• Wojciech Didyk Biblia przedstawia Kościół jako boskie ustanowienie, nazywane `Kościołem Boga` (Dz 20,28; 1 Kor 1,2). Stary Testament ukazuje Kościół jako zorganizowane zgromadzenie ludu Bożego. Naród wyprowadzony z Egiptu był nazwany `Kościołem (zborem lub zgromadzeniem) na pustyni` (Dz 7,38). Jego członkowie byli nazwani `królewskim kapłaństwem i narodem świętym` (2 Mojż 19,6), Bożym świętym ludem (5 Mojż 28,9; por.3 Mojż 26,12)- Jego Kościołem. Bóg powołał ich, aby przywoływali i zapraszali inne narody (Iz 56,7). Pomimo ciągłej troski Boga o ten lud, Izrael oddał się bałwochwalstwu, Izraelici wyizolowali się od innych, stali się nacjonalistami, byli dumni i egoistyczni. Lud Boży nie wypełnił swojej misji. Podczas gdy krzyż oznaczał koniec posłannictwa Izraela, zmartwychwstanie Chrystusa było zapoczątkowaniem Kościoła chrześcijańskiego i jego misji: głoszenia ewangelii zbawienia w krwi Chrystusa. Nowotestamentowy Kościół jest utworzony zarówno z nawróconych Żydów, jak i pogan, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa. Tak więc prawdziwy Izrael to wszyscy, którzy wiarą przyjęli Chrystusa (patrz Gal 3,26-29). Kościół w Nowym Testamencie zasadniczo różni się od tego ze Starego Testamentu. Kościół apostolski stał się organizacją niezależną, oddzieloną od narodu izraelskiego. Granice narodowe zostały zniesione nadając przez to Kościołowi uniwersalny charakter. W miejsce Kościoła narodowego staje się Kościołem misyjnym, który istnieje w celu wypełnienia pierwotnego planu, który na nowo został ogłoszony w zarządzeniu Jego założyciela, Jezusa Chrystusa: `Czyńcie uczniami wszystkie narody` (Mat 28,19). Na podstawie lektury Pisma Świętego można rozróżnić dwa aspekty Kościoła na ziemi określone jako Kościół widzialny i niewidzialny. Kościół widzialny to Boży Kościół zorganizowany do służby. Wypełnia on to wielkie zlecenie Chrystusa zaniesienia ewangelii temu światu (Mat 28,19-20) i przygotowania ludzi na Jego powrót (1 Tes 5,23; Ef 5,27). Kościół niewidzialny, zwany także Kościołem wszechświatowym, tworzy cały lud Boży na tym świecie. W jego gronie znajdują się wierzący Kościoła widzialnego oraz wielu tych, którzy chociaż nie przynależą do organizacji kościelnej, to jednak podążają za światłem otrzymanym przez Chrystusa (Jan 1,9). Do tej grupy należą ludzie, którzy nigdy nie mieli sposobności poznania prawdy o Jezusie Chrystusie, lecz zareagowali na działanie Ducha Świętego i `z natury czynią to, co zakon nakazuje` (Rz 2,14). Istnienie Kościoła niewidzialnego jest świadectwem, że wielbienie Boga ma jak najbardziej charakter duchowy (por. Jan 4,23). Z uwagi na duchową naturę prawdziwej czci, istoty ludzkie nie są w stanie dokładnie określić, kto należy, a kto nie należy do Kościoła Bożego. przez Ducha Świętego Bóg prowadzi swój lud z Kościoła niewidzialnego do społeczności z Jego widzialnym Kościołem. ` Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni, również i te muszę przyprowadzić, i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz` (Jan 10,16). Jedynie w Kościele widzialnym osoby te mogą w pełni poznać i doświadczyć Jego prawdy, miłości i społeczności, ponieważ swój widzialny Kościół wyposażył On w duchowe dary, które indywidualnie i grupowo wzmacniają wyznawców (Ef 4,14-16). Kiedy nawrócił się Paweł, Bóg skontaktował go ze swoim widzialnym Kościołem, a później powołał go na przywódcę misji swojego Kościoła (Dz 9,10-22). Tak samo i dzisiaj, Bóg pragnie prowadzić ludzi do Kościoła widzialnego, który charakteryzuje się lojalnością wobec Bożych przykazań i posiadaniem wiary Jezusowej, aby mogli oni mieć udział w zakończeniu Jego misji na ziemi (Obj 14,12; 18,4; Mat 24,14). Na zakończenie pokrótce- Kościół powinien posiadać prostą lecz skuteczną organizację: Dz 2,36-41; por. 4,10-12; Mat 28,20; 23,8,11; 1 Ptr 2,5.9; Hbr 10,25; Flp 1,5; Dz 1,15-26; 6,1-4; 14,23; 15,1-29 itd.