Geneza zła i jego istnienie
wydają się zagadką, bo jak pogodzić rządy miłującego i wszechmocnego Boga
z krzywdami, wojnami, obozami koncentracyjnymi i innymi formami zła?
Ten dylemat pomaga
wyjaśnić fragment ulokowany nie przypadkiem w sa-
mym sercu Apokalipsy: „I nastąpiła
walka na niebie: Michał i aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.
I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się
miejsce dla nich nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie
diabeł i szatan, zwodzący
całą zamieszkałą ziemię, został strącony na ziemię,
a z nim strąceni zostali jego aniołowie. I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych — aż do śmierci. Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i biada morzu — bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu”1.
a z nim strąceni zostali jego aniołowie. I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych — aż do śmierci. Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i biada morzu — bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu”1.
Z tych słów wynika, że zwycięstwo Chrystusa na Golgocie
ograniczyło działanie szatana w kosmosie do samej Ziemi. Diabeł
zyskał przystęp do naszej planety za sprawą wyboru pierwszych ludzi,
którzy ulegli jego zwodniczym słowom, zamiast ufać Słowu Bożemu. Jednak
po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa czas szatana jest policzony
także na Ziemi.
Diabeł wie, że „mało ma czasu”, dlatego koncentruje swe
wysiłki na czynieniu ludziom krzywdy. Większość nawet nie wie
o istnieniu tego intruza. Nie możemy mu sprostać własnymi siłami, mimo zaawansowanej
technologii, „gdyż bój toczymy
nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata
ciemności, ze złymi duchami w okręgach
niebieskich”2.
Szatan uczynił z naszej planety piekło. Podjudza narody
do nienawiści i wszelkiego zła3, stąd gwałty,
zniszczenia, wojny i obozy koncentracyjne. Szatan jest bezpośrednią lub
pośrednią przyczyną każdej krzywdy. Skąd się wzięła ta podła istota?
Kim jest Lucyfer?
Biblia tak mówi o szatanie w przypowieści
o królu Tyru: „Byłeś odbiciem doskonałości,
pełen mądrości i niezrównanie piękny (...) byłeś doskonały
w postępowaniu swoim od dni twego stworzenia, aż znalazła się
w tobie nieprawość”4.
Bóg stworzył Lucyfera jako doskonałego, bez żadnych tendencji
do zła. Otrzymał on, tak jak wszystkie inteligentne istoty, swobodę wyboru5.
Oddał swe serce pysze i zazdrości, co sprowadziło go na drogę zła.
Odtąd stał się nikczemnym wrogiem Chrystusa i stworzenia Bożego,
w tym ludzi.
W Biblii nosi on przydomek „szatan” (hebr. satan) lub
„diabeł” (gr. diabolos), co oznacza przeciwnika i nieprzyjaciela.
Zwany jest także synem jutrzenki, od zarannej gwiazdy Wenus6,
co z łacińskiego przekładu Biblii oddaje się przydomkiem Lucyfer.
Lucyfer był pięknym, inteligentnym aniołem, obdarzonym wielkimi
zdolnościami muzycznymi. Aniołowie podziwiali go, ale to mu nie wystarczało.
Zapragnął chwały i pozycji, jaką miał w niebie Syn Boży. Jako istota
stworzona, nie mógł być wtajemniczony we wszystkie plany Boga Ojca, tak
jak Syn Boży, co drażniło jego
ego, gdyż uważał się za godnego, aby zająć Jego miejsce7.
Po
kryjomu podważał autorytet Boga, siejąc niezadowolenie wobec Bożego porządku
rzeczy. Prawdziwe motywy sprytnie ukrywał pod płaszczykiem altruistycznej
troski o prawa innych aniołów. W ten sposób zwiódł i przeciągnął
na swoją stronę jedną trzecią z nich8.
Roszczenia Lucyfera wobec Syna Bożego były nie na miejscu,
gdyż nie posiadał boskiej natury. Jego ataki na Boży charakter nie miały
żadnych podstaw, a kwestionowanie Bożego prawa świadczyło o jego
wielkim ego. Lucyfer miał możliwość, aby ukorzyć się i wrócić
do służby Bożej, ale wybrał rebelię.
Zatwardził serce i umysł na drodze zła, stając się
przewrotną istotą9. Czarne nazywa białym, a białe czarnym, aby
ukazać Boga w negatywnym świetle, a kłamstwo w pozytywnym. Bez
żenady posługuje się manipulacją, intrygą i oszczerstwem, tak samo jak ci,
którzy mu ulegają.
Taka jest geneza zła i wielkiego boju między Lucyferem
a Chrystusem o mieszkańców wszechświata. Szatan zwodzi tych, którzy
mu ulegają, a oskarża tych, którzy stoją po stronie Boga10.
W żydowskiej tradycji nosi imię Samael i jest przeciwieństwem
Michała, wielkiego księcia i orędownika ludu Bożego11. Kim jest ów
Michał?
Archanioł Michał
W języku hebrajskim imię Michał znaczy: „Kto jest jak Bóg?”.
Michał jest wielkim księciem, orędownikiem i obrońcą Izraela12.
Jego przeciwnikiem jest Lucyfer, który próbuje zająć miejsce Syna Bożego
i atakuje lud Boży. Widać związek między Michałem a Synem Bożym. Czy
archanioł Michał to inaczej Chrystus?
W biblijnej i żydowskiej tradycji ów wielki orędownik
i obrońca ludu Bożego to Malak, czyli Anioł. Nie może chodzić
jedynie o anioła, gdyż w Starym Testamencie ów „Anioł Boży” jest
nazywany wymiennie „Bogiem”13. Wiele biblijnych tekstów utożsamia
„Anioła Bożego” z Bogiem. Na przykład czytamy, że przybył
do Abrahama i Sary, aby zapowiedzieć narodziny Izaaka, a także
nadał Jakubowi imię Izrael14. Po tej wizycie „Anioła
Bożego”, patriarcha Jakub powiedział: „Widziałem Boga twarzą w twarz”15.
Prorok Ozeasz, wspominając to wydarzenie, użył wymiennie słowa „Anioł”
i „Bóg”16.
Z Nowego Testamentu wynika, że tym Aniołem Bożym był
w starotestamentowym okresie Chrystus17. Słowo „anioł”
w języku hebrajskim oznacza reprezentanta Bożego. W tym sensie może
się odnosić do Syna Bożego. Zgodnie z żydowską tradycją ów Anioł Boży
wyprowadził Izraelitów z Egiptu, a następnie chronił ich
i prowadził przez 40 lat po pustkowiu18. Nowy Testament
świadczy, że był to Chrystus. Anioł Boży ukazał się Gedeonowi, który nazwał Go
Bogiem19, stąd możemy wnioskować, że i w tym przypadku był to Syn
Boży. Żydzi wierzyli, że ów Anioł Boży zniszczył armię Sancheryba, która
próbowała zdobyć Jerozolimę20, a także uratował trzech
hebrajskich młodzieńców od śmierci w piecu ognistym za panowania
babilońskiego króla Nabuchodonozora21.
Wszystko wskazuje na to, że obrońca i orędownik ludu
Bożego, zwany „Aniołem Bożym”, to Chrystus. Czy jest On także „Archaniołem
Michałem” z Listu Judy? Słowo „archanioł” dosłownie oznaczało
w języku greckim „wodza aniołów”. Czy jest nim Chrystus? Tak, gdyż aniołowie
Boży podlegają Synowi Bożemu. On jest ich przywódcą. Imię Michał, czyli „Kto
jest jak Bóg?”, także na Niego wskazuje, gdyż Syn Boży odzwierciedla Boga
Ojca. Jezus powiedział: „Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca”22.
Biblijna i żydowska tradycja pozwalają zidentyfikować
wodza aniołów Michała z Chrystusem. Na przykład czytamy, że Michał
wzbudzi zmarłych do życia, a Nowy Testament świadczy, że uczyni to
Chrystus: „Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos
archanioła,
i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi”; „Nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego”23.
i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi”; „Nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego”23.
Biblia ukazuje Michała jako orędownika ludu Bożego.
W żydowskiej tradycji Michał wstawia się za wierzącymi jako
arcykapłan w niebie, zaś Nowy Testament nazywa arcykapłanem i naszym
orędownikiem Jezusa Chrystusa24. Potwierdza to słuszność
identyfikowania archanioła Michała z Synem Bożym.
Mesjasz zasiada po prawicy Boga: „Rzekł Pan Panu memu:
Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek
pod nogi twoje!”25. Słowa „rzekł Pan Panu memu” odnoszą się
do Boga Ojca i Syna Bożego. W biblijnej terminologii zasiadanie
po prawicy oznacza wsparcie i wstawiennictwo26. Nowy
Testament świadczy, że Syn Boży zasiada po prawicy Bożej, a zgodnie
z żydowską tradycją Michał zasiada po prawicy Boga27.
Wynika z tego, że wielki książę i wódz aniołów Michał, to nie kto
inny, jak Jezus Chrystus.
Niektóre starożytne żydowskie źródła mianują Michała aramejskim
słowem Memra, czyli „Słowo”28. Zauważmy, że jest ono identyczne
z greckim Logos, które występuje w biblijnym opisie preegzystencji
Syna Bożego: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez
Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, [z tego], co się stało”29.
Księga Daniela potwierdza, że Michał to Syn Boży. Możemy to
zobaczyć, kiedy porównamy opis Syna Człowieczego otrzymującego królestwo
w rezultacie sądu Bożego, z zapowiedzią Michała ujmującego się ludem
Bożym w czasie końca i wzbudzającego zbawionych do życia
wiecznego. Porównanie to pozwala stwierdzić, że Michał i Mesjasz to jedna
osoba. Nowy Testament poświadcza, że to Jezus Chrystus chroni wyznawców Boga
i wzbudzi ich do życia wiecznego w dniach końca30.
Dlaczego Bóg
pozwolił szatanowi
działać?
pozwolił szatanowi
działać?
Stwórca mógł zaprogramować ludzi
i aniołów, włącznie z Lucyferem, aby zawsze byli Mu posłuszni. Wtedy
nie byłoby upadku ani wielkiego boju między szatanem i Chrystusem.
Wszystkie stworzenia byłyby jak roboty. Bóg zaś zamiast lojalności automatów,
pragnie wierności i miłości płynącej z serca.
W swej mądrości Bóg wiedział, że rezultatem wolnego wyboru może
być nieposłuszeństwo i upadek. Ceni jednak nieprzymuszoną miłość tak
wysoko, że obdarzył swoje stworzenia wolnością. Wolał w Chrystusie ponieść
tragiczne konsekwencje naszego złego wyboru, niż nas go pozbawić. Syn Boży
w swej nieskończonej dobroci i miłości zaoferował samego siebie
w ofierze na wypadek, gdyby człowiek upadł i wymagał zbawienia
Bóg mógł z łatwością zgładzić rebelię w zarodku.
Jednak unicestwienie Lucyfera, zanim jego podłość stała się jawna
dla wszystkich, mogłoby sprawić, że motywacją do posłuszeństwa Bogu
byłby strach, a nie miłość. Ponadto aż dotąd nikt w kosmosie nie miał
do czynienia z grzechem, dlatego poza Bogiem nikt nie zdawał sobie
sprawy z powagi sytuacji i zagrożenia dla całego wszechświata. Jego
mieszkańcom na tym etapie byłoby trudno dojrzeć sprawiedliwość
w pozbawieniu Lucyfera życia. Jego inteligencja, spryt, zdolność
do manipulacji i stwarzania pozorów pozwalały mu skrywać prawdziwe
intencje przed większością istot. Dlatego trzecia część aniołów przeszła
na jego stronę, oddalając się od Boga i stając demonami.
Stwórca pozwolił Lucyferowi działać, aż jego nikczemność ujawni
się w pełni. Ostatecznie i kompletnie szatan obnażył się
na Golgocie, gdzie podjudził ludzi do zabicia niewinnego Mesjasza.
Cały wszechświat spoglądał z niedowierzaniem na Pana zastępów, który
stał się człowiekiem i wziął na siebie grzechy świata. Stwórca życia
poniósł śmierć w męczarniach za swoje stworzenie. Ludzie, którzy Go
zabili, w swej ignorancji nie wiedzieli, kim był Jezus. Diabeł dobrze
o tym wiedząc, podjudził ich do tej zbrodni.
Lucyfer miał kiedyś przystęp do nieba31,
ale na Golgocie utracił go na zawsze. Nikt w kosmosie nie chce
go więcej widzieć ani słyszeć. Przeciwnie, mieszkańcy wszechświata ucieszyli
się, kiedy utracił do nich przystęp, a zarazem współczują Ziemi, że
jej mieszkańcy muszą go dalej znosić: „Dlatego radujcie się, niebiosa
i ich mieszkańcy! Biada ziemi i biada morzu — bo zstąpił do was
diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu”.
Nadchodzi sąd, podczas którego wszyscy wyznają, że Bóg jest
miłością32, rozpoznając w szatanie nikczemnego kłamcę
i hipokrytę. W oczach wszystkich Lucyfer i owoce jego rebelii
będą postrzegane jako złośliwy rak, który musi być zniszczony. Wtedy nikt nie
będzie wątpił, że Bóg postąpił fair, usuwając go wraz z tymi, którzy
dawali szatanowi posłuch.
Diabeł jest skończony, ale zamiast ukorzyć się, zachowuje się
jak rozkapryszony bachor. Sam nie korzysta z błogosławieństw Bożych ani
nie pozwala innym. Wykorzystuje ludzkie słabości i niewiedzę, aby zwieść
i zniszczyć jak najwięcej istnień. Dlaczego tak nas nienawidzi? Lucyfer
wie, jak bardzo Bóg kocha ludzi i jak boleje nad stratą każdego.
Nienawiść wobec Stwórcy sprawia, że diabeł stara się odwieść od Niego jak
najwięcej ludzi.
Szatan zginie w jeziorze ognia wraz ze swoimi
zwolennikami. Odtąd nie będzie w kosmosie kłamstwa, krzywdy, zwiedzenia,
niesprawiedliwości, cierpienia, przemocy, intryg, wojen, choroby, ani śmierci33.
Jeśli pragniesz uniknąć jego zwiedzeń, a także czekającego go losu,
wybierz Chrystusa swoim Panem. On udowodnił swoją miłość do ciebie, płacąc
na krzyżu najwyższą cenę za twoje zbawienie.
Jonatan Dunkel
1 Ap 12,7-12. 2 Ef 6,12. 3 Zob. J 10,10. 4 Ez 28,12.15 — kursywa autora. 5 Zob. Ez 28,15. 6 Zob. Iz 14,12. 7 Zob. Ez 28,12.14; Iz 14,13-14. 8 Zob. Ap 12,4.9. 9 Zob. Mt 12,31-32. 10 Zob. Za 3,1. 11 Zob. Dn 12,1. Midrasz Rabah, Exodus, 18:5 (s.
221-222); Midrasz Rabah, Księga Estery, 7:12 (s. 91); [cyt. w:] Robert Leo
Odom, Israel’s Angel Extraordinary, Bronx: Israel’s Heritage
Institute, 1985, s. 108-109. 12 Zob. Dn 10,21; 12,1. Hullin 40 a (s.
215); Abodah Zorah 42b (s. 211); [cyt. w:] ibid., s. 17. 13 Wj 14,19; 13,21; Lb 22,21-28;
23,4-5; Sdz 6,11-16; 2 Krl 1,3. 14 Zob. Rdz 32,28. Talmud, Baba Mezia 86a (s.
500); Yoma 37a (s. 172); The Jewish Encyclopedia, t. 1, s. 588, kol. 1,
s. 593; t. 10, kol. 1, s. 318, [cyt. w:] ibid., s. 26. 15 Rdz 32,30. The Universal
Jewish Encyclopedia, t. 7, s. 529, kol. 2; [cyt. w: ] ibid., s. 47. 16 Oz 12,4-5. 17 Zob. 1 Kor 10,1-4. 18 Zob. The Jewish Encyclopedia, t. 8, s.
465, kol. 1, [cyt. w:] ibid., s. 68. 19 Zob. Sdz 6,12-15. 20 Zob.
2 Krl 19,35; 2 Krn 32,21. 21 Zob. Dn 3,25. The Universal Jewish Encyclopedia, t. 7,
s. 529, kol. 2; [cyt. w: ] ibid., s. 17. 22 J 14,9. 23 Dn 12,1-2; 1 Tes 4,16; J 5,28. The Universal Jewish Encyclopedia, t. 7,
s. 529, kol. 2; The Jewish Encyclopedia,
t. 8, s. 537, kol. 2; [cyt. w: ] ibid., s. 87.
24 Zob. 1 J 2,1; Hbr 8,1. The Jewish Encyclopedia, t. 8, s. 537, kol. 1; [cyt. w:] ibid., s. 108-109. 25 Ps 110,1. 26 Zob. Ps 16,8. 27 Zob. Mt 26,64; Mk 16,19; Hbr 10,12; 12,2. Midrasz Rabbah o Księdze Liczb,
2, 10, t. 1, s. 39; Pesikta Rabbati, piska 46, 3, t. 2, s. 792; Pirke de Rabbi Eliezer, 4, s. 22; The Jewish Encyclopedia, t. 8,
s. 538, kol. 1; [cyt. w:] ibid., s. 107.
28 Robert Leo Odom, Israel’s Angel Extraordinary, Bronx: Israel’s Heritage Institute, 1985, s. 44, 68. 29 J 1,1-3. 30 Zob.
Dn 7,14; 12,1-2; J 14,1-3. 31 Zob. Hi 1-2. 32 Zob. Flp 1,10-12. 33 Zob. Mt 25,41;
2 Krl 19,35; 2 Krn 32,21. 21 Zob. Dn 3,25. The Universal Jewish Encyclopedia, t. 7,
s. 529, kol. 2; [cyt. w: ] ibid., s. 17. 22 J 14,9. 23 Dn 12,1-2; 1 Tes 4,16; J 5,28. The Universal Jewish Encyclopedia, t. 7,
s. 529, kol. 2; The Jewish Encyclopedia,
t. 8, s. 537, kol. 2; [cyt. w: ] ibid., s. 87.
24 Zob. 1 J 2,1; Hbr 8,1. The Jewish Encyclopedia, t. 8, s. 537, kol. 1; [cyt. w:] ibid., s. 108-109. 25 Ps 110,1. 26 Zob. Ps 16,8. 27 Zob. Mt 26,64; Mk 16,19; Hbr 10,12; 12,2. Midrasz Rabbah o Księdze Liczb,
2, 10, t. 1, s. 39; Pesikta Rabbati, piska 46, 3, t. 2, s. 792; Pirke de Rabbi Eliezer, 4, s. 22; The Jewish Encyclopedia, t. 8,
s. 538, kol. 1; [cyt. w:] ibid., s. 107.
28 Robert Leo Odom, Israel’s Angel Extraordinary, Bronx: Israel’s Heritage Institute, 1985, s. 44, 68. 29 J 1,1-3. 30 Zob.
Dn 7,14; 12,1-2; J 14,1-3. 31 Zob. Hi 1-2. 32 Zob. Flp 1,10-12. 33 Zob. Mt 25,41;
Ap 20,10; 21,4
Znaki Czasu sierpień 2013 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz