piątek, 13 listopada 2015

JEZUS W NOWYM I STARYM TESTAMENCIE

JEZUS W NOWYM I STARYM TESTAMENCIE
Nowy Testament zawiera wiele wypowiedzi Jezusa przedstawiających jakie relacje łączą go z Bogiem Ojcem. Czytając NT warto zwrócić uwagę na to, że Jezus w rozmowach z Żydami często używał zwrotu „mój Ojciec” i „wasz Ojciec”, nie udało mi się jednak znaleźć wypowiedzi Jezusa z użyciem słów „nasz Ojciec”, za wyjątkiem modlitwy, której nauczył swoich uczniów. Ale modlitwa ta miała być wypowiadana przez uczniów, tak więc te słowa w tym miejscu mają swoje specyficzne znaczenie, niedotyczące Jezusa. Oto jeden z wielu przykładów: „Każdego więc, który mię wyzna przed ludźmi, i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie; ale tego, kto by się mnie zaparł przed ludźmi, i Ja się zaprę przed Ojcem moim, który jest w niebie” (Mt 10,32-33), oraz: „Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych” (Mt 6,14-15).
Jak Jezus opisywał swój związek z Bogiem? Jedną z ważnych wypowiedzi na ten temat, jest ta: „Wszystko zostało mi przekazane przez Ojca mego i nikt nie zna Syna tylko Ojciec, i nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27). Warto się poważnie zastanowić nad głębokim sensem tej wypowiedzi. Biblia wiele razy wspomina o tym, że Bóg kontaktował się ze swoimi stworzeniami, zarówno duchowymi – aniołami w niebie, jak i ludźmi – na przykład z Abrahamem i Mojżeszem. Jednak Jezus wyraźnie zaznaczył, że tylko On zna Ojca. Łatwiej jest zrozumieć te słowa, kiedy odniesiemy je do pewnych sytuacji z naszego życia. Zdarzają się takie sytuacje, kiedy pomimo tego, że znamy kogoś bardzo długo, dowiadujemy sie o nim czegoś nowego, co nas zaskakuje i dochodzimy wtedy do wniosku, że wcale tej osoby nie znaliśmy. Oznacza to, że nasze wyobrażenie o tej osobie nie było zgodne z prawdą, nasz obraz tego człowieka nie odpowiadał w pełni rzeczywistości. Pewne aspekty jego życia, charakteru, osobowości, itp były przed nami ukryte. Dokładnie o to chodzi w stwierdzeniu Jezusa. Jego znajomość Ojca jest całkowita, Jezus „zna Ojca”, czyli wie o Nim wszystko. Świadczy to o tym, że ich wzajemne relacje są jedyne i niepowtarzalne.
Apostoł Paweł napisał o Jezusie: „widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego” (Hbr 2,9). Z wypowiedzi tej wynika, że przed i po czasie, gdy był mniejszy od aniołów, jego „ranga” jest wyższa. Z tego zdania nie wynika jak wysoka jest to ranga, można jedynie stwierdzić, że nie jest niższa od rangi aniołów. Wątpliwości na ten temat rozwiewają inne fragmenty Biblii, a przede wszystkim wypowiedzi Jezusa. Podczas ostatniej wieczerzy Filip poprosił Jezusa: „Panie, pokaż nam Ojca, a wystarczy nam”. W odpowiedzi usłyszał: „Tak długo jestem z wami i nie poznałeś mnie, Filipie? Kto mnie widział, widział Ojca” (J 14,8-9). Zdarza sie czasem, że syn jest podobny do ojca i z tego powodu słyszy on czasem: „Kiedy cię widzę, to jakbym widział twojego ojca”. Sens wypowiedzi Jezusa jest zbliżony do tego zdania, jednak Jezus nie użył słówka „jakby”. Nie sugerował, że jest częściowym obrazem Ojca, że patrząc na Niego można dostrzec pewne cechy Ojca. Zamiast tego Jezus powiedział krótko, że jest pełnym obrazem Ojca i wystarczy na Niego popatrzeć, żeby widzieć Ojca. Przy innej okazji, podczas jednej z wielu rozmów z Żydami, Jezus powiedział: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30). Porównując tę wypowiedź z wcześniejszymi rozważaniami o randze Jezusa, mozna wyciągnąć tylko jeden wniosek, że Jego ranga jest taka sama jak Ojca. Żydzi nie mieli wątpliwości co do znaczenia tej wypowiedzi, ale ponieważ nie wierzyli w to, że Jezus jest Bogiem, oskarżyli go o bluźnierstwo i chcieli go ukamienować. „Odrzekł im Jezus: Ukazałem wam wiele dobrych uczynków z mocy Ojca mego; za który z tych uczynków kamienujecie mnie? Odpowiedzieli mu Żydzi, mówiąc: Nie kamienujemy cię za dobry uczynek, ale za bluźnierstwo i za to, że Ty, będąc człowiekiem, czynisz siebie Bogiem” (J 10,32-33). W tym miejscu dotykamy fundamentalnej kwestii chrześcijaństwa. Jezus oddał swoje życie za nas, został ukarany za nasze grzechy. Jego ofiara mogła być przyjęta, a przez to skuteczna, tylko pod warunkiem, że była ofiarą doskonałą, bez najmniejszej skazy, czyli bez grzechu. Jakikolwiek grzech zdyskwalifikowałby ofiarę Jezusa i uczyniłby ją nieskuteczną. Wiemy jednak, że Jezus był ofiarą doskonałą i że nie popełnił żadnego grzechu: "Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4,15). Jeżeli tak, to znaczy, że kiedy Jezus „czynił z siebie Boga” nie mógł skłamać, mówił więc prawdę. Tu nie ma miejsca na dowolną interpretację. Są tylko dwie możliwości, albo Jezus mówił prawdę i nie popełnił grzechu „czyniąc z siebie Boga”, albo skłamał, a tym samym popełnił grzech. Kto wybiera opcję drugą, stwierdza tym samym, że ofiara Jezusa była nieskuteczna, zaprzeczając tym samym całej Biblii.
Kolejny ciekawy fragment w Piśmie Świętym to opis pewnego spotkania na drodze do Emaus. Jezus po swoim zmartwychwstaniu, spotkał się tam z dwoma swoimi uczniami, którzy go nie poznali. Po krótkiej rozmowie powiedział do nich: „O głupi i gnuśnego serca, by uwierzyć we wszystko, co powiedzieli prorocy. Czyż Chrystus nie musiał tego wycierpieć, by wejść do swojej chwały? I począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach” (Łk 24,25-27). To wyraźnie wskazuje na to, że nie tylko NT, ale także ST mówi o Jezusie. Niestety nie ma w Biblii zapisu tego wykładu, jaki otrzymali dwaj uczniowie. Jednak można w ST odnaleźć przynajmniej kilka fragmentów mówiących o Jezusie. Są wśród nich proroctwa zapowiadające Jego przyjście, ale są też fragmenty o Nim i na kilku z nich chcę się teraz skupić.
Kiedy Hagar uciekła od Sary i Abrahama na pustynię, spotkał się z nią anioł Pański. Bóg często wykorzystuje swoich aniołów, ale ten anioł nie był zwykłym aniołem. Rozmawiając z Hagar powiedział kilka zastanawiających rzeczy: „Rozmnożę bardzo potomstwo twoje ... Oto poczęłaś i urodzisz syna ... bo Pan usłyszał o niedoli twojej” (Rdz 16,10-11). Anioł Pański powiedział coś, co później Bóg przekazał Abrahamowi: „Co do Ismaela wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę” (Rdz 17,20). Mamy tu swoisty paradoks. Anioł wypowiada się sam o sobie jak o Bogu, przypisuje sobie to, co robi Bóg. Jeżeli jednak przyjmiemy, że tym aniołem jest Jezus, to wszystko jest jasne. Jezus jako równy Bogu Ojcu ma takie same możliwości, a ponieważ są jednomyślni, to nie ma znaczenia który z nich składa obietnicę dotyczącą Ismaela. Tylko anioł który jest równy Bogu może wypowiadać się w ten sposób. Ważna uwaga do tego fragmentu jest taka, że słowo anioł nie oznacza w Biblii tylko istoty duchowej stworzonej przez Boga, ale jest też określeniem posłańca, niezależnie od tego kto nim jest. Próbując wyjaśnić tę scenę w inny sposób, trafiamy na barierę grzechu, którym jest przypisywanie przez stworzenie samemu sobie tego, co tylko Stworzyciel może zrobić. Tak więc jeżeli nie jest to kłamstwo i nie stoi za tym szatan, to świadczy to o tym, że te słowa wypowiedziała Boska Istota, Bóg. Scena ta powtórzyła się po wielu latach, kiedy Hagar z Ismaelem zostali wydaleni z obozu Abrahama. Ponownie anioł Pański spotkał się z Hagar i powiedział jej: „Nie bój się, bo Bóg usłyszał głos chłopca tam, gdzie jest. Wstań, podnieś chłopca i ujmij go ręką swoją, bo uczynię z niego naród wielki” (Rdz 21,17-18). I ponownie anioł raz wypowiada się jako Boży posłaniec, a raz jako Bóg.
Inny fragment w ST mającym podobną wymowę znajduje się w Księdze Sędziów. „I wstąpił anioł Pański z Gilgal do Bochim, i rzekł: Wywiodłem was z Egiptu i wprowadziłem was do ziemi, którą przysiągłem waszym ojcom, mówiąc: Nie naruszę przymierza mego z wami na wieki” (Sdz 2,1). Chyba nikt nie ma wątpliwości co do tego, kto wyprowadził Izrael z Egiptu „ręką możną i wyciągniętym ramieniem”, kto zawarł z Izraelem przymierze, obiecał im Kanaan i następnie wprowadził ich tam. I znów mamy tu albo bluźnierstwo, albo tym aniołem Pańskim jest Jezus, który ma pełne prawo jako Bóg do tych stwierdzeń. Warto też zwrócić uwagę na to, jak Żydzi reagowali w takich sytuacjach na obecność anioła Pańskiego. Kiedy Manoach i jego żona przekonali się, że rozmawiali z aniołem Pańskim, „upadli na swoje twarze na ziemię. I nie ukazywał się już anioł Pański Manoachowi i jego żonie. Wtedy też poznał Manoach, że to był anioł Pański. I rzekł Manoach do swojej żony: Na pewno pomrzemy, gdyż oglądalismy Boga” (Sdz 13,20-22).
ST rozpoczyna się Księgą Rodzaju. I już na samym początku mamy kolejny interesujący tekst: „Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas ... I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich” (Rdz 1,26-27). Bóg o stworzeniu człowieka mówi raz w liczbie mnogiej (uczyńmy) a raz w pojedyńczej (stworzył). Podobnie wypowiada się o stworzonym człowieku, mówiąc że stworzył człowieka (liczba pojedyncza), a za chwilę wyjaśnia, że stworzony człowiek to mężczyzna i kobieta. To pokazuje złożoną naturę Boga, który jest z jednej strony jedną istotą, a z drugiej wyraźnie wskazuje na istnienie kilku istot. Tak jak mężczyzna i kobieta po stworzeniu stanowi człowieka, tak samo Bóg ma złożoną naturę. Tylko tyle, że nie jesteśmy w stanie tego sobie wyobrazić. Przyjęcie tego poprzez wiarę jest właśnie tajemnicą pobożności, o której pisał apostoł Paweł.
Zwolennicy poglądu mówiącego, że Jezus nie jest Bogiem, i że nigdy nie był równy Bogu, muszą wziąć pod uwagę wszystkie podane tu biblijne fakty. Wszystkie one wskazują na to, że Jezus tylko na krótko stał się niższy od aniołów, a poza tym krótkim okresem jest równy Bogu. Nie bez powodu Izajasz napisał o nim: „Albowiem dziecię narodziło sie nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Iz 9,5). Czy ktokolwiek poza Bogiem Jahwe nosi te tytuły? Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny – tak można mówić tylko o Bogu, użycie tych słów w stosunku do jakiegokolwiek stworzenia jest bluźnierstwem. A jednak Izajasz, kierowany natchnieniem, przekazał nam te słowa.
Jak widać nie tylko Nowy Testament mówi o Jezusie. Stary Testament daje nam także wiele świadectw na temat naszego Zbawiciela.

Autor Lech Kujawa

poniedziałek, 2 listopada 2015

SZUKAJĄC BOGA

Witamy na forum "Szukając Boga".
Utworzyliśmy to forum z myślą o tych, którzy szukają odpowiedzi na pytania związane z Bogiem i Biblią. Chcemy takim osobom pomagać, dzieląc się tym, co wiemy, a także wspólnie studiować Słowo Boże.
Jesteśmy adwentystami Dnia Siódmego, w związku z tym przedstawiamy poniżej zasady wiary naszego Kościoła. Mogą one być także tematem dyskusji.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego przyjmuje Biblię za swe jedyne credo i wyznaje podstawowe zasady wiary jako nauki płynące z Pisma Świętego. Zasady te, przedstawione poniżej, stanowią wykładnię nauk Pisma Świętego, tak jak je rozumie i wyraża Kościół. Ich uzupełnienia i zmiany mogą być dokonywane podczas Zjazdu Generalnej Konferencji, gdy Kościół jest prowadzony przez Ducha Świętego do pełniejszego
zrozumienia prawdy biblijnej lub lepszego sposobu jej wyrażania
BÓG
Pismo Święte
Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu jest pisanym Słowem Bożym, przekazanym pod natchnieniem Bożym przez świętych mężów Bożych, którzy mówili i pisali pod wpływem Ducha Świętego. W Słowie tym Bóg przekazał człowiekowi wiedzę potrzebną do zbawienia. Pismo Święte jest nieomylnym objawieniem woli Bożej. Wyznacza standardy rozwoju charakteru, weryfikuje nasze doświadczenia, objawia autorytatywnie zasady wiary i stanowi wiarygodny zapis Bożego działania w historii
Trójca
Jest jeden Bóg: Ojciec, Syn i Duch Święty, jedność trzech odwiecznie współistniejących osób. Bóg jest nieśmiertelny, wszechmogący, wszechwiedzący, ponad wszystkim i wszechobecny. Jest On nieskończony i niepojęty dla ludzkiego rozumu, a jednak poznany dzięki temu, że sam siebie objawił. Godzien jest wiecznej czci, chwały i służby całego stworzenia
Ojciec
Bóg wieczny Ojciec jest Stworzycielem, Źródłem, Władcą i Dawcą życia dla całego stworzenia. Jest On sprawiedliwy i święty, miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu i obfitujący w niezachwianą miłość i wierność. Przymioty i moc okazane w Synu i Duchu Świętym stanowią także objawienie Ojca
Syn
Bóg wieczny Syn przyjął ciało człowieka w Jezusie Chrystusie. Przez Niego zostały stworzone wszystkie rzeczy, objawiony został charakter Boży, dokonane zostało zbawienie ludzkości i osądzony został świat. Na wieki prawdziwy Bóg stał się także prawdziwym człowiekiem, Jezusem Chrystusem. Poczęty został z Ducha Świętego, a urodził się z dziewicy Marii. Żył i doświadczył jako człowiek wszelkich pokus, jednak swoim przykładem doskonale ukazał sprawiedliwość i miłość Bożą. Poprzez cuda objawił Bożą moc i potwierdził, że jest obiecanym przez Boga Mesjaszem. Dobrowolnie cierpiał i zmarł na krzyżu za nasze grzechy i w naszym zastępstwie, powstał z martwych i wstąpił do nieba, aby służyć w niebiańskiej świątyni na rzecz nas wszystkich. Powróci znowu w chwale, aby dokonać ostatecznego wybawienia swego ludu i wszystko odnowić.
Duch Święty
Bóg wieczny Duch Święty współdziałał z Ojcem i Synem w dziele stworzenia, wcielenia i odkupienia. To On inspirował pisarzy Pisma Świętego. On napełnił życie Chrystusa mocą. On przyciąga i przekonuje ludzi, a tych, którzy pozytywnie reagują na Jego działanie, odnawia i przemienia na obraz Boga. Posłany przez Ojca i Syna, aby zawsze być ze swoimi dziećmi, udziela darów duchowych Kościołowi, obdarza go mocą, by świadczył o Chrystusie, i w harmonii z Pismem Świętym prowadzi do całej prawdy.
CZŁOWIEK
Stworzenie
Bóg jest Stworzycielem wszechrzeczy. W Piśmie Świętym ukazał wiarygodny opis swojego dzieła stwórczego. W sześciu dniach uczynił Pan „niebo i ziemię” oraz wszystkie istoty żyjące na ziemi i odpoczął w siódmym dniu pierwszego tygodnia. W ten sposób ustanowił szabat (sobotę) wieczną pamiątką swego ukończonego dzieła stworzenia. Pierwsi mężczyzna i kobieta uczynieni zostali na podobieństwo Boga jako koronne dzieło aktu stworzenia, otrzymując zarówno władzę nad ziemią, jak i obowiązek troski o nią. Gdy świat został ukończony był „bardzo dobry”, ukazując chwałę Boga
Natura człowieka
Mężczyzna i kobieta stworzeni zostali na podobieństwo Boga. Bóg obdarzył ich indywidualnością, a także zdolnością swobodnego myślenia i działania. Pomimo tego, że człowiek stworzony został jako istota wolna, to jako niepodzielna jedność ciała, umysłu i ducha jest w pełni zależny od Boga. Gdy nasi pierwsi rodzice okazali nieposłuszeństwo Bogu, wyparli się tej zależności od Niego i stracili swą wysoką pozycję wobec Boga. Ich podobieństwo do Boga uległo zatarciu i zaczęli podlegać śmierci. Ich potomkowie odziedziczyli tę upadłą naturę wraz z jej konsekwencjami. Rodzą się zatem ze słabościami i skłonnością do zła. Lecz Bóg w Chrystusie pojednał świat ze sobą i poprzez swojego Ducha przywraca w skruszonych śmiertelnikach obraz ich Stwórcy. Zostali stworzeni na Jego chwałę, dlatego są powołani do miłowania Boga i bliźnich oraz troski o otoczenie.
ZBAWIENIE
Wielki Bój
Cała ludzkość włączona jest w wielki konflikt rozgrywający się między Chrystusem a szatanem. Konflikt ten dotyczy charakteru Boga, Jego prawa i władzy nad wszechświatem. Rozpoczął się w niebie, kiedy to stworzona przez Boga istota, obdarzona wolnością wyboru, stała się — przez wywyższenie samej siebie — szatanem, przeciwnikiem Boga, doprowadzając do buntu część aniołów. Szatan wprowadził tego samego ducha buntu na ziemię, gdy zwiódł Adama i Ewę. Upadek czło− wieka spowodował zniekształcenie obrazu Bożego w ludzkości, nieporządek w stworzonym świecie a w końcu zniszczenie świata podczas potopu. Nasz świat stał się areną uniwersalnego konfliktu, bacznie obserwowanego przez całe Boże stworzenie w niebie. Ostatecznie Bóg miłości wyjdzie z tego konfliktu oczyszczony z wszelkich zarzutów. Aby wesprzeć swój lud w tym wielkim boju, Chrystus posyła Ducha Świętego i wiernych aniołów, aby prowadzili, strzegli i podtrzymywali go na drodze zbawienia.
Życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa
W życiu Jezusa, doskonałym w posłuszeństwie woli Bożej oraz w Jego cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu, Bóg zapewnił jedyną możliwość zadośćuczynienia za ludzki grzech, dzięki czemu ci, którzy z wiarą przyjmują to zadośćuczynienie, mogą otrzymać życie wieczne, a całe stworzenie może lepiej zrozumieć nieograniczoną i świętą miłość Stworzyciela. Owo doskonałe zadośćuczynienie potwierdza sprawiedliwość prawa Bożego i łaskawość Bożego charakteru. Z jednej strony bowiem potępia ono nasze grzechy, z drugiej zaś oferuje nam przebaczenie. Śmierć Chrystusa miała charakter zastępczy, odkupieńczy, pojednawczy i przekształcający. Zmartwychwstanie Chrystusa jest potężnym świadectwem Bożego zwycięstwa nad mocami zła, a tym, którzy przyjmują pojednawczą ofiarę Chrystusa, daje zapewnienie ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Świadczy ono, że Jezus Chrystus jest Panem, przed którym skłoni się każde kolano w niebie i na ziemi
Doświadczenie zbawienia
W swej nieograniczonej miłości i łasce Bóg uczynił Chrystusa — tego, który nie znał grzechu — grzechem za nas, abyśmy mogli w Nim stać się sprawiedliwością Bożą. To pragnienie Bożej sprawiedliwości wzbudza w nas Duch Święty. Dzięki Jego prowadzeniu uznajemy również nasz grzeszny stan, żałujemy za popełnione grzechy i żyjemy życiem wiary w Jezusa jako Pana i Chrystusa, naszego Zastępcę i Wzór. Wiara ta, gotowa do przyjęcia zbawienia, przychodzi dzięki Boskiej mocy Słowa i jest darem łaski Bożej. Przez Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, przyjęci jako synowie i córki Boże oraz wyzwoleni spod panowania grzechu. Przez Ducha Świętego dostępujemy nowonarodzenia i uświęcenia. Duch Święty odnawia nasze umysły, wpisuje Boże prawo miłości w nasze serca i udziela nam mocy do prowadzenia świętego życia. Żyjąc w Duchu, stajemy się uczestnikami boskiej natury i mamy pewność zbawienia zarówno teraz, jak i podczas sądu.
Wzrastanie w Chrystusie
Jezus przez swoją śmierć na krzyżu pokonał siły zła. Ten, który już podczas swojej ziemskiej misji ujarzmiał demony, na Golgocie ostatecznie przełamał ich władzę i skazał na wieczną zagładę. Triumf Jezusa daje nam zwycięstwo nad siłami zła, które stale dążą do objęcia nad nami kontroli, pozwala nam też kroczyć z Chrystusem w pokoju, radości i pewności, że nas kocha. Dzięki zwycięstwu Chrystusa Duch Święty mieszka teraz w nas i sam nas wzmacnia. Jeśli stale poddajemy się Jezusowi jako naszemu Zbawicielowi i Panu, jesteśmy uwolnieni od ciężaru naszych złych uczynków z przeszłości. Nie jesteśmy już skazani na życie w ciemności i lęku przed złymi mocami, nieświadomości oraz poczuciu bezsensowności, wynikających z naszej wcześniejszej drogi życia. W tej nowej wolności w Jezusie powołani jesteśmy do wzrastania na podobieństwo Jego charakteru, łącząc się z Nim w codziennej modlitwie, karmiąc się Jego Słowem i rozważając je, rozmyślając nad Bożą opatrznością, śpiewając na Jego chwałę, uczestnicząc we wspólnych nabożeństwach i angażując się w misję Kościoła. Kiedy poświęcamy się służbie miłości ludziom wokół nas i świadczymy o Jego zbawieniu, Jego stała obecność wśród nas przez Ducha Świętego przekształca każdą chwilę i każde zadanie w doświadczenie duchowe..
KOŚCIÓŁ
Kościół
Kościół jest społecznością wierzących, którzy wyznają wiarę w Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Podobnie jak lud Boży czasów Starego Testamentu, my również jesteśmy powołani ze świata i łączymy się, by uczestniczyć w uwielbieniu Boga, wspólnocie, studiowaniu Słowa Bożego, obchodzeniu pamiątki wieczerzy Pańskiej, służbie dla całej ludzkości i ogólnoświatowym zwiastowaniu ewangelii. Autorytet Kościoła wywodzi się od Chrystusa, który jest wcielonym Słowem, oraz z Pisma Świętego, które jest spisanym Słowem. Kościół jest Bożą rodziną. Członkowie Kościoła, przyjęci przez Boga jako Jego dzieci, żyją na zasadach nowego przymierza. Kościół jest ciałem Chrystusowym, wspólnotą wiary, której Głową jest sam Chrystus. Kościół jest oblubienicą, za którą umarł Chrystus, aby ją uświęcić i oczyścić. Podczas swego triumfalnego powrotu Chrystus przygotuje i postawi przed sobą doskonałą oblubienicę — triumfujący Kościół, składający się z wiernych wszystkich wieków, odkupionych Jego cenną krwią, bez skazy i plamy, święty i nieskalany.
Ostatek i jego misja
Powszechny Kościół Boży składa się z tych, którzy szczerze wierzą w Chrystusa. Jednakże w czasach końca, podczas ogólnego odstępstwa, powołany został „ostatek”, który ma zachowywać przykazania Boże i posiadać wiarę Jezusa. „Ostatek” ten zwiastuje nadejście godziny sądu, rozgłasza zbawienie w Chrystusie i zapowiada Jego zbliżające się powtórne przyjście. Poselstwo to występuje w symbolu trzech aniołów z Księgi Objawienia (rozdz. 14.) i związane jest nierozerwalnie z dziełem sądu w niebie, na ziemi zaś uwidacznia się w dziele pokuty i odnowy. Każdy wierzący powołany jest do osobistego uczestnictwa w tym ogólnoświatowym posłannictwie.
Jedność ciała Chrystusowego
Kościół jest jednym ciałem z wieloma członkami, powołanymi z każdego narodu, pokolenia, języka i ludu. W Chrystusie jesteśmy nowym stworzeniem. Nie mogą dzielić nas różnice rasowe, kulturowe, narodowościowe, czy też związane z wykształceniem. Nie może również istnieć podział na mniejszych i większych, bogatych i biednych oraz mężczyzn i kobiety. Wszyscy jesteśmy równi w Chrystusie, który przez jednego Ducha połączył nas w jednej wspólnocie zarówno z Nim, jak i wzajemnie ze sobą. Powinniśmy zatem służyć i przyjmować usługiwanie bez wyróżnień czy ograniczeń. Dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa w Piśmie Świętym, dzielimy wspólnie tę samą wiarę i nadzieję oraz dzielimy się ze wszystkimi tym samym poselstwem. Ta wspólnota ma swoje źródło w jedności Trójjedynego Boga, który przyjął nas jako swoje dzieci.
Chrzest
Przez chrzest wyznajemy wiarę w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa oraz świadczymy o naszej śmierci dla grzechu i o tym, że naszym celem jest prowadzenie nowego życia. W ten sposób uznajemy Chrystusa za Pana i Zbawiciela, stajemy się Jego ludem i zostaje− my przyjęci w poczet wiernych Jego Kościoła. Chrzest jest symbolem połączenia z Chrystusem, przebaczenia grzechów i otrzymania Ducha Świętego. Obrzędu tego dokonuje się przez zanurzenie w wodzie. Warunkiem przystąpienia do chrztu jest wyznanie wiary w Jezusa oraz widoczna skrucha z powodu grzechu. Poprzedzone to jest zapoznaniem się z naukami Pisma Świętego i ich zaakceptowaniem.
Wieczerza Pańska
Wieczerza Pańska jest uczestnictwem w symbolach ciała i krwi Jezusa, co jest wyrazem wiary w Niego jako naszego Pana i Zbawiciela. Chrystus obecny jest w tym doświadczeniu wspólnoty po to, by spotkać się ze swoim ludem i wzmocnić go. Uczestnicząc w tym obrzędzie, radośnie zwiastujemy śmierć Pańską aż do Jego powtórnego przyjścia. Przygotowanie do wieczerzy obejmuje rachunek sumienia, skruchę i wyznanie grzechów. Mistrz ustanowił obrzęd umywania nóg jako znak ponownego oczyszczenia, wyraz chęci służenia sobie wzajemnie na wzór Chrystusowego uniżenia oraz zjednoczenia naszych serc w miłości. W nabożeństwie wieczerzy Pańskiej mogą uczestniczyć wszyscy wierzący chrześcijanie.
Dary duchowe i posługiwanie
Bóg w każdym czasie obdarza wszystkich członków swego Kościoła darami duchowymi, które każdy wyznawca powinien wykorzystywać w duchu miłości dla wspólnego dobra Kościoła i ludzkości. Dary udzielane przez Ducha Świętego, który rozdziela je między wszystkich wyznawców według Swojej woli, dostarczają Kościołowi wszelkich umiejętności i rodzajów służby, potrzebnych do wypełnienia wyznaczonej mu przez Boga misji. Według Pisma Świętego, dary te obejmują takie posługi jak wiara, uzdrawianie, proroctwo, głoszenie, nauczanie, zarządzanie, pojednanie, współczucie oraz pełna poświęcenia służba i miłosierdzie w niesieniu pomocy i zachęty ludziom. Niektórzy wyznawcy powołani są przez Boga i uzdolnieni przez Ducha Świętego do pełnienia funkcji uznanych przez Kościół za konieczne w posłudze duszpasterskiej, ewangelizacyjnej, apostolskiej i nauczycielskiej. Jest to szczególna służba potrzebna do przygotowania wyznawców do służenia innym, podnoszenia Kościoła do dojrzałości duchowej oraz wzmacniania jedności wiary i poznania Boga. Kiedy wyznawcy korzystają z tych darów jako wierni szafarze rozlicznych łask Bożych, Kościół chroniony jest przed destruktywnym wpływem fałszywych nauk i wzrasta w wierze i miłości dzięki Bożemu działaniu.
Dar proroctwa
Jednym z darów Ducha Świętego jest prorokowanie. Dar ten, będący znakiem wyróżniającym Kościół ostatków, objawił się w posłannictwie Ellen G. White. Jej pisma, jako dzieła posłannicy Pańskiej, są stałym i autorytatywnym źródłem prawdy, dostarczającym Kościołowi pociechy, wskazówek, pouczeń oraz korygującym jego kroki. Zaświadczają one także wyraźnie, iż to Biblia stanowi kryterium, według którego należy oceniać wszelkie nauki i doświadczenia religijne.
ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE
Prawo Boże
Wielkie zasady prawa Bożego zostały zawarte w dziesięciu przykazaniach i zilustrowane życiem Jezusa. Wyrażają Bożą miłość, wolę i cele przyświecające ludzkim działaniom i relacjom. Zasady te obowiązują ludzi żyjących we wszystkich stuleciach. Stanowią one podstawę przymierza Boga ze swym ludem i kryterium obowiązujące na sądzie Bożym. Poprzez działanie Ducha Świętego prawa te ukazują grzech i budzą w nas świadomość, że potrzebujemy Zbawiciela. Zbawienie jest w całości z łaski, a nie z uczynków, jednakże jego owocem jest posłuszeństwo wobec przykazań. Posłuszeństwo to rozwija charakter chrześcijański i prowadzi do pomyślności. Jest dowodem naszej miłości wobec Pana, jak również naszej troski o bliźnich. Posłuszeństwo wynikające z wiary ilustruje jak wielka jest moc Chrystusa w przekształcaniu ludzkiego życia, co z kolei wzmacnia chrześcijańskie świadectwo.
Szabat
Pełen dobroci Stwórca po sześciu dniach dzieła stworzenia odpoczął dnia siódmego, ustanawiając sobotę pamiątką stworzenia dla wszystkich ludzi. Czwarte przykazanie niezmiennego prawa Bożego wymaga, by przestrzegać tego siódmego dnia — soboty — jako dnia odpoczynku czci i służby, zgodnie z nauką i przykładem Jezusa, Pana szabatu. Sobota jest dniem cudownej społeczności z Bogiem i bliźnimi. Jest także symbolem naszego odkupienia w Chrystusie, znakiem uświęcenia, dowodem naszej lojalności wobec Boga oraz przedsmakiem wieczności w Królestwie Bożym. Sobota jest niezmiennym znakiem wiecznego przymierza między Bogiem a Jego ludem. Radosne przestrzeganie tego czasu od wieczora do wieczora, od zachodu słońca do zachodu słońca, jest uczczeniem boskiego dzieła stworzenia i odkupienia.
Szafarstwo
Jesteśmy szafarzami dóbr Bożych, obdarzonymi przez Niego czasem i możliwościami, uzdolnieniami i dobrami materialnymi, błogosławieństwami ziemi i jej bogactwami naturalnymi. Jesteśmy odpowiedzialni przed Nim za ich właściwe użycie. Uznajemy Boże prawo własności do wszystkiego poprzez wierną służbę Jemu i bliźnim, oddawanie dziesięcin i darów przeznaczonych na zwiastowanie ewangelii oraz wsparcie i rozwój Jego Kościoła. Szafarstwo jest przywilejem danym nam przez Boga, abyśmy wzrastali w miłości i zwyciężali egoizm i chciwość. Szafarz cieszy się z błogosławieństw, które otrzymują inni dzięki jego wierności
Chrześcijańskie zachowanie
Zostaliśmy powołani do bycia ludem pobożnym, myślącym, czującym i działającym zgodnie z zasadami nieba. Aby Duch Święty odtworzył w nas charakter naszego Pana, angażujemy się wyłącznie w takie sprawy, których owocem w naszym życiu będą czystość, zdrowie i radość. Oznacza to, że nasze przyjemności i rozrywki powinny odpowiadać najwyższym chrześcijańskim standardom smaku i piękna. Niezależnie od różnic kulturowych, nasz ubiór powinien charakteryzować się prostotą, skromnością i czystością — jak przystoi tym, których prawdziwe piękno widoczne jest nie tyle w wyglądzie zewnętrznym, co w niezniszczalnym klejnocie łagodnego i cichego ducha. Oznacza to także, że powinniśmy mądrze troszczyć się o nasze ciała, ponieważ są one świątynią Ducha Świętego. Obok odpowiedniego ruchu fizycznego i odpoczynku, mamy również stosować możliwie najzdrowszą dietę i wstrzymywać się od pokarmów określonych w Piśmie Świętym jako nieczyste. Ponieważ napoje alkoholowe, tytoń, narkotyki i niewłaściwie stosowane środki lecznicze, są szkodliwe dla naszego zdrowia, mamy wstrzymywać się także i od nich. Zamiast tego powinniśmy angażować się we wszystko, co prowadzi nasze myśli i ciało do posłuszeństwa Chrystusowi, który pragnie, aby nasze życie było w pełni wartościowe, radosne i dobre.
Małżeństwo i rodzina
Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga w Edenie i potwierdzone przez Jezusa jako trwający całe życie związek partnerstwa i miłości pomiędzy mężczyzną i kobietą. Dla chrześcijanina zobowiązanie małżeńskie odnosi się zarówno do związku z Bogiem, jak i ze współmałżonkiem, dlatego w związek ten powinny wstępować wyłącznie osoby, które łączy wspólnota wiary, wzajemna miłość, godność, szacunek i odpowiedzialność są podstawą związku, który ma odzwierciedlać miłość, świętość, bliskość i trwałość więzi pomiędzy Chrystusem i Jego Kościołem. Co do rozwodu, Jezus nauczał, że osoba, która rozwiedzie się ze współmałżonkiem i wstąpi ponownie w związek małżeński, popełnia cudzołóstwo. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy do rozwodu dochodzi z powodu wszeteczeństwa. Chociaż niektóre związki rodzinne bywają dalekie od ideału, to jednak małżonkowie, którzy w pełni poświęcają się sobie wzajemnie, mogą w Jezusie Chrystusie osiągnąć jedność w miłości, dzięki prowadzeniu Ducha Świętego i wsparciu Kościoła. Bóg błogosławi rodzinie i pragnie, aby jej członkowie nawzajem sobie pomagali, aż do osiągnięcia całkowitej dojrzałości. Rodzice powinni wychowywać swoje dzieci w miłości i posłuszeństwie dla Pana. Własnym przykładem i słowem powinni uczyć je, że Chrystus jest miłosiernym, ale i wymagającym wychowawcą, zawsze jest też pełen łagodności i troski oraz pragnie, aby dzieci stały się członkami Jego ciała — częścią Bożej rodziny. Zacieśnienie więzi rodzinnych jest jednym z podstawowych znaków poselstwa ewangelii głoszonego w czasach końca.
RZECZY OSTATECZNE
Służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni
W niebie znajduje się świątynia, prawdziwy przybytek, który zbudował Pan, a nie człowiek. W nim sam Chrystus oręduje za nami, dając wierzącym dostęp do owoców swej pojednawczej ofiary złożonej kiedyś za wszystkich na krzyżu. Jezus został ustanowiony naszym wielkim Arcykapłanem i rozpoczął swoją wstawienniczą służbę z chwilą wniebowstąpienia. W roku 1844, przy końcu proroczego okresu 2300 lat, przystąpił do drugiej i ostatniej fazy swej służby pojednawczej. Jest to dzieło przedadwentowej fazy sądu Bożego, która jest częścią dzieła ostatecznego pokonania grzechu symbolizowanego przez oczyszczenie starotestamentalnej świątyni hebrajskiej w Dniu Pojednania. W tej służbie, która była zapowiedzią tego, co wydarzy się w przyszłości, świątynia była oczyszczana krwią ofiar zwierzęcych. Jednak rze− czy niebiańskie oczyszczane są doskonałą ofiarą krwi Jezusa. Sąd przedadwentowy ukazuje istotom niebiańskim, kto spośród umarłych zasnął w Chrystusie i w związku z tym jest godny, by w Chrystusie dostąpić łaski udziału w pierwszym zmartwychwstaniu. Ukazuje również, kto spośród żyjących trwa w Chrystusie, zachowując przykazania Boże i wiarę Jezusa, będąc tym samym gotowym, aby dostąpić przemienienia i być wziętym do Jego wiecznego Królestwa. Sąd ten potwierdza, że Bóg zbawiając tych, którzy wierzą w Jezusa, postępuje w pełni sprawiedliwie. Deklaruje też, że ci, którzy zachowują wierność wobec Boga, otrzymają Jego Królestwo. Zakończenie tej służby Chrystusa wyznaczy koniec czasu łaski dla ludzi przed powtórnym Jego przyjściem.
Powtórne przyjście Chrystusa
Powtórne przyjście Chrystusa jest błogosławioną nadzieją Kościoła i wspaniałym ukoronowaniem ewangelii. Przyjście Zbawiciela będzie literalne, osobiste, widzialne i ogólnoświatowe. Gdy Chrystus powróci, sprawiedliwi spośród umarłych zostaną wzbudzeni z martwych i wspólnie z żywymi sprawiedliwymi zostaną uwielbieni i wzięci do nieba, natomiast niesprawiedliwi umrą. Niemal całkowite wypełnienie się większości proroctw, a także obecny stan świata, wskazują, że powrót Chrystusa jest bliski. Czas tego wydarzenia nie został objawiony, dlatego jesteśmy zachęcani do tego, aby zawsze być gotowymi.
Śmierć i zmartwychwstanie
Zapłatą za grzech jest śmierć. Lecz Bóg, który jako jedyny jest nieśmiertelny, obdarzy życiem wiecznym odkupionych. Do tego czasu, śmierć jest dla wszystkich ludzi stanem nieświadomości. Gdy Chrystus, który jest naszym życiem, pojawi się ponownie, wzbudzeni przez Niego z martwych sprawiedliwi wraz z żyjącymi sprawiedliwymi zostaną uwielbieni i pochwyceni na spotkanie swego Pana. Drugie zmartwychwstanie — zmartwychwstanie niesprawiedliwych — będzie mieć miejsce tysiąc lat później.
Milenium i koniec grzechu
Milenium to tysiącletnie królowanie Chrystusa z Jego świętymi w niebie w czasie pomiędzy pierwszym i drugim zmartwychwstaniem. W tym czasie sądzeni będą umarli niesprawiedliwi, ziemia zaś będzie całkowicie spustoszona. Nie będzie na niej żyć żaden człowiek, a jej jedynymi mieszkańcami będą szatan i jego aniołowie. Przy końcu tego okresu Chrystus wraz ze swoimi świętymi i świętym miastem zstąpi z nieba na ziemię. Wtedy zostaną wzbudzeni z martwych umarli nie− sprawiedliwi, którzy wkrótce pod wodzą szatana i z jego aniołami otoczą miasto. Lecz wtedy spadnie ogień Boży, który pochłonie ich i oczyści ziemię. W ten sposób wszechświat zostanie na zawsze uwolniony od grzechu i grzeszników.
Nowa Ziemia
Na Nowej Ziemi, na której zamieszka sprawiedliwość, Bóg da odkupionym wieczny dom i doskonałe warunki do życia wiecznego, miłości, szczęścia i uczenia się w Jego obecności. Tam bowiem sam Bóg zamieszka ze swoim ludem, a cierpienie i śmierć przeminą. Wielki bój zostanie zakończony i nie będzie już więcej grzechu. Cała przyroda — zarówno ożywiona, jak i nieożywiona — wskazywać będzie, że Bóg jest miłością. On też królować będzie na wieki. Amen.