodzą od Boga. Zresztą demoniczne przepowiednie nie spełniają się w całości. Jest to swego rodzaju testem, skąd pochodzi dar jasnowidzenia, mimo deklaracji mediów o boskim źródle objawienia. Biblia jasno precyzuje kryteria: „Po czym poznamy słowo, którego Pan nie wypowiedział? Jeśli słowo, które wypowiedział prorok w imieniu Pana nie spełni się i nie nastąpi, jest ono słowem, którego Pan nie wypowiedział, lecz w zuchwalstwie wypowiedział je prorok”14.

Czarnoksiężnicy
New Age

Przepowiednie największych mediów nigdy nie były skuteczne w 100 proc. Wieloletnie badania prowadzone przez Pentagon we współpracy z najlepszymi współczesnymi jasnowidzami dowodzą, jak doniósł dziennik „Time”, że ich przepowiednie spełniają się zaledwie w 25 proc. Słynna wizjonerka Jeane Dixon przepowiedziała śmierć Marilyn Monroe, zabójstwo Mahatmy Gandhiego oraz Johna i Roberta Kennedych, ale zapowiedziała też wybuch III wojny światowej w 1954 roku, odsunięcie Fidela Castro od władzy w 1970 roku i wylądowanie jako pierwszych Rosjan na Księżycu.

Skąd jednak bierze się poprawne przepowiadanie pewnych wydarzeń? Rzekomy duch Samuela przepowiedział królowi Saulowi śmierć i tak dokładnie się stało. Pismo Święte opisuje, że demony są w stanie przewidzieć niektóre przypadki, szczególnie gdy same je planują. Dlatego najwięcej trafnych przepowiedni jasnowidzów wiąże się z zabójstwami czy katastrofami. W związku z tym Biblia podaje jeszcze jedno ważne kryterium rozpoznawania duchów: jeśli objawienie przepowiada przyszłość trafnie, ale podważa nauki Boże, nie pochodzi od Boga15.

Sztuki okultystyczne były znane we wszystkich czasach i kulturach. Zahamowanie praktyk magicznych przyniosła era racjonalizmu. Ze skrajności polegającej na kwestionowaniu zjawisk nadprzyrodzonych, którą przyniosło oświecenie, ludzie popadli obecnie w ich bezkrytyczną akceptację jako źródeł prawdy. Okultyzm wkradł się nawet do polityki i biznesu. Bez rad astrologów i duchowych mistrzów nie ruszali się: księżna Diana, Ronald Reagan, Bill Clinton, Borys Jelcyn. Jak ujawnił „Time”, w ciągu 10 lat Pentagon wydał 20 milionów dolarów na współpracę z kilkunastoma parapsychologami. Z kolei „New York Time” napisał kilkanaście lat temu, że największe korporacje zastanawiają się, jak wykorzystać okultyzm w sukcesie rynkowym. Według „Wall Street Journal” firmy wydają miliony dolarów na szkolenie swych pracowników w technikach New Age.

Renesans spirytyzmu

Od połowy XIX wieku datuje się erę tzw. nowożytnego spirytyzmu. Do łask przywróciły go w 1848 roku amerykańskie siostry Fox. Zaczęło się w marcu od nękania całej rodziny odgłosami kroków i stukania. Z „zabłąkaną duszą” kontakt nawiązały dwie nastolatki, dorabiając się swoistego alfabetu. Owym duchem miał być zamordowany przed laty w domu państwa Fox komiwojażer Charles Rosn. Jego poselstwem było przekonanie sceptyków „o doniosłej prawdzie nieśmiertelności”. Z początku okrzyknięte oszustkami, z czasem zyskały sławę. Wkrótce moda na spotkania z duchami ogarnęła całe Stany Zjednoczone i Europę.

To, co głosi spirytyzm, jest wyraźnie negowane przez Biblię, która mówi, że „na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli”16, a umarli, zamiast „latać” w zaświatach i kontynuować swój żywot, spokojnie „śpią w prochu ziemi”17. „Ze śmierci do żywota” przejdzie tylko ten, jak mówi Jezus, „kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał”18. Ze zmarłymi nie można nawiązać kontaktu, bo wzbudzeni do życia zostaną dopiero „w dniu ostatecznym”19. Teraz ich stan określany jest przez Biblię mianem snu, a więc pełnej nieświadomości — takiego słowa użył Jezus, opisując śmierć Łazarza czy córki Jaira20.

Kto zatem przychodził do sióstr Fox ze swoim poselstwem „o doniosłej prawdzie o nieśmiertelności”? Na pewno nie ów zamordowany komiwojażer, skoro „w krainie umarłych nie ma działania”21. Biblia pozwala scharakteryzować zjawę jako tę samą siłę, która w postaci węża próbowała to samo wmówić pierwszym ludziom: „Na pewno nie umrzecie”22.

Dziewięć lat po wydarzeniach w domu sióstr Fox opublikowano programowe dzieło spirytyzmu — „Księgę Duchów” autorstwa Allana Kardeca — efekt intensywnych seansów z medium Jafetem. Czyniąc reinkarnację podstawą spirytyzmu, Kardec twierdził, że jego ruch nie jest nową religią, lecz racjonalną filozofią opartą na możliwych do zademonstrowania faktach, i zajmuje się związkiem świata materialnego z rzeczywistymi bytami.

Biblia zapowiada, że przed powrotem Chrystusa spirytyzm powróci do łask. Księga Apokalipsy mówi o nadprzyrodzonych fenomenach i fałszywym ożywieniu religijnym w tzw. czasach końca, a źródło tych zjawisk przypisuje aktywności demonów23. Celem takiego działania ma być odwrócenie uwagi ludzi od Chrystusa i Jego ewangelii. Demony będą podrabiać cuda z czasów Eliasza i Pięćdziesiątnicy: „I czyni wielkie znaki, tak iż nawet każe ogniowi zstępować z nieba na ziemię na oczach ludzi. I zwodzi mieszkańców ziemi znakami”24.

Obecnie w Stanach Zjednoczonych działa około 20 milionów spirytystów. Brazylijska Federacja Spirytystyczna skupia 30 milionów osób. W Polsce nie ma takich statystyk. Ale tak tu, jak i tam wróżbici poszli z duchem czasu. Wirujące stoliki zamienili na komputery, telefony i telewizory. Nie zmieniło się tylko jedno — demoniczne kłamstwo zwodzące ludzi.

K.S.

1 Hi 14,12. 2 Ap 6,14. 3 Dn 12,2. 4 Ps 146,4. 5 Koh 9,10. 6 Koh 9,5-6. 7 Iz 8,19-20. 8 1 Sm 28,9. 9 1 Sm 28,13.16. 10 Hi 7,9. 11 2 Kor 11,14. 12 1 J 4,1. 13 Pwt 18,10-12. 14 Pwt 18,21-22. 15 Pwt 13,2-6. 16 Rz 5,12. 17 Dn 12,2. 18 Dn J 5,24. 19 J 6,40. 20 J 11,11; Mt 9,24. 21 Koh 9,10. 22 Rdz 3,4. 23 Ap 16,3. 24 Ap 13,13.

Znaki Czasu listopad 2013 r,

[Przy artykule korzystano z książki Jonatana Dunkela pt. Apokalipsa].

CZY ŚMIERĆ TO POWÓD DO LĘKU ?

Strach przed śmiercią nie jest dla mnie czymś abstrakcyjnym. Wiem, jak to jest być omal sparaliżowanym ze strachu, jak to jest bać się, że każda wizyta u lekarza przyniesie wykrycie jakiejś śmiertelnej choroby. Ale dzięki Bogu znalazłem kilka sposobów radzenia sobie ze strachem.

Nigdy nie zapomniała wiosny tuż przed swoimi szóstymi urodzinami. Brodziła

w mętnych wodach rzeki

Arkansas koło Wichita w stanie Kansas. Czuła szarpnięcia nurtu, ale powierzchnia nie zdradzała niebezpieczeństwa kryjącego się w toni. Zrobiła następny krok. Zbełtane wody ścięły ją z nóg. Spanikowawszy raptowną utratą gruntu pod nogami, zesztywniała. Zaczęła tonąć. Po chwili mętne wody zamknęły się nad nią. Nogami dotknęła nieruchomej przeszkody, ale topielisko nie chciało jej puścić. I wtedy z głębiny na wiosenne powietrze wyrwały ją silne ręce. Starszy brat zaniósł ją do domu, a tam matka ostrzegła: „Trzymaj mi się z dala od wody. Mało brakowało, a byś się utopiła!”.

Strach matki

Moja matka nigdy nie zapomniała, jak zajrzała wtedy śmierci w oczy. Jeszcze zanim poznałem tę historię, niebezpieczeństwo czaiło się dla mnie w każdej głębszej wodzie, a matczyna opowieść tylko ten strach spotęgowała. Dopiero po wielu latach, już jako dorosły człowiek, zdołałem przezwyciężyć to namacalne poczucie zagrożenia i nauczyć się pływać, choć tak naprawdę nigdy nie czerpałem z pływania przyjemności. Do dziś ilekroć znajduję się w wodzie i przestaję wyczuwać pod stopami dno, podchodzący do gardła żołądek ostrzega mnie, żebym się zatrzymał. Tylko świadomy wysiłek pozwala mi wtedy dalej pluskać się i pływać.

Ale wróćmy do mojej matki. Bała się nie tylko wody. Niebezpieczeństwo czaiło się dla niej wszędzie. Odkąd się urodziłem, przez znaczną część życia (zdecydowanie zbyt długą) przepełniał mnie strach. Nie winię za to matki. W 1919 roku, gdy nastała wielka pandemia grypy, skończyła pięć lat. Traf chciał, że pierwsze przypadki zachorowania na hiszpankę w Stanach Zjednoczonych pojawiły się w Kansas. Gdy tylko amerykańscy żołnierze wrócili do kraju z I wojny światowej, ta straszna choroba zabiła miliony skądinąd zdrowych dorosłych. W tamtych czasach śmierć była nieodłącznym towarzyszem człowieka.

Moim rodzicom przyszło żyć w bardzo ciężkich czasach: przeżyli dwie wojny światowe, pandemię hiszpanki i lata wielkiego kryzysu. Śmierć zabrała im bliskich. Po urodzeniu mojej siostry i jeszcze przed moimi narodzinami moja matka straciła trójkę dzieci: jednego nie donosiła; inne, które zmarło w łonie, nosiła martwe jeszcze przez miesiąc; niespełna rok przed moim przyjściem na świat umarła moja siostrzyczka, zadusiwszy się pępowiną przy porodzie.

Matka miała dobry powód, żeby bać się śmierci!

Kiedy się urodziłem, czuła ogromną radość, ale też ze zrozumiałych względów ogromny strach o moje bezpieczeństwo. Potem przyszła epidemia heinemedina. Dzieci w moim wieku umierały albo żyły tylko dzięki umożliwiającym im oddychanie wielkim maszynom zwanym żelaznymi płucami. Dzielę się tą historią nie po to, by kogoś winić lub usprawiedliwiać, lecz jedynie dla przedstawienia okoliczności. Inni z pewnością przeszli więcej, a bali się mniej. Po prostu dzielę się swoją historią.

Mój strach

Religia nie dawała mi zbyt wielkiej pociechy. Bóg mojego dzieciństwa był wymagający. Jedzenie, lektury, ubiór, rozrywka — każdy szczegół mojego życia musiał być zaakceptowany przez Boga, który akceptował niewiele. Kiedy miałem siedem lat, uczestniczyliśmy latem w spotkaniach namiotowych w niedalekim miasteczku Temple w stanie Teksas. Ewangelista odmalował przed oczami słuchaczy żywy obraz siedmiu ostatnich plag. Oświadczył, że wkrótce powróci Jezus, ale przedtem musi nastąpić wielki ucisk. Przetrwają tylko ci, którzy są „gotowi”, czyli których życie zostało oczyszczone z grzechu. Po tym kazaniu przez całe miesiące drżałem, ilekroć odkręcałem kurek z wodą, bo bałem się, że z kranu poleci krew. Wiedziałem, że nie jestem gotów.

Gdy byłem mały, w domu rzadko poruszało się temat śmierci, mimo to nigdy nie odstępował mnie strach przed nią. Mniej więcej dopiero na granicy dorosłości uświadomiłem sobie, jak bardzo w moim świecie zadomowił się strach. W szkole z internatem żyłem przez jakiś czas w strachu, że już nigdy nie zobaczę domu rodzinnego.

Kilka lat później lekarze zdiagnozowali u ojca guza mózgu. Mimo operacji i chemioterapii zmarł po czternastu miesiącach od zabiegu. Z pełnego werwy, atletycznego mężczyzny, którego zawsze znałem, pozostał cień człowieka. Ponieważ jednak kończyłem wtedy college i niedawno się ożeniłem, nie miałem czasu na rozpaczanie.

Teraz jednak widzę, że w istocie nie robiłem nic innego, jak tylko rozpaczałem. Zawsze gdy nagłą śmiercią zmarła znana osobistość, szybko nabierałem pewności, że mam objawy tej samej choroby. Kiedy zdechło mi zwierzątko domowe, byłem niepocieszony przez wiele dni, o wiele za długo jak na taką stratę. Miewałem ataki paniki (ukrywałem je przed bliskimi), podczas których czułem, że umieram. Gdy w wieku zaledwie 59 lat zmarł jeden z braci ojca, wiedziałem, że genetyka skazała mnie na krótki żywot. Wydawało mi się, że śmierć czai się za każdym rogiem.

Sposoby na lęk

Wstaw swoje imię w cytat biblijny. Fragmentów Pisma Świętego, które mówią o Bożej miłości, nie czytam tak jak inni. Wstawiam do tekstu swoje imię lub słowa „ja”, „mnie”, „mój”. Oto przykład: „Ja bowiem znam zamiary, jakie mam wobec Eda — mówi wyrocznia Pana — zamiary pełne pokoju, a nie zguby, by zapewnić Edowi przyszłość, jakiej Ed oczekuje”1. Kolejny tekst, który szczególnie mi pomaga, gdy nachodzą mnie posępne myśli, to fragment Listu do Rzymian: „Ed jest pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani władze, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani wysokości, ani głębie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła oddzielić Eda od miłości Boga”2. Jest jeszcze wiele podobnych urywków, ale te dwa to moje ulubione, mówią bowiem o nadziei, o przyszłości, którą Bóg dla mnie zaplanował. Zapewniają mnie, że od miłości Boga nie może mnie oddzielić nawet śmierć.

Skup się na tym, co masz nadzieję osiągnąć, a nie na tym, co się może zdarzyć. Uzmysłowiłem sobie, że śmierć jest rzeczą pewną, a życie nie. Widzę nieraz, jak strach podcina skrzydła ludziom, którzy starają się uniknąć ewentualnych niebezpieczeństw, tak że nie potrafią cieszyć się życiem. Henry David Thoreau powiedział kiedyś: „(...) w godzinę śmierci nie [chcę] odkryć, że nie żyłem”. Ja też nie chcę, żeby strach przed śmiercią powstrzymywał mnie przed życiem pełnią życia.

Zamiast rozmyślać o lękach, skupiam się na tym, co mam nadzieję osiągnąć, póki żyję. Mam swoje plany i marzenia, choć wiem, że na pewno ich wszystkich w życiu nie zrealizuję. Gdy odkryję, że nie zostało już nic, co chciałbym zrobić, wówczas będę gotów umrzeć.

Porzuć legalizm i rozkoszuj się łaską. W dzieciństwie przygniatało mnie ciężkie brzemię: starałem się prowadzić doskonałe życie, aby uniknąć strasznej Bożej kary. Nawet gdy nie byłem świadom żadnego obecnego grzechu, martwiłem się o przyszłość. A co jeśli kiedyś zawiodę? Skąd mogę mieć pewność zbawienia? A jako ludzie oczywiście nie znamy szczegółów przyszłości. Najlepsze, co możemy zrobić, to jeszcze dziś zaufać Bogu. Jak się okazuje, jest to idealna pora, aby to uczynić! Apostoł Paweł przypomniał koryntianom: „Teraz właśnie jest czas łaskawości, teraz właśnie jest dzień zbawienia”3.

Uznaj, że żyjesz tylko teraz. Nie wiem, ile dni życia Bóg ma jeszcze dla mnie w zanadrzu. Ale nie mogę żyć nimi, podobnie jak nie mogę ożywić dni minionych. Zarówno przeszłość, jak i przyszłość są poza moim zasięgiem. Podobnie jak Phil Connors w filmie Dzień świstaka, musiałem się nauczyć, że żyć i być szczęśliwym mogę być tylko dzisiaj.

Pamiętaj, że śmierć nie boli. Pomaga też pamiętanie, że póki żyję w świecie bólu i cierpienia, śmierć jest wybawieniem. Moja matka, która tak długo bała się śmierci, w końcu powitała ją jako koniec swojego cierpienia. Choć niejeden człowiek kwestionuje moralność praw dotyczących śmierci z godnością (zwanej powszechnie eutanazją), ludzie ci ilustrują fakt, że dla wielu śmierć jest wytchnieniem.

Nawet osoby cieszące się dobrym zdrowiem mogą uznać śmierć za wytchnienie. Legenda o Żydzie Wiecznym Tułaczu opisuje człowieka skazanego na życie wieczne. Tak, tak, dobrze czytacie, to nie pomyłka: skazanego na życie wieczne. Bohater tej historii dopuszcza się potwornego występku, za który otrzymuje wyrok życia wiecznego. Kiedy jednak widzi śmierć swoich bliskich, ciągłe okrucieństwa ludzi względem siebie, cierpienia związane z wiekiem i chorobą, zaczyna tęsknić za śmiercią, aby znaleźć wytchnienie od konfliktów w grzesznym świecie... tyle że nie może jej zaznać.

Jezus przyrównał śmierć do snu. Usłyszawszy o śmierci Łazarza, rzekł: „Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę go obudzić”4. Osób śpiących snem śmierci nie niepokoją już grzechy ani cierpienie żyjących.

Pamiętaj, że dla chrześcijanina śmierć to nie koniec. Jezus obiecał, że przy Jego powrocie umarli zmartwychwstaną5. Nieopodal grobu Łazarza rzekł: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie”6.

Wielu z nas wprawdzie zna historię wskrzeszenia Łazarza, często jednak zapomina się o zmartwychwstaniu, które nastąpiło przy śmierci Jezusa. Biblia mówi, że „ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy pomarli, powstało”7. Historia ta mówi nam, że zmartwychwstanie to nie tyle jakieś przecudowne wydarzenie, które ma nastąpić w przyszłości, ile coś, co już się rozpoczęło.

Gdy przychodzi śmierć... Pomimo całej wiedzy, którą posiadam, i moich najlepszych starań, strach przed śmiercią wciąż powraca, sprawiając, że czuję się bezradny i słaby jak dziecko. Ale właśnie tak czuł się Jezus, wisząc na krzyżu. Skąd to wiemy?

Kiedyś w Ameryce matki uczyły małe dzieci zmawiać przed snem modlitwę zaczynającą się od słów: „Teraz głowę do snu kładę”. Archeolodzy i historycy odkryli podobną modlitwę, której żydowskie matki uczyły dzieci w czasach Jezusa. Jaka to modlitwa? „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego”8. Dokładnie tę modlitwę zmówił Jezus w obliczu śmierci!

Przed laty słyszałem, jak pastor Sieg Roeske rzekł: „Co wieczór kładąc się do snu, ufam Panu, że zbudzi mnie o poranku. Gdy przyjdzie czas umierać, zaufam Panu, że zbudzi mnie o poranku zmartwychwstania”.

Kiedy w ciemności nachodzą mnie lęki przed śmiercią, zmawiam moją dziecięcą modlitwę, mówiąc im wszystkim: „Dobranoc. Do zobaczenia o poranku”. Wiedząc, że nic nie może mnie oddzielić od miłości Boga, kładę się spać spokojny. Mogę zaufać Bogu, że po potrzebnym odpoczynku zbudzi mnie bez względu na to, czy będzie to jutrzejszy poranek, czy też poranek zmartwychwstania.

Ed Dickerson

1 Zob. Jr 29,11. 2 Zob. Rz 8,38-39. 3 2 Kor 6,12 (kursywa dodana). 4 J 11,11. 5 Zob.
J 5,28-29. 6 J 11,25-26. 7 Mt 27,51-52.
8 Łk 23,46.

[Artykuł jest przedrukiem z „Signs of the Times” 08/2013. Tłum. Paweł Jarosław Kamiński dla www.adwentysci.waw.pl. Cytaty biblijne pochodzą z Biblii Tysiąclecia, wyd. 5].

Znaki Czasu listopad 2013 r.

URAŻONY ROZGNIEWANY ODSUNIĘTY?

Usunięcie kogoś ze stanowiska prezydenta czy
innego przywódcy politycznego zwykle odbywa się w atmosferze skandalu. Czasem powody są oczywiste i usuwany sam jest sobie winny. A czasem to wynik pomyłki, uprzedzeń czy intrygi politycznej — wtedy skandaliczne jest postępowanie inicjatorów usunięcia.

Biblia wielokrotnie opisuje odsunięcie od władzy liderów. Jednak jeden z takich opisów

dotyczy najważniejszego przywódcy w dziejach Izraela, osoby najwybitniejszej pod każdym względem, której życie Biblia podsumowuje tak: „nie powstał już w Izraelu prorok taki jak Mojżesz, z którym by Pan obcował tak bezpośrednio”1. Mojżesz dla Izraela to jak Kopernik dla astronomii, Einstein dla fizyki — punkt odniesienia niemający sobie równych.

Wyjątkowa postać

Wyjątkowe cechy Mojżesza najwyraźniej uwidoczniły się podczas spotkania Izraelitów z Bogiem pod górą Synaj, gdzie lud otrzymał dziesięcioro przykazań. Nadaniu prawa towarzyszyły nadprzyrodzone zjawiska, mające podkreślić wyjątkowość i doniosłość tego wydarzenia. „Pojawiły się grzmoty i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i doniosły głos trąby (...). Dym unosił się jak dym z pieca, a cała góra trzęsła się bardzo”2. Było to przerażające doświadczenie. Ludzie byli tak przerażeni tymi zewnętrznymi przejawami obecności Bożej, że prosili, by ktoś przekazał im Boże pouczenia w mniej onieśmielający sposób, jako pośrednik3.

Takim pośrednikiem stał się właśnie Mojżesz. „Gdy (...) wstąpił na górę, obłok zakrył ją. I zamieszkała chwała Pana na górze Synaj, a obłok okrywał ją przez sześć dni. Siódmego dnia zawołał na Mojżesza z obłoku. A chwała Pana wyglądała w oczach synów izraelskich jak ogień trawiący na szczycie góry. Mojżesz wszedł w środek obłoku i wstąpił na górę. A był Mojżesz na górze czterdzieści dni i czterdzieści nocy”4.

Mojżesz miał zupełnie inny pogląd na temat Boga niż pozostali. Nie zadowalało go częściowe objawienie „na odległość”. Pragnął ujrzeć Boga osobiście. Poznać Go najpełniej, jak to tylko możliwe. I Bóg obiecał, że pozwoli mu ujrzeć swoją chwałę w takim stopniu, jaki będzie dla Mojżesza bezpieczny. „Gdy przechodzić będzie chwała moja, postawię cię w rozpadlinie skalnej i osłonię cię dłonią moją, aż przejdę, a gdy usunę dłoń moją, ujrzysz mnie z tyłu, oblicza mojego oglądać nie można”5.

Mimo to później Mojżesz stał się obiektem krytyki ze strony siostry Miriam i brata Aarona, którzy czuli, że nie ustępują mu autorytetem i duchowym oświeceniem. W odpowiedzi na to sam Bóg przekazał im, że istnieje znacząca różnica między nimi a Mojżeszem. „Słuchajcie moich słów: Jeżeli jest u was prorok Pana, to objawiam mu się w widzeniu, przemawiam do niego we śnie. Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. (...) Z ust do ust przemawiam do niego, i jasno, a nie w zagadkach. I prawdziwą postać Pana ogląda on. Dlaczego więc ośmieliliście się wypowiadać się przeciwko słudze memu, Mojżeszowi?”6. W innym miejscu czytamy, że „rozmawiał Pan z Mojżeszem twarzą w twarz, tak jak człowiek rozmawia ze swoim przyjacielem”7.

Dlaczego więc tak wyjątkowy człowiek został usunięty ze stanowiska właśnie wtedy, gdy doprowadził Izraelitów do granic Ziemi Obiecanej? Do kontynuowania misji wybrany został Jozue, człowiek godny, ale niemogący się równać z Mojżeszem w kwestii wizji i głębi doświadczenia. Czy to nie skandal? Gdyby coś podobnego wydarzyło się dziś, momentalnie obiegłoby internet i inne media i stało przedmiotem niekończących się dyskusji. W przypadku Mojżesza skandal dotyczył także wiarygodności i uczciwości Boga, który odsunął go od przywództwa, zwłaszcza że w dyskusji o podstawach usunięcia Mojżesza ze stanowiska większość ludzi stanęłaby w jego obronie.

Jeden błąd...

Jak do tego doszło? Po trzydziestu ośmiu latach wędrówki po pustyni w drodze z Egiptu do Ziemi Obiecanej Izraelici obozowali w Syn, gdzie nie było wody. Lud zaczął okazywać niezadowolenie. Oburzeni zwrócili się do swojego przywódcy: „Dlaczego przywiedliście zgromadzenie Pana na pustynię? (...) abyśmy tu pomarli (...) aby nas przywieść na to nędzne miejsce, gdzie nie ma zboża, fig, winorośli i jabłek granatu, a zwłaszcza nie ma wody do picia?”8.

Podobne sceny rozgrywały się wielokrotnie w czasie tej wędrówki. Ludzie zachowywali się tak, jakby zapomnieli o swoim nędznym losie niewolników w Egipcie i cudownym wyzwoleniu i Bożej opiece w drodze. Byli zniechęceni i przekonani, że już nigdy nie opuszczą pustyni synajskiej. Zaczęli nawet tęsknić za Egiptem, zapominając o Kanaanie, do którego zmierzali. Mojżesza, który im ofiarnie służył, oskarżali o najgorsze. Atmosfera była bardzo napięta. Wśród tłumu narastał gniew. Wydawało się, że lada chwila rozpęta się bunt. Mojżesz i Aaron zwrócili się w modlitwie o radę do Boga.

Wtedy to Pan powiedział Mojżeszowi: „Weź laskę i zgromadź zbór, ty i Aaron, twój brat. Przemówcie na ich oczach do skały, a ona wypuści z siebie wodę. Wydobędziesz dla nich wodę ze skały i napoisz zbór i ich bydło”9. Laska, o której mówił Bóg, odegrała istotną rolę w poprzednich latach. Na początku wędrówki, zaraz po tym, jak Izraelici przeszli przez Morze Czerwone i znaleźli się na Półwyspie Synajskim, podstawowym problemem też był brak wody. Wtedy ludzie też narzekali i byli nawet gotowi ukamienować Mojżesza. I Bóg dał wówczas Mojżeszowi takie polecenie: „Weź także do ręki laskę swoją, którą uderzyłeś Nil, i idź! Oto Ja stanę przed tobą na skale, tam, na Horebie, a ty uderzysz w skałę i wytryśnie z niej woda, i lud będzie pił”10.

Mojżesz wziął więc i tym razem laskę do ręki i podszedł do skały, która została mu wskazana. Wokoło wrzało morze rozgniewanych brakiem wody ludzi. Jak dotąd Mojżesz przez trzydzieści osiem lat cierpliwie znosił takie postawy i zachowania. Może liczył na to, że się czegoś nauczą, że stopniowo zaczną postrzegać sprawy we właściwy sposób, że bardziej zaufają Bogu. Jednak nie dostrzegł w tym tłumie rozsądku, a jedynie narastające niezadowolenie, zwątpienie i niewdzięczność.

Nagle twarz Mojżesza poczerwieniała z gniewu. W poczuciu zawodu i beznadziejności swej misji zawołał do tłumu: „Słuchajcie, przekorni! Czy z tej skały wydobędziemy dla was wodę?”. Po czym „podniósł Mojżesz rękę swoją, i uderzył dwa razy swoją laską o skałę. Wtedy trysnęła obficie woda i napił się zbór oraz ich bydło”11. Uderzył w skałę z całej siły aż dwa razy, jakby każdą cząstką swojego jestestwa manifestując, że nie będzie się wahał połamać tej laski także na grzbietach buntowników. Jego czyn wyrażał to bezbłędnie — że jeśli nie będzie ich mógł pozyskać perswazją, to podporządkuje ich sobie siłą.

Tak czy inaczej ze skały wytrysnęła woda. Lud był zadowolony. Zamieszanie zostało opanowane, choć cud nie spowodował wśród ludu przypływu bojaźni i wdzięczności wobec Boga. Ale Mojżesz zgrzeszył. Okazał nieposłuszeństwo wobec Boga, tracąc nad sobą panowanie. Tyle że to akurat ludzi nie obchodziło, bo przecież ich potrzeby zostały zaspokojone. Jedynie Mojżesz, który chwilę wcześniej był pełen pewności siebie i urażonej dumy, nie przeszedł do porządku dziennego nad tym incydentem. Niemal natychmiast zdał sobie sprawę, że zlekceważył Boże polecenie. Bóg powiedział Mojżeszowi, by jedynie wziął ze sobą tę laskę i przemówił do skały. Nie musiał uderzać w skałę. Ten impulsywny odruch był jego własnym pomysłem. Gdyby łagodnie i spokojnie przemówił do skały, a ta uwolniłaby wodę pod nią płynącą, wywarłoby to niepomiernie korzystniejszy wpływ na Izraelitów i nauczyłoby ich więcej niż gniewne upomnienie. Sposób, w jaki Mojżesz wykonał Boże polecenie, mógł się wydawać nieistotny dla tłumu, a nawet dla samego Mojżesza, ale z pewnością nie był nieistotny dla Boga. Mojżesz natomiast dał upust swojemu gniewowi, jakby chodziło tylko o obronę jego przywódczych kwalifikacji. Wybuchając gniewem, pozostawił wrażenie, jakby rzeczywiście to on sam miał w sobie moc sprawić, by woda wypłynęła ze skały.

Przez całą drogę do Ziemi Obiecanej Bóg łaskawie zaopatrywał swój lud. Dbał, by nie brakowało im jedzenia i wody. Okresowe „trudności”, jakich doświadczali, nie oznaczały, że Bóg był obojętny na ich potrzeby. Przeciwnie, Bóg traktował ich jak cierpliwy rodzic, który stara się kierować kapryśnymi, niedojrzałymi dziećmi, starannie aranżując okoliczności w taki sposób, by prowadzić dzieci ku dojrzałości. Wspominając ich doświadczenia, Mojżesz powiedział: „Zachowaj też w pamięci całą drogę, którą Pan, Bóg twój, prowadził cię przez czterdzieści lat po pustyni, aby cię ukorzyć i doświadczyć, i aby poznać, co jest w twoim sercu, czy będziesz przestrzegał jego przykazań, czy nie. Upokarzał cię i morzył cię głodem, ale też karmił cię manną (...) aby dać ci poznać, iż człowiek nie samym chlebem żyje, lecz że człowiek żyć będzie wszystkim, co wychodzi z ust Pana. (...) Poznaj tedy w swoim sercu, że jak człowiek ćwiczy swego syna, tak Pan, Bóg twój, ćwiczy ciebie”12.

...i jego
konsekwencje

Kiedy Mojżesz na chwilę stracił nad sobą panowanie i uderzył w skałę, zaprzepaścił szansę ukazania Izraelitom ich czułego niebiańskiego Ojca. Gniew okazany przez Mojżesza był w oczach ludzi odzwierciedleniem Bożej reakcji — fałszywie zaświadczył, że Bóg także się gniewa i że grozi im z Jego strony surowa kara. Postawa Mojżesza utwierdziła ich w błędnych wyobrażeniach o charakterze Boga. Mojżesz zawiódł w decydującej chwili, stając się narzędziem w rękach mocy usiłującej przedstawiać charakter Boga w fałszywy sposób. Obraz Boga w oczach Izraelitów nabrał cech arbitralności i surowości.

Bez względu na to, jak uzasadniony może się wydawać z ludzkiego punktu widzenia wybuch gniewu Mojżesza, sprawił on wrażenie, że gdy pokojowe środki się wyczerpią, Bóg ucieka się do przemocy. Jakby Bóg doszedł do wniosku, że nie jest możliwe pozyskanie zaufania Izraelitów wyłącznie siłą prawdy i miłości. Czyn Mojżesza zagroził klęską dziełu, któremu się poświęcił. Podróż z Egiptu do Kanaanu była żywą przypowieścią o naturze Bożego charakteru i panowania. W przypływie złości Mojżesz zdradził Boga, uciekając się do środków mających więcej wspólnego z aparatem przymusu stosowanym w Egipcie niż z zasadami, które Bóg pragnął uczynić podstawą nowego życia.

Jedynie w tym świetle można zrozumieć niespodziewanie surowe konsekwencje, jakie poniósł Mojżesz. Rangę skandalu nadaje tej historii fakt odebrania Mojżeszowi przywództwa, a nie fakt, iż się rozgniewał i uderzył w skałę. Dla jego współczesnych warte odnotowania było z pewnością nie to, że ich przywódca okazał ludzkie cechy, ale że został tak surowo ukarany. Oni sami byli gotowi zaakceptować jego dalsze przywództwo. Jednak jego odejście zostało przesądzone. „I rzekł Pan do Mojżesza i do Aarona: Ponieważ mi nie zaufaliście, aby mnie uwielbić na oczach synów izraelskich, dlatego nie wprowadzicie tego zgromadzenia do ziemi, którą im daję”13.

Wyrok był druzgocący. Mojżesz przez czterdzieści lat wędrówki podejmował się najtrudniejszych wyzwań, pracował od świtu do nocy, znosząc nieustanną krytykę. Jego największym pragnieniem było zakończyć wędrówkę i ujrzeć lud biorący w posiadanie Ziemię Obiecaną. Raz jeden zszedł ze ścieżki posłuszeństwa pod presją tłumu i jego zadanie zostało mu odebrane w chwili, kiedy zmierzało ku finałowi. Mojżesz nie potrafił się otrząsnąć z przygnębienia. Oczyma umysłu już tam był — widział Jezioro Galilejskie, majestatyczną, okrytą śniegiem górę Hermon w oddali. Widok szczęśliwych rodzin, obfitych plonów i spokojnych zachodów słońca wypełniał jego wyobraźnię. Pragnął tylko ujrzeć to wszystko na własne oczy. Pomimo błagań Mojżesza decyzja została utrzymana w mocy. „Lecz Pan rozgniewał się na mnie z powodu was, nie wysłuchał mnie i rzekł do mnie: Dosyć! Nie mów już do mnie o tej sprawie”12. Bóg postanowił spełnić swój zamiar, by pozostawić przyszłym pokoleniom materiał do przemyśleń.

Dziedzictwo
Mojżesza

Gniew nie jest Bożym sposobem reagowania, a przymus nie jest Bożym sposobem działania. Bóg nie zmusza ludzi, by byli dobrzy. Gdyby ludzie to zrozumieli, nie oburzaliby się tak z powodu pozornego triumfowania zła nad dobrem. Gdyby ci, którzy przyglądają się powierzchownie i krytykują, przyjrzeli się temu z bliska i uważnie, wówczas znaleźliby odpowiedzi na niepokojące ich pytania. Poza ogniem i dymem ujrzeliby nieskończoną Bożą mądrość i dobroć. Zadawaliby inne pytania — nie o Bożą obojętność czy bierność, ale raczej o tajemnicę Bożego planu uporządkowania spraw świata bez uciekania się do przemocy.

Na zakończenie swojej służby Mojżesz skomponował i zaśpiewał pieśń, w której pragnął pokazać ludowi prawdziwy obraz Boga oraz skierować jego uwagę ponad pozory, ku bardziej dojrzałemu zrozumieniu Bożych sposobów działania. „Imię Pana głosić będę, oddajcie uwielbienie Bogu naszemu. On jest skałą! Doskonałe jest dzieło jego, gdyż wszystkie drogi jego są prawe, jest Bogiem wiernym, bez fałszu, sprawiedliwy On i prawy”13. Tego samego dnia na wezwanie Pana wstąpił na górę Nebo, z której widać było Jerycho w Kanaanie. Spojrzał z wysoka na Ziemię Obiecaną i zmarł, i już tam pozostał.

Jednakże dziedzictwo myśli Mojżesza nie zanikło. Ludzie w każdym pokoleniu przyswajali sobie jego sposób patrzenia na rzeczywistość. Widzieli powstawanie religii uciekających się do przemocy w celu stłumienia odmiennych poglądów. Prawdziwi wierzący trzymali się zasady, iż miłości nie można narzucić siłą. Wierzyli, że Boży sposób postępowania jest godny zaufania. W Księdze Apokalipsy, w scenie należącej do przyszłości, kiedy to prześladowana mniejszość zwycięża nad złem w obliczu zwątpienia i zwiedzenia, autor księgi raz jeszcze przywołuje doświadczenie Mojżesza: „I widziałem jakby morze szkliste zmieszane z ogniem, i tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad zwierzęciem i jego posągiem, i nad liczbą imienia jego (...). I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: Wielkie i dziwne są dzieła twoje, Panie, Boże Wszechmogący; sprawiedliwe są drogi twoje, Królu narodów; któż by się nie bał ciebie, Panie, i nie uwielbił imienia twego? Bo Ty jedynie jesteś święty, toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą ci pokłon, ponieważ objawiły się sprawiedliwe rządy twoje”14.

Oto nauka Mojżesza: Bóg czyni więcej niż to, o co Go prosimy, działając dla rozwiązania problemu zła w sposób, który ostatecznie zyska Mu uwielbienie wszystkich mieszkańców wszechświata. Ostatecznie wszelkie oskarżenia przeciwko Bogu okażą się bezpodstawne. Podobnie jak Mojżesz ludzie w końcu pojmą, że natura zła wymaga zastosowania w walce z nim metod zupełnie innych i nieskończenie bardziej skomplikowanych niż się zazwyczaj przypuszcza. Doświadczenie Mojżesza jest wyraźnym świadectwem, że u Boga cel nie uświęca środków. Jego cel może zostać osiągnięty jedynie przez wierne i niezachwiane stosowanie właściwych środków.

Oprac. A.S.

1 Pwt 34,10. 2 Wj 19,16.18. 3 Zob. Wj 20,18-20. 4 Wj 24,15-18. 5 Wj 33,22-23. 6 Lb 12,6-8. 7 Wj 33,11. 8 Lb 20,4-5. 9 Lb 20,8 — wyróżnienie od red. 10 Wj 17,5-6 — wyróżnienie od red. 11 Lb 20,10-11. 12 Pwt 8,2-5. 13 Lb 20,12. 14 Pwt 3,26. 15 Pwt 32,3-4. 16 Ap 15,2-4.

[Opracowano na podstawie książki Sigve Tonstada pt. Skandale w Biblii, Warszawa 2006. Śródtytuły pochodzą od redakcji
Znaki Czasu listopad 2013 r.

O JEDNO ZDANIE ZA DUŻO

Najpierw myśl, potem mów. Wydaje się, że to najprostsza prawda, jednak życie co rusz pokazuje, że wcale nie. Nawet wielcy tego świata mają z tym problem — nie tylko mówią głupstwa, ale nawet tak myślą.W słynnej powieści i filmie pt. O jeden most za daleko ukazana zastała historia

największej operacji powietrznodesantowej, która miała przyśpieszyć zakończenie drugiej wojny światowej. Chodziło o operację Market Garden z września 1944 roku. Miała ona na celu obejście od północy niemieckich umocnień Linii Zygfryda i wkroczenia do Rzeszy z terenu Holandii. Najważniejszą rzeczą było opanowanie mostów na Renie, zanim Niemcy je zniszczą. Mimo zdobycia wielu mostów nie zdobyto ostatniego — w Arnhem, co ostatecznie zadecydowało o fiasku całej operacji.

Podobnie w życiu — powie się jedno słowo lub zdanie za dużo, wykona jeden niepotrzebny gest, ruch i wszystko idzie wniwecz. Więzi ulegają zerwaniu. Traci się czyjeś zaufanie lub szansę, by je odzyskać. Diametralnie i na niekorzyść zmienia się sytuacja. W najlepszym przypadku można się jedynie ośmieszyć.

Najnowsza historia Polski zna wiele przykładów takich wypowiedzi i zachowań.

Głupota polityczna...

Rok 1981. Rzecznik ówczesnego komunistycznego rządu Jerzy Urban w odpowiedzi na nałożone na Polskę amerykańskie sankcje mówi: „Rząd się sam wyżywi”. W tej butnej wypowiedzi zawarł się cynizm całej ówczesnej władzy, której nie interesowało, że w wyniku jej działań i nałożonych z tego powodu na kraj sankcji ucierpi cały naród. Ale co tam naród, ważne było, że rząd nie umrze z głodu, że dla nich zawsze starczy. Jeśli ktoś tamtą władzę darzył jeszcze jakąś sympatią, to ją wtedy stracił.

Rok 1993. Henryk Goryszewski, poseł i od 1992 roku wicepremier w rządzie Hanny Suchockiej, wypowiada słynne zdanie: „Nie jest ważne, czy w Polsce będzie kapitalizm, wolność słowa, czy będzie dobrobyt — najważniejsze, aby Polska była katolicka”. Dostaje za to drugie miejsce w plebiscycie radiowej Trójki „Srebrne usta”, ale kolejny raz Polacy już go do Sejmu nie wybierają. Widać program polityka im nie odpowiadał.

Rok 1997. W lipcu Polskę nawiedza słynna powódź tysiąclecia. Tysiące domów zostało zniszczonych, a ówczesny premier Włodzimierz Cimoszewicz do zrozpaczonych utratą dorobku całego życia mówi: „Trzeba się było ubezpieczyć”. To niefortunne zdanie rozsierdziło Polaków i naładowało karabiny opozycji. W dużej mierze przez tę wypowiedź rząd Cimoszewicza niedługo potem upadł.

Rok 2001. Wybory do parlamentu. Wielkie szanse na zdobycie ponad 50 proc. głosów i całkowicie samodzielne rządzenie ma SLD. I tuż przed wyborami murowany kandydat SLD na ministra finansów Marek Belka zapowiada wprowadzenie podatku od dochodów kapitałowych, nazwanego później podatkiem Belki. I właśnie ten ruch odwrócił od SLD pewną część jego elektoratu. SLD wybory wygrał, ale uzyskał tylko 41 proc. głosów. Szansa na samodzielne rządzenie przepadła.

Zróbmy przeskok w czasie, bo braknie nam miejsca.

Sierpień tego roku. W Warszawie w Lesie Kabackim zostaje pewnego wieczoru napadnięta i zgwałcona biegająca tam kobieta. Komentując to wydarzenie, burmistrz Ursynowa Piotr Guział wyraża współczucie, przestrzega, by nie biegać po zmroku w miejscach odludnych i już zupełnie niepotrzebnie dodaje: „Tylko jak ona biegała po ciemku?”. Niezależnie od intencji słowa te zostają odczytane jako zrzucenie winy na kobietę. Burmistrz traci sympatię dużej części opinii publicznej, w oczach której jeszcze niedawno jawił się jako główny konkurent Hanny Gronkiewicz-Waltz do fotela prezydenta Warszawy. Kto wie, czy to ta wypowiedź nie przyczyniła się do fiaska referendum w sprawie odwołania obecnej prezydent? W każdym razie to właśnie mieszkańcy Ursynowa najliczniej zbojkotowali udział w referendum zainicjowanym przez ich własnego burmistrza.

...i kościelna

Niefortunne wypowiedzi i zachowania to nie tylko domena polityków. Właściwie narażona jest na nie każda osoba publiczna, duchowni również.

Październik. Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski arcybiskup Michalik, odnosząc się do ostatnich skandali pedofilskich z udziałem duchownych rzymskokatolickich, mówi: „Wiele tych molestowań udałoby się uniknąć, gdyby te relacje między rodzicami były zdrowe. Słyszymy nie raz, że często wyzwala się ta niewłaściwa postawa, czy nadużycie, kiedy dziecko szuka miłości. Ono lgnie, ono szuka. I zagubi się samo i jeszcze tego drugiego człowieka wciąga”. Niewątpliwie doszło tu to dramatycznego zagubienia się... tyle że samego arcybiskupa — w labiryncie jego własnej argumentacji, biorącej faktycznie w obronę pedofilów, a obarczającej winą za te przestępstwa ofiary i ich rodziców.

Nie ma potrzeby opisywać burzy, jaka się po tych słowach rozpętała. Sprawa jest świeża, więc wszyscy ją pamiętamy. Oburzeni na słowa hierarchy byli nawet niektórzy prawicowi katoliccy publicyści. Otoczenie arcybiskupa i on sam starali się szybko naprawić ten błąd, a właściwie wizerunkową katastrofę, ale mleko się już rozlało. Słowo puszczone z arcybiskupiej góry śnieżną kulą pędziło już samo lawiną. Próbowano co prawda tłumaczyć tę wpadkę przejęzyczeniem, ale mało przekonująco. Przejęzyczyć to się można, przekręcając wyraz lub mówiąc go w niewłaściwym znaczeniu, powiedzieć „guć żumę” zamiast „żuć gumę”. Ale to nie było przejęzyczenie, tylko uzewnętrznienie głębokiego przekonania, że w niektórych przypadkach to rzeczywiście dzieci z rozbitych rodzin „prowokują” niewinnych księży do „złego dotyku”, do przestępstwa.

I smutne, i szkoda. Smutne jest nawet nie to, że te słowa padły, ale że ktoś tak w ogóle myśli. A że tym, który tak myśli, jest jeden z hierarchów Kościoła roszczącego sobie pretensje do bycia wychowawcą narodu — to podwójnie smutne. A szkoda, bo nie wszystko, co mówił wtedy czy później arcybiskup, było tak całkiem bez sensu.

Ostrożnie
z kamieniami

Kłania się tu wiedza z zakresu wiktymologii, czyli nauki zajmującej się ofiarami przestępstw i badaniem roli ofiary w genezie przestępstwa, a zwłaszcza ustaleniem czynników tworzących podatność na stanie się ofiarą przestępstwa oraz metod zapobiegania temu. Powiedzmy to jasno — wiktymologia nie zajmuje się przerzucaniem na ofiary winy za popełnione na nich przestępstwa, ale obiektywnym poszukiwaniem przyczyn, dla których przestępca uderza właśnie w te, a nie w inne osoby.

W przypadku dzieci odpowiedź, dlaczego stają się ofiarami pedofilii, jest jasna — bo są dziećmi, bo są bezbronne, bo są łatwowierne i ufne. Nie ma w tym żadnej ich winy. Ale czy to jedyne czynniki? Czy wszystkie dzieci w jednakowym stopniu są na te przestępstwa narażone? Czy dzieci, które pozostają pod czujną opieką obojga rodziców, którzy interesują się treściami oglądanymi przez dziecko w internecie, znajomościami, jakie zawiera, odprowadzają je do szkoły itp. — są bardziej czy mniej narażone na stanie się łupem pedofila? Kto jest w stanie lepiej zaopiekować się dzieckiem i je chronić — dwoje rodziców żyjących razem, dwoje rozwiedzionych czy jedynie jeden rodzic?

A co z chorobą sierocą? Wbrew nazwie może ona dotykać nie tylko sieroty, ale nawet dzieci z rodzin pełnych lub niepełnych, gdzie rodzice nie poświęcają dziecku należytej uwagi, nie rozmawiają z nim, nie przytulają lub wręcz okazują wobec niego agresję. U takich dzieci poza całym szeregiem zaburzeń somatycznych mogą ujawniać się również zaburzenia natury psychicznej — lękliwość, przygnębienie, nadpobudliwość, trudności z koncentracją, skłonność do agresji czy zachowań destrukcyjnych. To tylko niektóre problemy.

Takie dzieci rzeczywiście mogą poszukiwać więzi z innymi ludźmi i bliskości, nawet fizycznej. To zrozumiałe. Tu się arcybiskup nie mylił. Jednak nikomu z dorosłych nie wolno wykorzystywać tęsknoty takich dzieci za normalną więzią emocjonalną i fizyczną do nienormalnego zaspokajania swoich potrzeb seksualnych.

Niestety ta jedna zła wypowiedź arcybiskupa przykryła wszystko inne. Będzie chyba musiało w Wiśle upłynąć dużo wody, zanim zostanie to arcybiskupowi zapomniane.

Zostawmy jednak arcybiskupa. Niech go kamienują ci, którzy nigdy nic głupiego nie powiedzieli. Tylko czy są tacy? Niech raczej ten i inne przykłady będą dla nas samych ostrzeżeniem, by nie tylko myśleć, zanim się coś powie, ale przede wszystkim myśleć właściwie. Wtedy nawet jak się nam coś wymsknie niechcący, nie trzeba się będzie za to wstydzić.

Olgierd Danielewicz

Znaki Czasu listopad 2013 r.

GAFA

„Jeżeli ktoś uważa
się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje, nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona
jest podstaw”1.

Język potrafi płatać nam różne figle. Czasem powie za dużo, czasem coś przekręci.

Czasem wprawi słuchaczy w osłupienie, innym razem w przerażenie. Czasem ma się wrażenie, jakby zerwał się z uwięzi — jakby między nim a mózgiem właściciela nie było już żadnej łączności.

To może parę przykładów. W moim księgozbiorze poczesne miejsce zajmuje pewna malutka i mocno już sfatygowana książeczka Stefana Garczyńskiego pt. Gafy. Komizm mimowolny. Ilekroć ją czytam, skręca mnie ze śmiechu. Autor opisuje wydarzenia autentyczne. Dziś prześmieszne, ale wyobrażam sobie, jak były odbierane, gdy miały miejsce. Pewnie nie każdemu było do śmiechu. Jest tam nieco o chochlikach drukarskich, np. o pielgrzymach, którzy „udali się do Rzymu, by sobaczyć Papieża” lub „Kurierze Warszawskim”, który przed wojną przekonywał czytelników, że będzie mocno stać pod znakiem „Osła białego”. Jest też sporo przejęzyczeń. Melchiora Wańkowicza przedstawiono kiedyś jako Baltazara Wańkowicza. Pewna pracownica zakładu ortopedycznego pochwaliła się koleżance, że wyszła za mąż za pracującego z nią... pederastę. Widząc osłupiałe spojrzenie koleżanki, zaraz się poprawiła: „chciałam powiedzieć za ortopedę”.

Ta ostatnia gafa przypomina mi pewną rozmowę. Podczas obiadu w gronie znajomych jeden z nich przekonywał nas do... naturyzmu. „Sam jestem naturystą i bardzo to sobie chwalę, i bardzo się z tym dobrze czuję” — mówił. Może w innych okolicznościach nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że rozmówca był absolwentem seminarium duchownego. Parę dodatkowych pytań wystarczyło, żeby się zorientować, że nie zdawał sobie sprawy z dwuznaczności tego terminu. Miał na myśli powrót do natury, wegetariańskie jedzenie i takie tam, a nie wiedział, że dla większości ludzi naturyzm to opalanie się nago na świeżym powietrzu. Trochę mu było głupio.

Sam też miałem w życiu parę sytuacji, o których chciałbym zapomnieć. Wspomnę o jednej. Jakieś 10 lat temu poznałem w pociągu starsze małżeństwo. Ona — wtedy 80-letnia profesor. On — 85-letni docent. Jako że coś tam pisałem na laptopie, rozmowa zeszła na komputery. Pani profesor z dumą wyznała, że od dwóch lat potrafi już obsługiwać komputer; że nie wie, jak mogła przez tyle lat pisać na maszynie; że teraz jest o niebo lepiej. Byłem tym wyznaniem bardzo pozytywnie zaskoczony — w takim wieku nauczyć się obsługi komputera, gdy wielu młodszych z nim sobie nie radzi. Nieco później, gdy w pewnym miejscu przemawiałem do dużego i bardzo zróżnicowanego wiekowo grona, postanowiłem to opowiedzieć i zachęcić starszych słuchaczy do poszerzania horyzontów, żeby się nie bali — że są za starzy, nie te lata itp. W mówczym ferworze popełniłem następujące zdanie: „Pomyślcie tylko, miałem przed sobą 80-letnią kobietę, niemal rozpadającą się staruszkę, która potrafiła nauczyć się mimo swego wieku obsługi komputera. Skoro ona mogła, wy też możecie”... Chciałem dobrze — żeby starsi ludzie pokonywali swoje słabości, nie dawali się upływowi czasu. A wyszło fatalnie. Jedna ze starszych kobiet, wychodząc, ostentacyjnie nie podała mi ręki w obawie, żebym „nie ścisnął za mocno, bo się rozpadnie”. Dotarło do mnie, że powiedziałem o jedno zdanie za dużo. To, co miało być jedynie figurą retoryczną mającą podkreślić wiek opisywanej osoby, było po prostu gafą, bolesnym dla części słuchaczy nietaktem. Oczywiście przeprosiłem, publicznie również.

Tak. Czasem język zrywa się z uwięzi. Nie na darmo, jak to ktoś wyraził, Bóg ustanowił przed nim aż dwie bariery — zębów i ust — żeby stanowiły ochronę przed bezmyślnym mówieniem, co mu tam ślina przyniesie. Czasem lepiej się po prostu w niego ugryźć, niż powiedzieć coś głupiego.

W starotestamentowej Księdze Przysłów jest wiele mądrości temu poświęconych. „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz; lecz język mędrców leczy”2. „Kto pilnuje swoich ust i swojego języka, uchroni swoją duszę od niejednego niebezpieczeństwa”3. „Nawet głupiec, gdy milczy, uchodzi za mądrego, za roztropnego, gdy zamyka usta”4.

Skoro zacząłem cytatem z Listu Jakuba, to i Jakubem zakończę: „Dopuszczamy się bowiem wszyscy wielu uchybień; jeśli kto w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym, który i całe ciało może utrzymać na wodzy. A jeśli koniom wkładamy w pyski wędzidła, aby nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. (...) Tak samo i język (...). Jakże wielki las zapala mały ogień! I język jest ogniem; język jest wśród naszych członków swoistym światem nieprawości; kala on całe ciało i rozpala bieg życia, sam będąc rozpalony przez piekło. (...) nikt z ludzi nie może ujarzmić języka, tego krnąbrnego zła, pełnego śmiercionośnego jadu. Nim wysławiamy Pana i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże; z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak, bracia moi, być nie powinno”5.

I jak tu się nie zgodzić?

Andrzej Siciński

1 Jk 1,26 BT. 2 Prz 12,18. 3 Prz 21,23. 4 Prz 17,28. 5 Jk 3,1-10.

Znaki Czasu listopad 2013 r.

czwartek, 14 listopada 2013

DOKĄD DOSZŁA AMERYKA ?

Dwa tygodnie po zamachach z 11 wrzesnia 2001 roku napisalem artykul pt. Dokad zmierza Ameryka? Zostal opublikowany w "Znakach Czasu" 10/2001. Zapowiedzialem w nim pewne niebezpieczne zmiany, ktore w efekcie tych zamachow nastapia w Stanach Zjednoczonych. Po jedenastu latach czesc zapowiedzi sie sprawdzila. Ostatnie wydarzenia w Stanach dowodza, ze pozostale tez sie sprawdza.
Pisalem m.in. o tym, ze ten bezprecedensowy zamach zmienil wszelkie dotychczasowe reguly prowadzenia wojen; ze potrzebne beda srodki nadzwyczajne; zostana odsuniete na bok wszelkie zasady, na strazy ktorych stali ojcowie Ameryki. Pisalem o ograniczeniu wolnosci obywatelskich, rozwinieciu systemu inwigilacji, kontrolowaniu wszelkich operacji finansowych, pozbawianiu ludzi wolnosci, a nawet likwidowaniu ich bez wyroku sadu — kazdego, kto jedynie wyda sie podejrzany o terroryzm. A to wszystko w imie zachowania badz odbudowania zachwianego poczucia bezpieczenstwa Amerykanow, ktorzy sie na to zgodza, by tylko chronic swoj materialny dobrobyt. Pisalem o zaakceptowaniu przez ten narod podwojnej moralnosci, ktora w poczuciu zagrozenia usprawiedliwi niemoralne posuniecia wlasnych wladz popelniajacych mniejsze zlo, by — jak beda twierdzic — umozliwic wieksze dobro. Tyle ze paradoksalnie taka sama retoryka poslugiwali sie zamachowcy z 11 wrzesnia — oni tez chcieli wiekszego dobra, dla ktorego byli gotowi poswiecic zycie wlasne i przy okazji paru tysiecy innych ludzi. Czy mamy ich usprawiedliwic?

Zadalem wtedy pytanie, co bedzie za powiedzmy dziesiec lat, gdy juz nie bedzie na swiecie zadnej grupy terrorystycznej o podlozu islamsko-fundamentalistycznym. Czy rozbudowane sluzby specjalne, w ktorych rekach znajdzie sie tak olbrzymia wladza, pozbawiona cywilnej kontroli, zechca ja kiedys oddac lub ograniczyc? Czy raczej w imie jej dalszego dzierzenia znajda sobie nowego wroga, innych fundamentalistow do scigania?

I minelo ponad dziesiec lat. W jednym na pewno sie pomylilem — islamski (i nie tylko) terroryzm nie zniknal. I to chyba bylby koniec pomylek. Reszta pozostaje aktualna.

W dniu 15 grudnia ub.r. amerykanski Kongres przeglosowal ustawe o nazwie National Defense Authorization Act, ktora pozwala amerykanskiemu wojsku m.in. aresztowac i bezterminowo przetrzymywac — bez udzialu prokuratora, bez procesu czy wyroku sadu — podejrzanych o terroryzm cywili (lacznie z wlasnymi obywatelami) na calym swiecie, z terytorium USA wlacznie. Takie zamiary budza powazne watpliwosci nawet wsrod niektorych amerykanskich kongresmenow oraz organizacji broniacych praw czlowieka. Uwazaja oni, ze to zbyt duza cena za utrzymanie bezpieczenstwa, i przypominaja slowa Jamesa Madisona, jednego z ojcow amerykanskiej konstytucji i Karty Praw: "Historia dowodzi, ze sposoby obrony przed obcym zagrozeniem staja sie instrumentem tyranii w domu".

Przed jedenastu laty pytalem, dlaczego w czasopismie takim jak "Znaki Czasu" zwracamy uwage na sprawy bedace domena raczej publicystyki politycznej. Odpowiedzialem wtedy, ze dlatego, iz w 13. rozdziale Ksiegi Apokalipsy prorokowi Janowi ukazana zostala wizja zwierzecia wychodzacego z ziemi, podobnego do baranka, ale mowiacego jak smok. Zwierze to, nazywane w niektorych przekladach biblijnych bestia, bedzie w czasach ostatecznych moca przesladowcza, wroga wobec ludu Bozego. Wedlug liczacej okolo stu piecdziesieciu lat adwentystycznej interpretacji tego proroctwa (zawartej m.in. w ksiazce Ellen G. White pt. Wielki boj) zwierze to symbolizuje Stany Zjednoczone Ameryki. Kraj podobny do baranka bedacego symbolem Chrystusa. Kraj wolnosci, rownosci, gwarantujacy prawo do zycia i szczescia kazdemu obywatelowi, niezaleznie od pochodzenia czy wyznania. Ale tez kraj, ktory w pewnym momencie przemowi jak smok, bedacy symbolem szatana. Proroctwo przewidzialo taki czas, w ktorym postanowienia wladz amerykanskich zadadza klam zasadom wolnosci i pokoju, jakie wczesniej uznawaly za podwaline swej polityki panstwowej, a zastapia je nietolerancja, przesladowaniami, przymusem, ekonomiczna kontrola i ograniczaniem wolnosci.

Pytalem przed laty, czy cos takiego bedzie kiedys mozliwe. Dzis twierdze, ze jest nie tylko mozliwe, ale ze juz sie dzieje, bo droga ku temu zastala otwarta.

Andrzej Sicinski

http://znakiczasu.pl/punkt-widzenia/227-dokad-doszla-ameryka

Ps :

Ostrzezenie organizacji obozow FEMA – przed czyms planowanym czy naturalnym?

Ochodzaca ze stanowiska sekretarz Homeland Security, Janet Napolitano, ostrzega przed „bezprecedensowa kleska zywiolowa„. Tylko, co to znaczy?

' Janet Napolitano – byla gubernator amerykanskiego stanu Arizona, wybrana na urzad w roku 2002. Jest trzecia kobieta gubernatorem w historii Arizony, nalezy do Partii Demokratycznej. '

Gdy Napolitano wyglosila swoje pozegnalne uwagi w National Press Club w Waszyngtonie, wyslala swemu nastepcy ostrzezenie przed: „nadchodzacym masowym i powaznym w skutkach cyber-ataku na Ameryke i przed kleska zywiolowa – jakiej narod nigdy dotad nie widzial – jaka prawdopodobnie rowniez nadchodzi„.

Dlaczego Napolitano reklamuje katastrofe o wielkiej skali? Czy to jest rozsiewanie propagandy strachu? Co moze spowodowac kleske zywiolowa, jakiej Stany Zjednoczone nigdy dotad nie widzialy?

Katastrofa planowana czy naturalna?

Ostrzezenia pochodzace od Napolitano i organizacji FEMA nie powinny byc ignorowane. Z perspektywy czasu trzeba zauwazyc, ze bylo wiele ostrzezen o katastrofie 9/11, ostrzezen przed Hurricaine Sandy, ostrzezen przed Sandy Hook, jakie propagowaly media. Ostatnio nastapil nagly skok ostrzezen przed rozblyskami slonecznymi i wplywem EMP oraz zagrozen cyber-atakami, ktore maja potencjalna mozliwosc dokonania likwidacji sieci elektrycznej w Ameryce i na calym swiecie.

Ostrzezenie Napolitano wskazuje na zmasowany cyber-atak i/lub jednoczesne wystapienie kleski zywiolowej na niespotykana skale i w nieokreslonym zakresie. Niektorzy alternatywni badacze uwazaja, ze te ostrzezenia odnosza sie do zblizajacej sie do Ziemi komety Ison. Niezaleznie od przyczyny, jest wystarczajaco duzo dowodow na to, ze jakas katastrofa sie zbliza. Zadnych „jesli”, „o ile to”, „lecz”. Po prostu, nadchodzi!

Co sie wydarzy?

W przypadku ogromnego cyber-ataku o znamionach falszywej flagi, sieci energetyczne zostana unieruchomione. Banki, sklepy spozywcze, apteki i inne beda zamkniete. Wyobraz sobie dzien, gdy nie ma energii elektrycznej, nie ma paliwa, nie ma ciepla, nie ma chlodzenia, nie ma dzialajacych toalet, goracego prysznica, wody, jedzenia, komputerow, telewizji lub narkotykow. Nie dzialaja telefony komorkowe lub stacjonarne, zeby nawiazac kontakt z rodzina.

Wyobraz sobie panike, poziom przestepczosci, przemocy i grabiezy. Niektorzy ludzie wiedza, jak zyc bez energii elektrycznej i wiedza, jak znalezc pozywienie w lesie, ale wiekszosc ludzi tego nie wie. W przypadku katastrofy na wielka skale, ludzie potrzebuja broni, aby chronic siebie i swoje mienie. Wyobrazcie sobie panstwo policyjne z czolgami i wojskiem na ulicach miast, rogatki, zakazy i godzine policyjna.

FEMA goraczkowo przygotowywala sie do katastrofy na duza skale, aby pomiescic glodnych, szalonych ludzi, ktorych beda w stadzie lokowac w zatloczonych stadionach, szpitalach, szkolach, itp.

Zanim znajdziesz sie w centrum zywnosciowym i osrodku dajacym schronienie pod nazwa FEMA, nalezy zadac sobie trzy wazne pytania:

1. Czy ta katastrofa na wielka skale byla planowana z premedytacja operacja false flag czy ma cechy katastrofy naturalnej?

2. Jesli jest to planowana false flag, jak w przypadku katastrofy z 9/11, to czy FEMA bedzie udzielac pomocy ofiarom kleski, czy raczej bedzie ich wykorzystywac?

3. Jaka cene beda musialy zaplacic ofiary katastrofy w zamian za zywnosc i schronienie w obozie FEMA? Czy beda zmuszeni zgodzic sie na szczepionki? Na implanty RFID? Calkowicie poswiecic w ofierze swoje prawa? New World Order?

zrodlo: http://helpfreetheearth.com/news885_disaster.html

Przesłane przez Tomasz Grzesikowski

__._,_.___

wtorek, 5 listopada 2013

STWORZENI ABY PANOWAĆ

Oprócz tego, że człowiek ma swój początek, to pozostałe cechy niewiele różnią go od Boga. Adam w rzeczywistości był najlepszym wyrazem Jego doskonałości. Już przed założeniem świata znał także Twoje imię. Już przed założeniem świata nosił Ciebie w swoich pragnieniach i marzeniach. Jesteś najlepszym wyrazem tego, co Bóg myśli sam o sobie.

Problemy, które dotyczą wszystkich ludzi na ziemi, dotyczą także nas chrześcijan. Ziemia Goszen, która była miejscem najlepszym z najlepszych, którą omijały plagi i nieszczęścia już dawno nie istnieje. Pomimo, że Jezus przyszedł do nas, a wraz z Nim Królestwo Boże, to żyjemy w świecie, w którym zagrożenia, niepewność, ból i lęk istnieją na porządku dziennym. Zmiany nabierają tępa jakiego ludzie wcześniej jeszcze nie oglądali. Marzeniem wielu z nas jest wyjść z tego „Egiptu” do jakiejś ziemi obiecanej, mlekiem i miodem płynącej. Mimo naszej odporności i umiejętności radzenia sobie w ekstremalnych sytuacjach, strach i niepewność jutra są zjawiskami powszechnymi. Wszechobecny kryzys wszelkich sfer życia wywiera presję i jak rak zjada idealną planetę stworzoną przez Boga. Termin kryzys pochodzi od greckiego słowa znaczącego „sąd”.

Nadmiar trudności

My chrześcijanie podlegamy podobnym presjom jak wszyscy inni ludzie i zastanawiamy się dlaczego tak się dzieje. Przecież należymy do Boga, żyjemy w Jego obecności i w związku z tym wszelkie zło powinno nas omijać. Tymczasem ludzie wierzący przechodzą przez kryzys wiary, finansów, zdrowia, małżeński i rodzinny. Jak bardzo byśmy nie byli duchowi, to musimy przyznać, że ilość pieniędzy w naszym portfelu ma duży wpływ na nasze samopoczucie i miejsce, w którym się znajdujemy.

Kiedy kryzys dotyka nas osobiście, szczególnie w obszarze finansów lub zdrowia, pojawiają się pytania, które w pewnym stopniu podważają wiarę. Dlaczego jako chrześcijanie doświadczamy problemów, a czasami nawet większych niż ludzie niewierzący? Gdzie się podziewają wtedy wszystkie Boże obietnice? Gdzie jest Bóg, kiedy cierpimy? Dlaczego nas nie uwalnia od kłopotów? Dlaczego nie reaguje? Dlaczego, gdy się modlę, to nie przychodzą odpowiedzi? Tego typu pytania pojawiają się co jakiś czas. Spróbuję na nie odpowiedzieć.

Odpowiedzi poszukamy w Słowie Bożym, a podstawą rozważań będzie akt stworzenia świata, charakter Boga oraz kim jest dla Niego człowiek. Znalezienie odpowiedzi na pytanie „Kim jestem?” jest niezwykle ważne, bo pozwala zdefiniować wiele mechanizmów i zrozumieć co z tego wynika.

Tożsamość człowieka

Istnieje dobra zasada badawcza polegająca na sięganiu do źródeł. Naszym punktem wyjścia będzie Boży akt stworzenia, który jest fundament tego tematu. Faryzeusze przyszli do Jezusa z pytaniem: „Czy można odprawić swoją żonę z jakiegoś powodu, bo Mojżesz pozwolił dać list rozwodowy i ją odprawić?” Faryzeusze sięgnęli do zakonu, a Jezus sięgnął do źródeł. Odpowiedział: “Mojżesz pozwolił wam dać list rozwodowy ze względu na zatwardziałość waszych serc, lecz od początku tak nie było”. Właściwa odpowiedź nie tkwiła w zakonie, lecz w Bożej myśli z początków istnienia.

Jeśli chcemy dowiedzieć się kim naprawdę jesteśmy, to informacje jedynie ze środka Biblii nie wystarczą. To prawda, że jesteśmy źrenicą w oku Boga i Bóg nas kocha. Jest prawdą, że jesteśmy cenni w Jego oczach. Znajdujemy te informacje w Biblii i chwała Bogu za radość z nich płynącą. Jednak to właśnie opis stworzenia najpełniej objawia to kim jest człowiek, którego Bóg stworzył. To w nim najpełniej przedstawiona jest tożsamość Boga i tożsamość człowieka.

Poprzez stworzenie człowieka Bóg zrealizował swoje marzenia. “Na koniec powiedział Bóg: Stwórzmy człowieka na wzór i podobieństwo nasze, aby mógł panować nad istotami, które żyją w wodzie, i nad ptactwem, które lata w powietrzu, nad zwierzętami napełniającymi ziemię i nad płazami, które się po niej poruszają. I tak stworzył Bóg człowieka na obraz swój, stworzył go na swoje własne podobieństwo – stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,26.27).

To bardzo znany fragment, ale przeczytajmy go jeszcze raz, w taki sposób, jakbyśmy czytali go po raz pierwszy. Bóg powiedział: „Stwórzmy kogoś takiego jak my sami, podobnego do nas.” Dalej czytamy, że tak się stało. Słowa “Na koniec powiedział Bóg”, świadczą o tym, że Bóg stwarzał to co zapragnął, a jako koronę swoich marzeń stworzył istoty Jemu podobne, na Jego wzór i podobieństwo. Stworzeniem człowieka “na koniec” Bóg zamknął dzieło stworzenia. Oznacza to także, że głównym celem Boga było stworzenie człowieka, a nie ziemi. Cała reszta powstała po to, aby człowiek miał gdzie żyć i mógł żyć dobrze.

Pan przygotował Eden, doskonałe miejsce do rozwoju i umieścił w nim człowieka. Bóg umieścił w człowieku wszystko to kim jest On sam. Wszelkie cechy Boga i wszystkie Jego myśli zostały w nim zawarte. Oprócz tego, że człowiek ma swój początek, to pozostałe cechy niewiele różnią go od Boga. Adam w rzeczywistości był najlepszym wyrazem Jego doskonałości. Już przed założeniem świata znał także Twoje imię. Już przed założeniem świata nosił Ciebie w swoich pragnieniach i marzeniach. Jesteś najlepszym wyrazem tego, co Bóg myśli sam o sobie.

Zadanie człowieka

Kolejną informacją płynącą z opisu stworzenia jest akt przekazania człowiekowi pełni władzy i panowania nad tym co zostało stworzone: “Stwórzmy człowieka na wzór i podobieństwo nasze, aby mógł panować (…)”. Czy Bóg nie mógł sam panować nad wszystkim co stworzył? Mógł, ale miłość pragnie dawać i znacznie ciekawszą koncepcją było przekazanie panowania innym. Zamysł Boga był taki: „Stworzę człowiekowi planetę, aby mógł nad nią panować i będę się rozkoszował jego szczęściem!” Człowiek został uczyniony panem ziemi. Poprzez jej zaludnianie i pracę człowiek miał przynosić Bogu chwałę, a oddając Mu swoje dziękczynienie poddawał Mu także panowanie.

Czy to jest prawdą? Przecież to Jezus jest Panem, a Słowo Boże mówi, że Bóg jest Panem całej ziemi. Jak to zrozumieć? Bóg jest Panem ziemi poprzez panowanie człowieka, który bierze ją w posiadanie tylko po to, aby oddawać ją Bogu. Innymi słowy Bóg nie jest Panem ziemi w momencie kiedy Boży ludzie przestają panować nad jej obszarami czy dziedzinami życia. W sposób dostają się one pod panowanie szatana i wtedy to on staje się panem tego świata. Biblia to wielokrotnie potwierdza. Bóg panuje nad ziemią na tyle na ile jego dzieci nad nią panują i Mu ją oddają. Istnieje też przypadek kiedy Bóg nie może być Panem tej ziemi, a dzieje się to wtedy, gdy Jego dzieci kontrolują ziemię, ale nie oddają Mu jej. W takim przypadku Bóg jest okradany z chwały.

Bóg jest Panem całej ziemi, ale panowanie nad nią przekazał człowiekowi. Człowiek jednak poprzez swoje nieposłuszeństwo często przekazuje tę władzę szatanowi. Z tego powodu odpowiedzialność za nieszczęścia pojawiające się na ziemi ponosi człowiek oraz szatan. To po części jest odpowiedzią na postawione na początku artykułu trudne pytania.

Bóg, Twórca, wyposażył nas w potrzebę tworzenia. Za pomocą tej zdolności mamy czynić sobie ziemię poddaną. Często w różnych sytuacjach całą odpowiedzialność za trudności zrzucamy na Boga zapominając o tym, że to my za sprawą swoich decyzji doprowadziliśmy do kryzysu. Próbujemy wtedy zrzucić odpowiedzialność z siebie na Boga i nazywamy ten proces wiarą. Ponosimy odpowiedzialność za na nasze twórcze umiejętności nawet wtedy kiedy wykorzystywane do niewłaściwych celów.

Bóg miał marzenie, aby stworzyć człowieka i umieścić go w ogrodzie Eden, miejscu radości, szczęścia, wolności i nieograniczonych możliwości. Miał się tam rozwijać, panować i zaludniać ziemię, a Bóg chciał mu błogosławić i rozkoszować się życiem kobiety i mężczyzny widząc że żyją oni na Jego chwałę. Z tego powodu, kiedy mówimy o prawdziwej tożsamości człowieka nie możemy zapomnieć jakie myśli towarzyszyły Bogu podczas, gdy go stwarzał.

Opracował Krzysztof Waszczuk na podstawie kazania Adama Piątkowskiego

About these