„Bo jak młodzieniec poślubia pannę,
tak poślubi cię twój Odnowiciel, a jak oblubieniec raduje się z oblubienicy,
tak twój Bóg będzie się radował z ciebie.” (Iz 62, 5)
Biblia zarówno w Starym jak i w Nowym
Testamencie wykorzystuje motyw wesela, oblubieńca i oblubienicy dla
zobrazowania relacji łączących Boga z ludźmi. Izajasz przedstawił Boga jako
oblubieńca, co sugeruje, że jako ludzie nie jesteśmy dla Boga równorzędnym
partnerem. To oblubieniec wybiera oblubienicę i proponuje jej małżeństwo,
oblubienica może jedynie przyjąć lub odrzucić ofertę, „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem” (J 15, 16). Z kolei
Chrystus porównał swój pobyt wśród uczniów do obecności oblubieńca na
uroczystości weselnej. Wreszcie Apokalipsa mówi o weselu Baranka, które na zawsze
złączy Boga ze zbawionymi ludźmi, a związek ten będzie swoistym małżeństwem
zawartym z Bogiem.
W liście do Efezjan Paweł podał
zasady, które powinny być przestrzegane w każdym małżeństwie: „Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus
umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go
kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez
zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany” (Ef
5, 25-27). „Żony, bądźcie uległe mężom
swoim jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała,
którego jest Zbawicielem” (Ef 5, 22-23). Pierwszy fragment można zrozumieć
na dwa sposoby: albo Chrystus utworzył Kościół a potem go przysposobił tak, aby
stał się „święty i niepokalany”; albo najpierw przygotował sobie oblubienicę
„bez zmazy i skazy”, a kiedy była gotowa, utworzył Kościół. Inaczej rzecz
ujmując są dwa wydarzenia: przysposobienie oraz utworzenie Kościoła, i należy
określić w jakiej kolejności one występują. Odpowiedź na to pytanie będzie
możliwa po określeniu pojęcia „Kościół Chrystusowy”. W cytowanym już fragmencie
listu do Efezjan Paweł napisał, że „Głową Kościoła” jest Chrystus, a sam
Kościół jest ciałem, dla którego Jezus jest Zbawicielem. Z kolei w liście do Kolosan
napisał, że „teraz raduję się z cierpień,
które za was znoszę i dopełniam na ciele moim niedostatku udręk Chrystusowych
za ciało jego, którym jest Kościół” (Kol 1, 24). Rozwiązaniem problemu jest
znów list do Efezjan: „Dlatego opuści
człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym
ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła” (Ef
5, 31-32). Tak więc Kościół Boży zbudowany jest z tych ludzi, którzy
„połączyli” się z Chrystusem, czyli tych, którzy narodzili się na nowo.
Ostateczna odpowiedź na pytanie o to, w jakiej kolejności następują
przysposobienie i utworzenie Kościoła, daje ewangelia Jana: „Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje
go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy” (J 14, 23). Miłość do
Chrystusa powoduje utrwalenie Bożego Prawa w sercu człowieka, a to z kolei
otwiera drzwi, przez które Bóg przychodzi po to, aby w człowieku zamieszkać.
Przyjście to jest właśnie tym nowonarodzeniem, o którym Jezus powiedział
Nikodemowi: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam
ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego” (J
3, 3). Nowonarodzenie jest:
·
potwierdzeniem
oddania Bogu swojego życia;
·
oczyszczeniem
z dotychczasowych grzechów;
·
przyjęciem
Bożej ochrony, wzmacniającej odporność na pokusy wiodące do grzechu.
Poddanie się Bogu to przyjęcie w
stosunku do Stworzyciela pozycji sługi i ukorzenie się przed Nim: „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Sercem
skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże” (Ps 51, 19); „Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan
namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył
tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym
przejrzenie” (Iz 61, 1); ale „Ty jednak
przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień
gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga” (Rz 2, 5).
Oczyszczenie z grzechów odbywa się
tak, jak w przypadku uzdrowienia trędowatego: „I oto trędowaty, przystąpiwszy, złożył mu pokłon, mówiąc: Panie, jeśli
chcesz , możesz mię oczyścić. I wyciągnąwszy rękę, dotknął się go, mówiąc:
Chcę, bądź oczyszczony! I natychmiast został oczyszczony z trądu” (Mt 8,
2-3). Jezus dotykając chorego usunął z niego trąd. Nowonarodzenie jest jak
małżeństwo, a jak napisał Paweł „tych
dwoje będzie jednym ciałem”. Jezus przekazuje nowonarodzonemu człowiekowi
swoją szatę sprawiedliwości, która zakrywa i usuwa wszystkie dotychczasowe
grzechy. „Tak więc, jeśli ktoś jest w
Chrystusie, nowym jest stworzeniem, stare przeminęło, oto wszystko stało się
nowe” (2 Kor 5, 17).
Wreszcie ostatni punkt, niewątpliwie
bardzo kontrowersyjny, czyli życie człowieka po przyjęciu Ducha Świętego. Czy
może ono być „bez zmazy, skazy, święte i niepokalane”? Zdania na ten temat są podzielone, ale co o tym mówi Bóg poprzez
Pismo Święte? W liście do Rzymian Paweł napisał: „Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w
podobieństwo jego zmartwychwstania. Wiedząc to, że nasz stary człowiek został
wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już
nadal nie służyli grzechowi. Kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu” (Rz
6, 5-7). Śmierć uwalniająca od grzechu to nie fizyczna śmierć, ale symboliczne
ukrzyżowanie i unicestwienie grzesznego ciała, o czym Paweł przekonuje w
dalszej części swojego listu: „Jeśli tedy
umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy, wiedząc, że
zmartwychwzbudzony Chrystus już nie umiera, śmierć nad nim już nie panuje.
Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga.
Podobnie i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga
w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. Niechże więc nie panuje grzech w śmiertelnym
ciele waszym, abyście nie byli posłuszni pożądliwościom jego. … Albowiem grzech
nad wami panować nie będzie, bo nie jesteście pod zakonem, lecz pod łaską” (Rz
6, 8-14). Paweł pisząc o nowym życiu, w którym człowiek nie ulega wpływowi
grzechu, kilkakrotnie podkreśla, że jest ono możliwe po przyjęciu Ducha
Świętego: „jeśli wrośliśmy w podobieństwo
jego [Jezusa] śmierci”, „jeśli tedy
umarliśmy z Chrystusem”, „jeśli tylko Duch Boży mieszka w was”. Potwierdził
to także Jakub, pisząc: „Poczytujcie to
sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie,
wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech
prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający
żadnych braków” (Jk 1, 2-4). Chrzest Duchem nie oddziela nas od
pokus, bo nie zmienia się świat w którym żyjemy, ale zgodnie z obietnicą „umie Pan wyrwać pobożnych z pokuszenia” (2
P 2, 9) i „wszystko mogę w tym, który
mnie wzmacnia, w Chrystusie” (Flp 4, 13). Jezus jest drogą prowadzącą do
zbawienia, a nowonarodzenie jest tym momentem, o którym Dawid powiedział: „Postawił [Bóg] na skale nogi moje, umocnił kroki moje” (Ps 40, 3) a od którego
Zbawiciel idzie razem z nami.
Żyjemy w czasach końca, w oczekiwaniu
na przyjście Jezusa Chrystusa. W związku z tym, że pozostało niewiele czasu diabeł
coraz intensywniej działa, aby jak najwięcej ludzi odciągnąć od Boga, jego
celem jest „kraść, zarzynać i wytracać”
(J 10, 10). Dlatego coraz ważniejsza jest kwestia właściwego zrozumienia Słowa,
które jest „mocą Bożą ku zbawieniu”
(Rz 1, 16). Jezus ostrzega nas, że „przyjdzie
czas, że zdrowej nauki nie ścierpią [ludzie], ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego,
co ucho łechce, i odwrócą ucho od prawdy, a zwrócą się ku baśniom” (2 Tm 4,
3-4). Ale czy w baśniach jest moc prowadząca do zbawienia? „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy
przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Ap 14, 12). Czy na pewno
dobrze rozumiemy te ostrzeżenia?
Autor Lech Kujawa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz