BIBLIA A ISLAM

W Nowym Testamencie apostoł Paweł napisał: „A jeśli jesteście Chrystuso-

wi, tedy jesteście potomkami Abrahama według obietnicy”1. „W nim nie ma Żyda ani Greka, albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie”2. Z tych powodów jestem przekonany, że obietnice dane Abrahamowi, odnoszące się do jego potomstwa, obejmują także potomków jego syna Ismaela oraz dzieci zrodzone z trzeciej żony Abrahama — Ketury. Określa się ich razem jako dzieci „kraju wschodniego”3. Dali oni początek plemionom arabskim.

Niezawodne
obietnice

Obietnice Boże są pewne. „A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat ukazał się Pan Abramowi i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący, trwaj w społeczności ze mną, i bądź doskonały. Ustanowię bowiem przymierze między mną a tobą i dam ci bardzo liczne potomstwo: staniesz się ojcem wielu narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż ustanowiłem cię ojcem mnóstwa narodów. Rozmnożę więc ciebie nad miarę i wywiodę z ciebie narody, i królowie pochodzić będą od ciebie. I ustanowię przymierze moje między mną a tobą, i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie”4. Błogosławieństwa te nie dotyczyły tylko potomków Izaaka, syna Abrahama i Sary. Kolejna obietnica jest także godna uwagi, gdyż dotyczy Ismaela, syna Abrahama i niewolnicy Hagar: „Co do Ismaela wysłuchałem cię: oto błogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt i uczynię z niego wielki naród”5.

Historia wyznawców islamu rozpoczyna się więc od patriarchy Abrahama, poprzez potomków Ismaela i pozostałych synów Abrahama zrodzonych z Ketury, określanych jako „ludy wschodnie”, zamieszkujących tereny na wschód od Egiptu leżące w centralnej i południowej Arabii6. To od nich wywodzą się plemiona arabskie. Mahomet, założyciel islamu, wywodził swoją linię genealogiczną od Nebajota, najstarszego syna Ismaela7. Prawdopodobnie nie było to pragnieniem Hagar, aby współżyć ze swoim panem Abrahamem i urodzić mu obiecanego syna. Spełniła po prostu życzenie swojego pana i swojej pani Sary, wtedy jeszcze bezpłodnej. W konsekwencji, gdy później Sarze urodził się jednak syn Izaak, dwóch synów obietnicy, Ismael i Izaak, ubiegało się o dziedzictwo i błogosławieństwo ich ojca Abrahama. Wpływając na Hagar, by zaszła w ciążę i urodziła Ismaela, Abraham i Sara wykazali się niewiarą w Bożą obietnicę, że doczekają się w końcu własnego potomka.

Choć Ismael nie był obiecanym dzieckiem, to jednak „dzieci Wschodu” zostały włączone w Boże błogosławieństwo, które Bóg wypowiedział nad Abrahamem. Bóg, który zna „koniec na początku”8, podkreśla, że wszystkie Jego obietnice będą dotrzymane. W Słowie Bożym czytamy: „Potem wyprowadził go na dwór i rzekł: „Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje”9.

Oczywiście jest dzisiaj wiele dzieci Izaaka rozproszonych po całym świecie10. Tylko niewielka część z nich mieszka na terenie Kanaanu (Palestyny). Lecz co z dziećmi Ismaela i innych synów Abrahama? Wierzę, że Boże obietnice odnoszą się do wszystkich potomków Abrahama, włączając w to potomstwo Ismaela i dzieci zrodzone z Ketury. Bóg, zawierając przymierze z Abrahamem, powiedział: „Potomstwu twemu daję tę ziemię, od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat”11. Są to ziemie, na których mieszkają potomkowie Izaaka, ale także wspomniane „ludy Wschodu”, włączone w obietnice złożone Abrahamowi.

W 16. rozdziale starotestamentowej Księgi Rodzaju sprawozdano, jak wobec faktu braku potomstwa Sara dała mężowi Egipcjankę Hagar jako żonę. Ta, gdy zaszła w ciążę, wzgardziła swoją panią. Gdy zaś Sara spróbowała ją upokorzyć, uciekła od niej12. Jednak Hagar nie została pozostawiona własnemu losowi „i znalazł ją anioł Pański (...) na pustyni (...) i rzekł: Hagar, niewolnico Saraj, skąd przychodzisz i dokąd idziesz? A ona odpowiedziała: Uciekłam przed panią moją Saraj. Na to rzekł do niej anioł Pański: Wróć do swojej pani i oddaj się pod jej władzę”13. Anioł Pański obiecał Hagar: „Rozmnożę bardzo potomstwo twoje, tak iż z powodu mnogości nie będzie go można policzyć”14. Ta obietnica jest ciągle ważna. Nadto rzekł do niej anioł Pański: „Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej”15.

Anioł Pański to w Starym Testamencie jeden z tytułów Boga Stwórcy; wyraźnie wskazują na to słowa: „I nazwała Pana, który mówił do niej: Tyś Bóg, który mnie widzi, bo mówiła: Wszak oglądałam tutaj tego, który mnie widzi. Dlatego nazwano tę studnię Studnią Żyjącego, który mnie widzi”16. To był ten sam Bóg, który składał obietnicę Abrahamowi i jego potomkom.

Charakter
praojca Arabów

W życiu Ismaela możemy zauważyć dwie strony, pozytywną i negatywną. Ta pozytywna związana jest z nadaniem imienia Ismael, co oznacza „Pan widzi”, a także wspólnym z Izaakiem pochowaniem ich ojca Abrahama17. Chyba tylko to jedno zrobili w zgodzie.

Ale jest też druga strona życia Ismaela, negatywna, widoczna w następującej proroczej zapowiedzi: „Będzie to człowiek dziki, ręka jego będzie przeciwko wszystkim, a ręka wszystkich będzie przeciwko niemu, i będzie nastawał na wszystkich pobratymców swoich”18.

Te dwie strony charakteru Ismaela znajdują do dziś odbicie w jego arabskich potomkach, współczesnych wyznawcach islamu. Jedna strona to Bóg, który widzi, a druga strona to gwałtowne emocje, przemoc, terroryzm i ekstremizm.

Paradoks tej wyjątkowej sytuacji, polega na tym, że dzieje się to w rejonie świata, który Bóg pragnął uczynić miejscem pokoju. Tymczasem miejsce to stało się ogniskiem wojen, krucjat i pogromów. I choć jest to też miejsce narodzenia trzech wielkich religii monoteistycznych: judaizmu, chrześcijaństwa, islamu, to te ciągłe wojny toczone między ich wyznawcami są zaprzeczeniem wyznawanego przez nich Boga miłości i braterstwa.

Niestety ta nienawiść rozlewa się dzisiaj poza Palestynę i Bliski Wschód. Ani wojny, ani żadne dyplomatyczne pokojowe dążenia nie są w stanie pogodzić zagniewanych synów Abrahama. Konflikt ten rozpoczął się około czterech tysięcy lat temu w domu Abrahama, kiedy Ismael i Hagar musieli go opuścić19.

Pojednanie

Pojednanie może być osiągnięte przez uznanie zbawczego dzieła dalekiego potomka Abrahama — Jezusa z Nazaretu. Choć mało się o tym mówi, to wielu wyznawców islamu porzuca swoją religię i przyjmuje Jezusa jako swego Zbawiciela i mającego powrócić Króla królów i Pana panów.

Jezus Chrystus jako pewny znak swego przyjścia zapowiedział: „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy przyjdzie koniec”20. Wśród tych narodów, które przyjmą Jezusa jako Zbawiciela, będzie wielu pochodzących z „ludów Wschodu”. O tym świadczą słowa z Księgi Apokalipsy, fragment ostatniego orędzia do tego świata: „I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelie wieczną, aby ją zwiastował mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom”21. Od tego poselstwa rozjaśni się cała ziemia22. A to oznacza, że również te jej obszary, które często są jeszcze zamknięte dla głoszenia ewangelii, w tym tereny zamieszkałe przez wyznawców islamu.      

Władysław Polok

1 J 3,29. 2 J 3,28. 3 Rdz 25,1-6. 4 Rdz 17,1-7. 5 Rdz 17,20. 6 Rdz 25,18. 7 Zob. Rdz 25,13. 8 Iz 41,26; Jr 28,9. 9 Rdz 15,5. 10 Zob. Pwt 28,64-67. 11 Rdz 15,18. 12 Rdz 16,1-6.
13 Rdz 16,7-9. 14 Rdz 16,10. 15 Rdz 16,11.
16 Rdz 16,13-14. 17 Rdz 25,7-10. 18 Rdz 16,12. 19 Rdz 21,9-21. 20 Mt 24,14. 21 Ap 14,6. 22 Ap 18,1.

 Znaki Czasu Październik 2012r.