niedziela, 21 sierpnia 2016

MAMY WYBÓR ALBO ŻYCIE Z JEZUSEM, ALBO ......?


Autor: o Brak komentarzy:

piątek, 12 sierpnia 2016

DOŚWIADCZONY W CIERPIENIU


Doświadczony w cierpieniu (dr Virchel Wood *)
Łatwo przychodzi nam rozmawiać o krzyżu i o Zbawicielu, który na nim umarł. Ale tak naprawdę to mało rozumiemy, czym krzyżowanie było w rzeczywistości.
W jaki sposób cierpiał Zbawiciel ? Jakie były jego fizyczne tortury ? Intrygowały mnie te pytania jako lekarza. Odpowiedzi zaś, które znalazłem, całkiem mną wstrząsnęły. Była to dla mnie wielka lekcja pokory, bo to działo się przecież także i z mojego powodu.
Wszystko zaczęło się w Ogrodzie Getsemane, gdzie rozpoczęły się ostatnie cierpienia Pana. „I był pot Jego jak krople krwi, spływające na ziemię” (Łk. 22,44). Jest to szczególne sprawozdanie, gdyż tylko Łukasz, jako lekarz wspomina o tym fenomenie w swojej ewangelii. Czy to było w ogóle możliwe ?
Krwawe wyciekanie potu jest zjawiskiem występującym niezwykle rzadko. Aczkolwiek historia i nauki medyczne zanotowały kilka takich przypadków. Przyczyną tego niezwykłego zjawiska, jak się wydaje, są gwałtowne i potężne zakłócenia systemu nerwowego, kiedy naczynia krwionośne zaciskają się tak boleśnie, że czerwone krwinki wypychane są poza skórę.
Może to być spowodowane np. przerażającym strachem, bólem lub atakiem furii.
Okrutny król Francji, Karol IX, zmarł w wyniku załamania psychicznego. Znaleziono go martwego, skąpanego w krwawym pocie. Mezeray, historyk francuski, mówi o skazanym na śmierć pewnym zarządcy jednego ze zdobytych miast, u którego zauważono obfite wydzielanie się krwawego potu w tym momencie, gdy zobaczył szafot.
S.A.D. Tissot, szwajcarski lekarz i autor (1728-1779) opisał przypadek pewnego żeglarza, który tak przeraził się szalejącego na morzu sztormu, że upadł i nie był w stanie się podnieść. Jego twarz pokryła się krwawym potem. Podczas całego sztormu krew pojawiała się na jego ciele tak, jak zwykły pot, pomimo stałego ścierania.
Według niemieckiego lekarza, dr Schenka, pewna siostra zakonna, która wpadła w ręce żołnierzy, była tak przerażona mieczami i sztyletami, które groziły jej natychmiastową śmiercią, że krwawy pot wypływał z każdej części jej ciała. Zmarła ona na skutek upływu krwi przed stopami swoich zdobywców.
Historyk francuski, de Thon mówi o włoskim oficerze, który dowodził twierdzą Piedmontu - Monte Maro podczas wojny pomiędzy Henrykiem II, królem Francji i cesarzem Karolem V w 1552 r. Oficer ten, zagrożony klęską i przerażony perspektywą publicznej egzekucji w przypadku poddania twierdzy, był tak wstrząśnięty perspektywą niegodziwej śmierci, że krwawy pot również wypływał z każdej części jego ciała.
Tak też i Chrystus krwawił podczas godziny psychicznej udręki, widzianej w kontekście tragedii grzechów ludzkości, które przyjmował na siebie. Poczucie winy i oddzielenie od Ojca w dosłowny sposób niszczyło Jego życie aż do momentu, gdy anioł przyszedł i go posilił (patrz: Łk. 22,43).
Gdy Jezus pojawił się przed Piłatem, rzymski prokurator „wziął Jezusa i kazał ubiczować” (J 19,1). Piłat miał nadzieję, że okrutne bicie ułagodzi wrogów Jezusa, spowoduje w nich wystarczający żal i pozwolą mu wypuścić Jezusa. Kazał on ubiczować Jezusa tak okrutnie, by mógł być pewien, że to zaspokoi ludzką żądzę widoku cierpiącego Jezusa. Żydowskie prawo ograniczało ilość zadawanych urazów do ,,40 bez jednego”. Jednak Rzymianie nie mieli takich ograniczeń. Ten, który przeprowadzał biczowanie używał zwykle flagellum, które składało się z krótkiego uchwytu wyposażonego w długie paski skóry. Na ich końcach umocowane były kawałki żelaza, ołowiu lub kości. Za każdym uderzeniem pejcza zatapiały się one częściowo w ciele ofiary. Potem, gdy były odrywane, wyrywały całe kawałeczki ciała. Kilka takich cięgów rozcinało skórę, a nawet mięśnie na pasemka i powodowało intensywne krwawienie. Aby uczynić biczowanie bardziej efektywnym, górna część ciała ofiary była obnażona, a ramiona krępowano wokół filara czy pniaka. Uderzenia pejczy celowo były kierowane na różne części ciała, nie wyłączając twarzy. Wielu skazańców umierało wyłącznie w rezultacie nieludzkiego i brutalnego biczowania.
Cierpienie Jezusa nie zakończyło się jednak chłostą. Po biczowaniu Jezus musiał znieść urąganie i upokorzenie ze strony rzymskich żołnierzy i całego pospólstwa. Jezus był królem, nieprawdaż ? Oczywiście. Musiał mieć królewski płaszcz i koronę. Oprawcy zarzucili na jego poćwiartowane plecy stary purpurowy płaszcz, upletli z ostrych cierni okrągły wieniec i wepchnęli go na jego głowę. Długie, ostre kolce wgryzały się w Jego skroń, a krew przez włosy spływała na twarz Zbawiciela (patrz: Mt. 27,29-31).
Cóż za brutalność. Bili go po twarzy, wyrywali Jego włosy, szarpali za Jego brodę, a On mógł przecież zniszczyć ich w każdej chwili. Ale nie mógł uratować siebie i ludzkości zarazem. On zniósł to wszystko z powodu miłości do mnie i do ciebie. Pomimo całej tej diabolicznej zabawy, Jezus zachował dostojną ciszę i królewską postawę, co zadziwiło nawet najsroższych Jego oprawców. Ci nieokrzesani żołnierze nigdy dotąd nie widzieli, aby torturowany więzień okazywał takie męstwo.
Cielesny ból był jedynie częścią agonii Jezusa. Przygniatające grzechy świata, napełniły Zbawiciela okropnym uczuciem, że Ojciec go opuścił. Z powodu złamania prawa On cierpiał karę w zastępstwie człowieka. Bóg zasłonił swą twarz, a świadomość, iż Jego własny Ojciec porzucił Go, wprowadziła Zbawiciela w skrajną rozpacz. Bezgrzeszny, który wziął grzechy świata, musiał w pełni doświadczyć rozdzielenia, które grzech powoduje, pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Jako zastępca człowieka Jezus musiał znieść uczucie takiego opuszczenia przez Boga, które spotka każdą zgubioną osobę. W godzinie największej ciemności nawet jeden przebłysk nadziei nie przedarł się poprzez ciemności. Grzech całkowicie odciął go od Ojca i niebios. Syn Boży odczuwał w pełni, niszczący ciężar grzechów świata. Zniósł ten ciężar samotnie. Opuścili go nawet uczniowie. Jakże bardzo mógł Jezus tęsknić za słowami pocieszenia z ich strony, ale oni milczeli. Wszystko, co mógł usłyszeć z setek ust otaczającego Go tłumu, to słowa przekleństw i szyderstwa. Każdy z nas doświadcza w jakimś tam stopniu samotności, ale Jezus poznał to uczucie, jak nikt inny dotąd ani nigdy potem. Zdradziła, opuściła i odrzuciła Go cała ludzkość, nikt nie rozumiał Jego samotności. Gdy nadeszła ostatnia, najciemniejsza godzina, nawet Ojciec musiał zupełnie ukryć się przed swoim Synem. Jezus rzeczywiście cierpiał całkowite przez wszystkich opuszczenie.
„A gdy przyszli na miejsce, zwane Trupią Czaszką, ukrzyżowali go tam” (Łk. 23,33).
Krzyżowanie było haniebną, żenującą śmiercią. Ofiara, odarta z odzieży, stała naga, wystawiona na kpiny i pośmiewisko ludzkie. Egzekucja odbywała się zwykle w miejscu publicznym - tętniącym życiem placu czy skwerze - aby innych odstraszyć przed zbrodnią. Starano się, aby możliwie największa ilość osób mogła widzieć agonię i wstyd ofiary.
Gwoździe używane do przybijania skazańca do krzyża były kwadratowymi kolcami około 1 cm grubości i 15 cm długości. Ponieważ więzadła rąk mogły zostać zerwane ciężarem ciała, gwoździe przebijano przez kości nadgarstka ofiary. W tym miejscu splata się szereg czułych nerwów i ścięgien. Gdy ciosy rozrywały tkankę i zagłębiały ostrze, rozdzielając kości nadgarstka, niektóre z nich były okaleczane i brutalnie miażdżone. Jeśli gwóźdź skaleczył nerw ośrodkowy, jak często się to zdarzało bezlitosny, torturujący ciało ból, niczym „pas ognia” wędrował po ramionach ofiary. Ból mógł się potęgować przy każdym ruchu ofiary, gdyż metal jeszcze bardziej drażnił i pobudzał otwarte zakończenia nerwów.
Ostatnie archeologiczne dowody wskazują, że tradycyjnie od 440 roku n.e. krzyżowania nie przeprowadzano tak często (data powstania najwcześniejszego obrazu ukrzyżowania Chrystusa).
Stopy ofiary były odwrócone bokiem i pojedynczy gwóźdź przebijał obie kostki w taki sposób, że skazaniec był krzyżowany dolną częścią tułowia i kończynami w zgiętej pozycji. Ciało częściowo wspierane było przez skrzyżowany kawałek drewna nazywany - sedecula, który zapobiegał oderwaniu ciała od krzyża. Czy można sobie wyobrazić moment, w którym żołnierze podnieśli krzyż z przybitym do niego Zbawicielem i pchnęli go do specjalnie wykopanego otworu ?
Straszliwe szarpnięcie brutalnie rozerwało już i tak postrzępione ciało i nerwy.
Nie upłynęło wiele czasu, gdy krzyżowana ofiara odkrywała, iż jedynym sposobem na zaczerpnięcie powietrze jest lekkie podnoszenie się na gwoździu wbitym w stopy. Taki ruch oczywiście powodował intensywny ból. Jakikolwiek zresztą ruch na krzyżu był przerażająco bolesny, ale konieczność oddychania była silniejsza niż agonalne cierpienia. Unoszenie się i opuszczanie po kilku godzinach na krzyżu stawało się akcją odruchową.
Rozciągnięcie ciała w tej nienaturalnej pozycji powodowało, że większa ilość krwi przepływała przez tętnice niż mogła z powrotem być przetransportowana do serca. W rezultacie tego, zbyt wiele krwi napływało do skrajnych części ciała, naczynia krwionośne głowy stawały się słabo wypełniane, a mózg niedotleniony. Gdy krew nie mogła dłużej swobodnie krążyć w obrębie płuc, akcja serca stawała się coraz wolniejsza. Ulgą mogło być intensywne krwawienie z ran, ale w tym przypadku stosunkowo niewiele krwi wypływało.
Zmiażdżona tkanka i szereg otwartych ran sprzyjały szybkiemu rozwojowi zakażenia. Stale podnosiła się temperatura ciała, wokół ran narastał obrzęk, który powodował nasilający się z każdą chwilą ból. Z czasem tworzyła się ropa i rozpoczynała się gangrena. Torturą były także roje much osiadających na poćwiartowanym ciele, i Jezus krzyknął – „pragnę” co wskazywało, iż zakażenie, ubytek krwi i odwodnienie organizmu działały już skutecznie.
Śmierć przez ukrzyżowanie mogła być spowodowana bezpośrednio kilkoma faktami: gorączką z powodu otwartych, zakażonych ran, ubytkiem wody oraz bólem przy nienaturalnej pozycji ciała. Rozciągnięte mięśnie powodowały bolesne konwulsje aż do momentu, gdy śmierć przyniosła uwolnienie.
Krzyżowane osoby z normalnie zdrowym organizmem zwykle żyły na krzyżu dwa lub trzy dni - czasem jednak tydzień lub nieco dłużej. Im dłużej żyły, tym okrutniejsza była ich agonia. Czasem jeszcze przed ,,ostatecznym zejściem” ptaki padlinożerne rozpoczynały swoją ucztę. W pewnych przypadkach prokurator mógł życzyć sobie, aby przyspieszono śmierć ofiary. Realizował to wówczas okrutną, ale skuteczną metodą. Żołnierze łamali żelaznym prętem nogi skazańca. Ze złamanymi nogami ofiara nie była już w stanie unosić się, aby umożliwić sobie oddychanie. W większości przypadków śmierć następowała wówczas szybko. Aby ostatecznie przekonać się o śmierci ofiary Rzymianie stosowali ostatni sprawdzian: włócznią przebijano prawy bok i klatkę piersiową aż do serca. Straż zwykle z radością witała ten ostatni zabieg, gdyż oznaczało to zakończenie przerażającego zadania (patrz: Łk. 23,46).
Zbawiciel zmarł na krzyżu po upływie zaledwie 3 godzin. Zmarł nie z powodu fizycznych tortur i wzmagającego się bólu agonii. Zmarł z powodu ciężaru grzechu, który przyjął na siebie. To grzech zabił Zbawiciela — twój grzech i grzech każdego z nas. Jezus zaryzykował wszystkim czym był i co miał, aby Cię zbawić. Wszystko to, co przeszedł — agonia w Getsemane, poniżenie przez wściekły tłum, brutalna chłosta, przewlekłe tortury na krzyżu, odwrócona twarz Ojca — był gotów znieść chociażby dla jednej tylko osoby. To wszystko uczynił dla Ciebie.
* Dr Virchel Wood jest dyrektorem Departamentu Chirurgii Ortopedycznej Uniwersytetu Loma Linda w Kalifornii
Lubię to!
Skomentuj



Autor: o Brak komentarzy:

czwartek, 11 sierpnia 2016

W ZGODZIE Z JEGO PRAWEM


Ellen White 
W zgodzie z Jego Prawem — 11 sierpień
„Daj mi rozum abym strzegł zakonu twego, ażebym go przestrzegał ze wszystkiego serca.” Psalmów 119,34.
Poprzez nowonarodzenie serce doprowadzone zostaje do zgody i harmonii z Bogiem oraz Jego prawem. Kiedy ta wielka zmiana nastąpi w grzeszniku, przechodzi on od śmierci do życia, od grzechu do świętości, od występku i buntu do posłuszeństwa i letniości.
Błędne teorie na temat uświęcenia pochodzące z zanegowania lub odrzucenia prawa Bożego, zajmują obecnie ważne miejsce w ruchach religijnych. Teorie te są zarówno fałszywe w swoich zasadach jak niebezpieczne w praktycznych wynikach, a fakt że tak powszechnie znajdują posłuch, czyni podwójnie istotnym zagadnienie, aby wszyscy posiedli jasną wiedzę o tym, czego w tej sprawie uczy Pismo Święte. Prawdziwe uświęcenie jest biblijną nauką. Apostoł Paweł w swoim liście do zboru Tesaloniczan oświadcza: „Albowiem ta jest wola Boża, to jest święcenie wasze.” 1 Tesaloniczan 4,3; 5,23. Biblia jasno naucza czym jest uświęcenie i jak je można osiągnąć. Zbawiciel modlił się za swoich uczniów: „Poświęćże je w prawdzie twojej, słowo twoje jest prawdą.” Jana 17,17.19. Apostoł Paweł naucza że wierni mają być „uświęceni przez Ducha świętego.” Rzymian 15,16. Czym jest dzieło Ducha Świętego Jezus powiedział swoim uczniom: „Lecz kiedy przyjdzie on Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę.” Jana 16,13. Natomiast psalmista powiada: „Twoje słowo jest prawdą.” Poprzez słowo i wpływ Ducha Bożego otwarte są przed człowiekiem wielkie zasady sprawiedliwości zawarte w Jego prawie. A skoro prawo Boga jest „święte, sprawiedliwe i dobre”, kopiuje Bożą doskonałość, wynika z tego że charakter ukształtowany przez posłuszeństwo temu prawu, będzie święty. Chrystus jest doskonałym przykładem takiego charakteru. Mówi On: „Ja zachowałem przykazania Ojca mego”. „Co mu się podoba, to ja zawsze czynię.” Jana 15,10; 8,29. Zwolennicy Chrystusa mają stać się tacy jak On — przez łaskę Boga kształtującą charakter w zgodzie z zasadami Jego świętego prawa. Oto jest uświęcenie Biblii.
Dzieła tego można dokonać tylko poprzez wiarę w Chrystusa, przez moc tkwiącą w Duchu Bożym.
{Mar 231.1-4}

Zobacz więcej reak
Komenta











Autor: o Brak komentarzy:

środa, 10 sierpnia 2016

PRAWDZIWY OBRAZ MARII

 

 

Prawdziwy obraz Marii

Kult Marii Panny jest tak rozpowszechniony i w takich formach wystepujacy, iz wielu chrzescijan dostrzega, iz przeslania on kult Jezusa Chrystusa. Rodzi to opor, dyskusje i spory, i w efekcie stosunek do Marii staje sie probierzem prawowiernosci chrzescijanskiej. Przykladem niech bedzie Radio Maryja, w ktorym katolickich rozmowcow rozpoznaje sie po swoistym hasle, ktorym witaja zespol redakcyjny i sluchaczy: Niech bedzie pochwalony Jezus Chrystus i ... Maryja zawsze dziewica.
W konsekwencji na sam dzwiek imienia Maryja protestanci generalnie dostaja gesiej skorki (choc zauwazylem, ze juz coraz mniejszej) i odrzucaja Marie, katolicy zas ja doslownie ubostwiaja. Oba te stanowiska sa skrajne i nie wlasciwe. Czy mozna znalezc w tym sporze zloty srodek?
 
Dzis chcemy mowic o tym :
co sie Marii przypisuje i czy jest to zgodne z Biblia?
kim byla Maria, jaki byl jej charakter?
i czego sie mozemy od niej nauczyc - czy moze byc dla nas wzorem?
 
 
Dogmaty maryjne
Kult Marii wyksztalcil sie pod wplywem czterech dogmatow maryjnych:
 
Maria Matka Boga (Bogurodzica, Matka Boska),
Niepokalana (bezgrzeszna, Najswietsza, Przenajswietsza),
Zawsze dziewica (Maryja Panna, Zawsze Panienka),
Wniebowzieta.
Posredniczka

1. Maria Matka Boga (Bogurodzica, Matka Boska)
Fakt ze czlowiek Jezus byl tez, bedac na Ziemi, jednoczesnie Bogiem nie oznacza jeszcze, ze Maria jest "Matka Boska". Samo bowiem pojecie "matka Boska" jest wewnetrznie sprzeczne, bo czyz Bog moze miec matke? Ani Maria, ani Jozef nie mieli zadnego udzialu w poczeciu Jezusa. Uczynil to bowiem Duch Sw. To Bostwo sprawilo, ze w poczetym dziecieciu zamieszkala cala pelnia boskosci. Udzial Marii w inkarnacji Jezusa to danie mu ciala, przekazanie mu czlowieczenstwa.
 
2. Niepokalana (bezgrzeszna, Najswietsza, Przenajswietsza)
Niepokalane poczecie oznacza, ze juz sama Maria urodzila sie jako bezgrzeszna i taka mialaby pozostac. Jednak wbrew temu przekonaniu Pismo Sw. uczy, iz:
 
Nie ma ani jednego sprawiedliwego. Nie masz, kto by rozumial, nie masz, kto by szukal Boga, wszyscy zboczyli, razem stali sie nieuzytecznymi, nie masz, kto by czynil dobrze, nie masz ani jednego...Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwaly Bozej (Rzym. 3, 10-12.23).
 
Jedynie o Jezusie mowi:
 
On grzechu nie popelnil...(1 Piotra 2,22).
 
Kazdy zas grzesznik potrzebuje Zbawiciela, rowniez Maria, ktora w Jezusie widziala swego osobistego Zbawce:
 
I rzekla Maria: Wielbi dusza moja Pana, i rozradowal sie duch moj w Bogu, Zbawicielu moim... (Luk. 1,46.47).
 
3. Zawsze dziewica (Maryja Panna, Zawsze Panienka)
Kwestia ustawicznego dziewictwa. I tu Biblia wyraza sie jasno:
 
A gdy Jozef obudzil sie ze snu, uczynil tak, jak mu rozkazal aniol Panski i przyjal zone swoja. Ale nie obcowal z nia dopoki nie powila syna, i nadal mu imie Jezus (Mat. 1, 24.25).
 
A przy okazji, dlaczego Marie ciagle okresla sie "Panna", skoro jak czytalismy byla "zona" Jozefa.
 
Podkreslanie ustawicznego dziewictwa jako czegos swietego jest niebiblijne i nie przystajace do idealow tamtych czasow i tamtej kultury. Biblijny ideal kobiety to zona i matka:
 
Dzielna kobieta - trudno o taka - jej wartosc przewyzsza perly, serce malzonka ufa jej, nie brak mu niczego, gdyz wyswiadcza mu dobro, a nie zlo, po wszystkie dni swojego zycia; dba o welne i len i pracuje zwawo swoimi rekami. Podobna jest do okretow handlowych, z daleka przywozi zywnosc. Wstaje wczesnie, gdy jeszcze jest noc; daje zywnosc swoim domownikom, a swoim sluzacym, co im sie nalezy. Gdy zechce miec role, nabywa ja, praca swoich rak zasadza winnice. Moca przepasuje swoje biodra i rzesko porusza ramionami. Wyczuwa pozytek ze swojej pracy, jej lampa takze w nocy nie gasnie. Wyciaga rece po kadziel, swoimi palcami chwyta wrzeciono. Otwiera swoja dlon przed ubogim, a do biedaka wyciaga swoje rece. Nie boi sie sniegu dla swoich domownikow, bo wszyscy jej domownicy maja po dwa ubrania. Sama sobie sporzadza okrycia, jej szata jest z purpury i bisioru. Maz jej jest w bramach szanowany, zasiada w radzie starszych kraju. Wyrabia spodnia bielizne i sprzedaje ja, i pasy dostarcza kupcowi. Dziarskosc i dostojnosc jest jej strojem, z usmiechem na twarzy patrzy w przyszlosc. Gdy otwiera usta, mowi madrze, a jej jezyk wypowiada dobre rady. Czuwa nad biegiem spraw domowych, nie jada chleba nie zapracowanego. Jej synowie nazywaja ja szczesliwa, jej maz slawi ja, mowiac: Jest wiele dzielnych kobiet, lecz ty przewyzszasz wszystkie! Zmienny jest wdziek i zwiewna jest uroda, lecz bogobojna zona jest godna chwaly. Oddajcie jej, co sie jej nalezy! Niech ja w bramach wyslawiaja jej czyny! (Przyp. Sal. 31,10-31).
 
4. Wniebowzieta
Sprawa wniebowziecia Marii. Dogmat ten powstal w oparciu o bledna interpretacje znanego fragmentu Ksiegi Objawienia:
 
I ukazal sie wielki znak na niebie: Niewiasta odziana w slonce i ksiezyc pod stopami jej, a na glowie jej korona z dwunastu gwiazd; a byla brzemienna, i w bolach porodowych i w mece rodzenia krzyczala. (Obj. 12,1.2)
 
Przez wieki bezpodstawnie uwazano, iz owa niewiasta to wniebowzieta Maria. Bezpodstawnie, bo w symbolicznej Ksiedze Objawienia i w calym Pismie Sw. niewiasta, kobieta jest symbolem Kosciola, ludu Bozego:
 
Mezowie milujcie zony swoje, jak i Chrystus umilowal Kosciol i wydal zan samego siebie... Dlatego opusci czlowiek ojca i matke swoja i polaczy sie z zona swoja, a tych dwoje bedzie jednym cialem. tajemnica to wielka, ale ja odnosze to do Chrystusa i jego Kosciola. (Efez. 5,25.31-32).
 
Nawet sami teolodzy katoliccy zaczeli zauwazac niestosownosc tej interpretacji i pewna jej sprzecznosc z dogmatem o niepokalanym poczeciu. Ten ostatni bowiem zaklada bezgrzesznosc Marii, a skoro bezgrzeszna, to dlaczego mialaby rodzic w "bolach porodowych i mece rodzenia"? Wszak dolegliwosci brzemiennosci i bole porodowe sa - jak wiemy - konsekwencja grzechu Ewy, a istota bezgrzeszna miec ich nie powinna.
 
Pomimo odchodzenia od tej interpretacji nadal w wiekszosci kosciolow naszych wiekszych braci mozemy odnalezc posagi przedstawiajace Marie stojaca na ksiezycu, w koronie z 12 gwiazd, a do tego - aby juz nic nie pozostawic Jezusowi - depczaca glowe weza. Ten poglad zas jest wynikiem juz nie falszywej interpretacji, ale wrecz falszywego przekladu Pisma Sw. w celu przydania Marii wiecej niz sie jej nalezy. Slowo Boze uczy, ze juz zaraz po upadku pierwszych ludzi Bog oglosil juz wyrok na weza-szatana, mowiac:
 
I ustanowie nieprzyjazn miedzy toba a niewiasta, miedzy twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci glowe, a ty ukasisz jej w piete (1 Mojz. 3,15).
 
Bylam to pierwsza zapowiedz pojawienia sie potomka niewiasty - Chrystusa, ktory mial zniszczyc glowe weza. I uczynil to. W Liscie do Hebrajczykow czytamy, ze Jezus:
 
... przez smierc zniszczyl tego, ktory mial wladze nad smiercia, to jest diabla (Hebr. 2,14).
 
Niestety wbrew tak wyraznej nauce Biblii przez wieki fragment 1 Mojz. 3,15 tlumaczono:
 
I ustanowie nieprzyjazn miedzy toba a niewiasta, miedzy twoim potomstwem a jej potomstwem; ona zdepcze ci glowe, a ty ukasisz jej w piete.
 
I z takiego tlumaczenia Kosciol powszechny sie w koncu wycofal, ale posagi z Maria depczaca glowe weza pozostaly.
 
5. Posredniczka
Do wyzej wspomnianych i omowionych dogmatow dochodzi jeszcze powszechna wiara w to, ze Maryja jest posredniczka i oredowniczka grzesznikow. Ale jaka z niej posredniczka, skoro Biblia mowi:
 
Albowiem jeden jest Bog, jeden tez posrednik miedzy Bogiem a ludzmi, czlowiek Chrystus Jezus (1 Tym. 2,5),
 
i jaka oredowniczka skoro w innym miejscu czytamy:
 
Dzieci moje, to wam pisze, abyscie nie grzeszyli. A jesliby kto zgrzeszyl, mamy oredownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, ktory jest sprawiedliwy (1 Jana 2,1)
 
Wniosek wstepny.
Te bledne teologicznie poglady przez swa razaca sprzecznosc ze Slowem Bozym powoduja, iz czasem w ferworze dyskusji zapominamy, ze dyskutujemy o tej, ktora miala byc wg slow Pisma Sw. "blogoslawiona miedzy narodami". Potrafimy wtedy odrzucic nie tylko bledna nauke, ale nawet Marie jako taka, posuwajac sie miejscami do wykpiwania nie tylko blednych o niej wierzen, ale i jej samej. Tak Bracia moi byc nie powinno. Oddzielmy blad od tego, kogo dotyczy. Pamietajmy o slowach:
 
Oto bowiem odtad blogoslawiona zwac mnie beda wszystkie pokolenia (Luk. 1,48).
 
Zawsze wypowiadajmy sie o Marii z naleznym jej pamieci szacunkiem i starajmy sie ukazywac ja, jako wzor do nasladowania dla wspolczesnego czlowieka, a zwlaszcza dla wspolczesnej kobiety.
 
 
 
Maria wzorem do nasladowania.
1. Niewatpliwa bohaterka wiary.
Spojrzmy na jej odpowiedz na anielskie zwiastowanie. Zachowala sie lepiej niz Mojzesz (nie wymawiala sie), niz Gedeon (nie zadala cudow na potwierdzenie slow anielskich), niz Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela, ktory po prostu nie uwierzyl zwiastowaniu.
 
A w szostym miesiacu Bog poslal aniola Gabriela do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret, do panny poslubionej mezowi, ktoremu bylo na imie Jozef, z domu Dawidowego, a pannie bylo na imie Maria... I rzekl jej aniol: Nie boj sie, Mario, znalazlas bowiem laske u Boga. I oto poczniesz w lonie, i urodzisz syna, i nadasz mu imie Jezus ... I rzekla Maria: Oto ja sluzebnica Panska, niech mi sie stanie wedlug slowa twego (Luk. 1,26-31.38).
 
Jaka wiara, jaka gotowosc do bycia posluszna, do przyjecia woli Bozej, chocby nie wiem jak dziwnej! Przypomina to Abraham, od ktorego Pan zazadal w pewnym momencie zlozenia jedynego syna w ofierze i Abraham gotow byl to uczynic.
 
A jak my reagujemy dzis na Boze powolanie? Gdy Bog powoluje nas do duzo mniejszych zadan? Wymowki, warunki, warunki, wymowki ... I czynimy tak my, ktorzy czasem w dyskusji potrafimy powiedziec o niej "Maryjka".
 
Niech mi sie stanie wedlug slowa twego. Czy to nie brzmi podobnie do pozniejszych slow Jezusa: ... wszakze nie jako ja chce, ale jako Ty (Mat. 26,39)? Czy nie dostrzegamy tu wplywu wierzacej matki na takie, a nie inne uksztaltowanie duchowe syna?
 
Zastanawiam sie, jakie wzorce zachowan przejma od nas nasze dzieci?...
 
2. Ofiarna i gotowa do poswiecen.
Niewatpliwie Maria zostala wyrozniona i uprzywilejowana przez Boga. Ale szczegolne przywileje wiaza sie tez ze szczegolnymi ofiarami. Przyjecie Bozego powolania do bycia matka Mesjasza faktycznie oznaczalo, ze bedzie w ciazy zanim zejdzie sie z mezem. Nawet w dzisiejszych czasach dla mezczyzny fakt, ze jego narzeczona jest w ciazy z innym jest nie do przyjecia. Przyjecie Bozego powolania w takiej sytuacji stawialo na szali jej malzenstwo, milosc ukochanego mezczyzny, utrate reputacji, a nawet zycia, gdyz za takie wykroczenia grozilo ukamienowanie.
 
Niech mi sie stanie wedlug slowa twego - to wyraz nie tylko przyjecia Bozego powolania, ale tez zgoda na mozliwosc zaistnienia w zyciu Marii wszystkich tych konsekwencji, zgoda na ofiare i poswiecenie; to wyraz pelnego oddania sie Bogu.
 
Ilu z nas na to stac? Ile my gotowi jestesmy poswiecic na drodze nasladowania Jezusa? Maria nie pytala, co z tego bedzie miala i czy jej sie to oplaci.
 
3. Pomimo to Maria moze byc dzis obrazem radosnej i szczesliwej chrzescijanki.
I rzekla Maria: Wielbi dusza moja Pana, i rozradowal sie duch moj w Bogu, Zbawicielu moim, bo wejrzal na unizonosc sluzebnicy swojej. Oto bowiem odtad blogoslawiona zwac mnie beda wszystkie pokolenia (Luk. 1,46-48).
 
Raz jeszcze siegnijmy do wzoru dzielnej kobiety, ktora ... z usmiechem na twarzy patrzy w przyszlosc (Przyp. Sal. 31,25 zd. II).
 
Czy swiadomosc zbawienia, istnienia Boga Zbawiciela, Boga ktory odpowiada na nasze modlitwy wplywa na nasze postrzeganie rzeczywistosci, terazniejszosci i przyszlosci, na nasz wewnetrzny i zewnetrzny optymizm? Dlaczego pozwalamy by targaly nami leki i obawy? Cieszmy sie i radujmy. Wszak ap. Pawel zachecal, by zawsze sie radowac.
 
Swiadomosc istnienia trudnosci i cierpien nie moze mi odebrac radosci zbawienia, gdyz to wlasnie wiara w Zbawiciela jest dla mnie nadzieja, ze cierpienie, nawet wlasne, jest tylko czyms chwilowym, przejsciowym, ze sie kiedys skonczy, gdy Zbawiciel otrze juz wszelka lze, gdy nie bedzie juz smierci, ani smutku, ani krzyku, ani mozolu.
 
4. Maria bardzo dobrze znala i rozwazala Pismo Sw.
Spojrzmy na tzw. Magnificat, pochwalna piesn Marii:
 
I rzekla Maria: Wielbi dusza moja Pana, i rozradowal sie duch moj w Bogu, Zbawicielu moim, bo wejrzal na unizonosc sluzebnicy swojej. Oto bowiem odtad blogoslawiona zwac mnie beda wszystkie pokolenia. Bo wielkie rzeczy uczynil mi Wszechmocny, i swiete jest imie jego. A milosierdzie jego z pokolenia w pokolenie nad tymi, ktorzy sie go boja. Okazal moc ramieniem swoim, rozproszyl pysznych z zamyslow ich serc, stracil wladcow z tronow, a wywyzszyl ponizonych, laknacych nasycil dobrami, a bogaczy odprawil z niczym. Ujal sie za Izraelem, sluga swoim, pomny na milosierdzie, jak powiedzial do ojcow naszych, do Abrahama i potomstwa jego na wieki (Luk 1,46-55).
 
Przeciez to sa cytowane z pamieci rozne fragmenty Pisma Sw. Maria uczyla sie ich na pamiec roznych tekstow Biblii.
 
Czy my tak czynimy? Kiedy robilismy to ostatnio? Blogoslawienstwa i korzysci z pamieciowego uczenia sie tekstow Pisma Sw. ...
 
Maria zas zachowywala wszystkie te slowa, rozwazajac je w sercu swoim... I poszedl z nimi, i przyszedl do Nazaretu, i byl im ulegly. A matka jego zachowywala wszystkie te slowa w sercu swoim (Luk. 2, 19.51).
 
Slowo Boze wypelnialo jej zycie, rozmyslala o Bozych proroctwach i obietnicach. Pomiedzy w. 19, a w. 51 jest 12 lat roznicy, a Maria ciagle rozwazala Slowo Boze.
 
A jak mu dzis podchodzimy do Slowa Bozego? Jak dlugo pamietamy o pobudce porannej? Jak dlugo pamietamy, co bylo na kazaniu? Gdy rozpoczynamy Sabat czytajac psalm, jak dlugo pozostaja nam w pamieci jego slowa i mysli w nim zawarte?
 
Dzis kazdy kto wierzy w Marie powinien to wykazac takim podejsciem do biblii jakie wlasnie miala Maria! Ale z drugiej strony nie wolno tego nikomu wypomniec, jesli samemu nie ma sie takiego podejscia.
 
5. Maria wskazuje na Jezusa.
A trzeciego dnia bylo wesele w Kanie Galilejskiej i byla tam matka Jezusa. Zaproszono tez Jezusa wraz z jego uczniami na to wesele. A gdy zabraklo wina, rzekla matka Jezusa do niego: Wina nie maja. I rzekl do niej Jezus: Czego chcesz ode mnie, niewiasto? Jeszcze nie nadeszla godzina moja. Rzekla matka jego do slug: Co wam powie, czyncie! (Jana 2,1-5).
 
Slowa samej Marii niedwuznacznie wskazuja, iz z wszelkimi problemami powinnismy zwracac sie bezposrednio do Jezusa i sluchac tylko jego polecen. Maria jest w tym fragmencie jakby w tle, a nie w centrum wydarzen, pragnie wywyzszenia nie siebie, a Jezusa.
 
 
 
Zakonczenie
Maria jest dla wspolczesnego chrzescijanina wzorem wiary, gotowosci do poswiecen, wzorem radosci i mocnego osadzenia w Slowie Bozym. Dla wspolczesnej kobiety zas moze byc ponadto wzorem matki i zony.
 
Do dzis z szacunkiem winnismy wspominac jej imie. Nie pozwalajmy sobie wiecej na zadne skrajne zachowania i wypowiedzi pod jej adresem.
 
Umilowaniu jej pamieci dajmy wyraz poprzez nasladowanie postawy Marii i przestrzeganie jej slow, a zwlaszcza tych, ktore kieruja nas ku Bogu Zbawicielowi, ku Jezusowi Chrystusowi.
 
Amen.
autor pastor Andrzej Sicinski
 
 
Spokojnej Soboty pozdrawiam ! Tomasz G
 
Ps :

Autor: o Brak komentarzy:
Subskrybuj: Komentarze (Atom)