Felieton do Szkoły Sobotniej na 12 kwiecień 2025
Czy jest możliwe, aby początek historii o Bogu przedstawiony w księdze Rodzaju zawierał przesłanki, że narracja biblijna zakończy się księgą Apokalipsy?
Wielu biblistów zwróciło uwagę, że w tekście Apokalipsy znajduje się wiele aluzji do księgi Rodzaju oraz do pozostałych ksiąg Tory. Księga Rodzaju zawiera coś więcej niż tylko zbiór aluzji do których Jan odwołuje się w Apokalipsie. Księga Rodzaju dostarcza kontekstu i jest źródłem najważniejszych idei teologicznych rozwiniętych w pozostałych księgach Biblii. Każdy główny temat teologiczny ma tutaj swoje korzenie. Takie tematy jak Bóg, Człowiek, Stworzenie, Małżeństwo, Szabat, Upadek, Grzech, Śmierć, Sąd, Zniszczenie niegodziwych, Proroctwo, Przymierze, Zadośćuczynienie, Zbawienie, Misja, Wielki Bój i inne, wszystkie te tematy zaczynają się właśnie tutaj. Z tego powodu duża część Księgi Rodzaju znajduje swoje zakończenie w Apokalipsie. Te dwie księgi funkcjonują jako „okładki” wielkiej księgi opisującej historię postępowania Boga z ludzkim grzechem i słabością.
W Biblii kluczowe koncepcje teologiczne zostały przedstawione w księdze Rodzaju i zostały rozwinięte w całym Piśmie Świętym. Autor lekcji nazywa to „prawem pierwszej wzmianki”. Według tej koncepcji pierwsze pojawienie się danej idei zwłaszcza w księdze Rodzaju zawiera podstawowe znaczenie, które następnie pomaga interpretować późniejsze zastosowania tej samej idei. Autor lekcji podkreślił, że chociaż nie jest to sztywna zasada to jednak Pan Bóg w sposób progresywny objawia prawdę w czasie.
Czy Bóg progresywnie objawia prawdę w czasie, czy raczej człowiek przeżywa przebudzenie i poznaje prawdę, która już istnieje? Boża prawda zawsze była obecna, ale zaczynamy ją postrzegać dopiero wtedy, gdy zaczynamy wzrastać duchowo. Ludzkie ograniczenia, uprzedzenia kulturowe i opór często uniemożliwiają nam rozpoznanie boskiej prawdy, nawet gdy już wcześniej została ona jasno wyrażona. Wiele nauk Jezusa, takich jak kochanie bliźnich i dążenie do sprawiedliwości nie było czymś nowym, ale polegało na wydobycie prawd, które już od dawna były zawarte w ST. Z czasem człowiek zaczyna dostrzegać głębię prawd, które były tam przez cały czas, podobnie jak oczy przystosowują się do światła w ciemnym pokoju. Oba aspekty są prawdziwe. Z jednej strony ludzkość rzeczywiście znajduje się w stopniowej podróży przebudzenia do prawdy, z drugiej strony Bóg objawia różne rzeczy celowo, w taki sposób, w jaki możemy sobie z nimi poradzić.
Można to zobaczyć w historii uczniów Jezusa. Wiele razy Jezus przemawiał do nich otwarcie, cytując proroctwa ze Starego Testamentu, a oni nie rozumieli, co mówił o swojej śmierci, dopóki to się nie wydarzyło. Nawet wtedy, zmagali się, aby zrozumieć jego zmartwychwstanie i co tak naprawdę się stało. Język oraz głębia tego, czym się dzielił, ewoluowały z czasem. Jezus nie powiedział na początku, że życie uczniów zakończy się męczeństwem. To objawienie przyszło później, gdy byli gotowi — lub przynajmniej bardziej przygotowani — aby to znieść. Ciekawe, że wielu rzeczy Jezus nie objawił swoim uczniom (Jn 16:12).
Niestety ludzkie przebudzenie jest zazwyczaj bardzo powolne. Historia biblijna pokazuje nam jak bardzo cierpliwy jest Bóg, który dostosowuje się do naszej powolności. Jak pisze Dawid, „On wie, że jesteśmy tylko prochem”.
Autor naszej lekcji zwrócił uwagę, że nasze postrzeganie wszechświata jest zniekształcone z powodu naszej grzesznej natury. Grzech ogranicza nasze zrozumienie. Aby zrozumieć biblijne proroctwa musimy zrozumieć naturę miłości. Jeśli Biblia jest listem miłosnym do całej ludzkości, to proroctwo jest częścią tego listu i nie chodzi w nim o przedstawianie wykresów i eksperymentowaniu na liczbach, ale stanowi istotny element najpiękniejszej historii miłosnej, jaka kiedykolwiek została opowiedziana.
Studiowanie proroctw nie jest poprawne, jeżeli wyeliminujemy perspektywę Bożej miłości. Jeżeli Bóg nie stoi w centrum naszej egzegezy Pisma Świętego, to nadużywamy biblijnych proroctw, aby potwierdzić nasze własne przekonania religijne, zamieniając je w narzędzie do udowodnienia, że jedynie adwentyzm jest prawdziwy lub do spekulacji na temat końca świata, zamiast wykorzystywać je jako środek do zrozumienia i przekazywania Bożej miłości.
W przeciwieństwie do współczesnych koncepcji, aby postrzegać prawdę jako coś co się zmienia, biblijna koncepcja przedstawia prawdę jako coś co jest niezmienne. W interpretacji proroctw biblijnych bardzo ważne jest założenie, aby zbudować nasze zrozumienie teologii biblijnej na księdze Rodzaju, gdzie pojawia się wiele kluczowych tematów i teologicznych idei. Takie założenie zakłada ważność podtrzymywania wiary w nauki Biblii oraz świadomość, że nawet małe zawirowania mogą osłabić tę wiarę.
Mimo, że Biblia była spisywana przez wielu autorów na przestrzeni wielu lat i faktycznie jest biblioteką czy zbiorem różnych ksiąg to jednak nie jest serią niepowiązanych ze sobą historii, ale pojedynczą, celową narracją.
Autor naszej lekcji zawraca uwagę, że cały Stary Testament jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie które zadał Izaak swojemu ojcu Abrahamowi, „Gdzie jest baranek?” Dopiero w ewangelii Jana 1:29 Jan Chrzciciel wypowie słynne słowa „Oto Baranek Boży który gładzi grzechy świata!”.
Mesjańskie i typologiczne proroctwa opowiadają historię miłości i zbawienia z wielką starannością i powodują, że chcemy głębiej poznać Boga. W świetle mesjańskich proroctw śmierć i zmartwychwstanie Jezusa stają się jasne: tylko On posiada klucze do śmierci i grobu, oferując nadzieję, która wykracza poza marność życia naznaczonego grzechem i śmiertelnością. Bez tej pewności, ludzka egzystencja jest ostatecznie pozbawiona sensu.
Głównym tematem największej proroczej księgi biblijnej – Apokalipsy, jest nabożeństwo. Apokaliptyczne proroctwa zwracają naszą uwagę, że to, kogo i co czcimy, naprawdę posiada znaczenie. To właśnie tutaj zostało wyjaśnione połączenie pomiędzy fałszywymi systemami nabożeństwa w czasach końca z pierwotnym oszustwem Szatana w Edenie. Kosmiczny przeciwnik Boga został w księdze Apokalipsy zidentyfikowany jako smok, wąż i Szatan który wciąż stosuje te same sposoby, takie jak oszustwo, bunt i fałszywe obietnice, aby odwieść ludzkość od Boga.
Księga Apokalipsy 12-13 pokazuje panoramę zła od pierwszego grzechu w Rdz do oszustwa na skalę globalną. Pomimo zmieniających się norm kulturowych, podstawowy konflikt kosmiczny pozostaje niezmienny. Strategie wroga są powtarzane w czasie i przybierają współczesne formy promując brak odpowiedzialności, samouwielbienie lub lekceważą powagę śmierci. Księga Apokalipsy stawia wyzwanie chrześcijanom, aby byli zakorzenieni w Piśmie Świętym, rozpoznawali wzorce i potrafili zdefiniować prawdę w zniekształconym świecie.
Nasze osobiste, jak i zbiorowe zmagania pokazują głęboką prawdę o naszym stanie i naszych wyborach. Śmierć, która pojawiła się wskutek oddzielenia od źródła życia, nie jest jedynie czymś, z czym powinniśmy się oswoić i zaakceptować. Biblia wzywa nas do uczciwego zmierzenia się z tym, co znaczy żyć w świecie, w którym istnieje strata oraz niesprawiedliwość, a także do rozpoznania możliwości zbawienia i sensu który wykracza poza naszą egzystencję.
Śmierć nie jest tylko tragicznym wydarzeniem — jest nieuniknioną konsekwencją grzechu. Śmierć odgrywa centralną rolę w proroctwie, nie tylko ze względu na swoją rzeczywistość, ale dlatego, że paradoksalnie śmierć stała się rozwiązaniem problemu. Dla Jezusa śmierć była jedyną drogą do odkupienia ludzkości. Przez śmierć odniósł zwycięstwo, którego nie można uzyskać w żaden inny sposób.
Śmierć nigdy nie była częścią Bożego planu. Istnieje tylko z powodu grzechu. Mimo że w pewien sposób przygotowujemy się na nią, planujemy ją, a nawet jej oczekujemy, śmierć wciąż jest nam obca. To smutek, który wydaje się nienaturalny, jak gdybyśmy nigdy nie byli przeznaczenie do jego noszenia.
Niezależnie od tego, jakie ktoś podziela przekonania religijne, nasza lekcja stawia uniwersalne pytanie: Do czego dopasowujemy nasze życie? Czy fundamenty, na których jest zbudowana nasza wiara są godne zaufania, czy są sprawiedliwe i dające życie? W świecie pełnym hałasu zostajemy zaproszeni do poszukiwanie jasności, uczciwości i nadziei.
Główny wysiłek kosmicznego wroga, który sprzeciwia się Bogu dotyczy zniekształcenia nabożeństwa. Zrozumienie jego strategii może pomóc nam stać się bardziej świadomymi — strzec naszych serc, chronić nasze relacje z Bogiem i pielęgnować taką formę nabożeństwa, która wypływa z głębokiej i szczerej więzi z Nim.
Jak inaczej można by czytać Apokalipsę, gdybyśmy filtrowali jej treść przez pryzmat pytania: Na czym skupia się moje nabożeństwo? Na czym koncertuję moją uwagę? Co absorbuje moją energię i odciąga mnie od pełnego oddania się Chrystusowi? Skoncentrowanie naszych studiów nad księgą Apokalipsy wokół takich pytań może zmienić percepcję tej księgi i z tajemniczej księgi zamienić ją w tekst, który stawia głębokie osobiste zaproszenie do oddania naszego serca Temu, który jedynie jest godny uwielbienia.
DO PRZEMYŚLENIA
Autor lekcji odwraca typową analizę tekstu biblijnego. Zamiast studiować konkretne proroctwa, szukając odniesień do wcześniejszych tekstów, zaczyna od księgi Rodzaju i poszukuje powiązań z tą księgą w późniejszych tekstach zwłaszcza w testach proroczych. Które części księgi Rodzaju, stanowią podstawę proroctw Biblii?
Księga Rodzaju jest jak przegląd myśli teologicznej całej Biblii. W księdze Rodzaju znajdują się zalążki wielu symboli proroczych. Autor lekcji stawia tezę, że za każdym razem, kiedy jakaś koncepcja lub symbol jest wspomniany w Biblii ustanawia on ogólne zrozumienie danej idei i nazywa to tzw. „zasadą pierwszej wzmianki”. Jakie założenia leżą u podstaw takiej „zasady”
Iz 40:7-8, Ma 3:6 i Hbr 13:8. Jaką proroczą zasadę można wyciągnąć z tych tekstów?
W kulturze popularnej bardzo często promowana jest miłość, która skupia się raczej na samorealizacji, a nie na drugim człowieku. Autor lekcji twierdzi, że biblijna definicja miłości jest zbudowana się na pierwszej wzmiance o „miłości” która pojawia się w księdze Rodzaju22:2. W jaki sposób ta pierwsza wzmianka wpływa na definicję miłości? W ewangelii Jana pierwsza wzmianka o miłości znajduje się w 3:16. Jest to wewnętrzne biblijne echo księgi Rdz 22:2 i Hbr 11:19.
Rdz 22:7-8; Wj 12:3-13; Ap 5:5-10 Pierwsza wzmianka o „baranku” w Biblii znajduje się również w Księdze Rodzaju (4:4 i 22:7). W historii Paschy krew identyfikuje tych, którzy zaufali instrukcjom Boga. Pierwsza wzmianka o „baranku” w ewangelii Jana znajduje się w Jn1:29-34. Czy można powiedzieć, że Jan Chrzciciel odpowiedział na pytanie, które postawił Izaak?
Śmierć czai się w tle każdego człowieka na ziemi. Często mówi się, że „śmierć jest po prostu częścią życia”. Taka interpretacja powoduje, że śmierć jest postrzegana jako coś normalnego. Takie rozumowanie wydaje się być sposobem na złagodzenie strachu przed przyszłością w kontekście braku Boga i idei życia pozagrobowego.
Rdz 2:15-17 i 4:8-15. Pierwsze rozdziały księgi Rodzaju zawierają zarówno pierwszą wzmiankę o śmierci, jak i pierwszy przypadek śmierci. Śmierć nie jest naturalną częścią życia, jest przeciwieństwem życia, jest intruzem, który nigdy nie miał istnieć. Czego te fragmenty uczą nas o tym, dlaczego ludzie umierają? W jaki sposób rozwiązanie problemu śmierci zostało przedstawione w 1 Kor 15:16-19 i Ap 1:18?
Rdz 3:1-5; Ap 12:9. Jakie wspólne tematy pojawiają się w tych fragmentach? Czy narracja przedstawiona w Apokalipsie poszerza nasze zrozumienie tego, co stało się w Edenie? Zakładając, że główni aktorzy biorący udział w kosmicznym wielkim boju nie zmieniają swojego charakteru, w jaki sposób można wytłumaczyć szybko zmieniający się kontekst kulturowy we współczesnym świecie?
W jaki sposób można wyjaśnić pragnienie uczenia się nowych rzeczy z ważnością pozostawania zakotwiczonym w prawdach już otrzymanych? Jak powinniśmy reagować na nowe twierdzenia prorockie lub nowe interpretacje proroctw?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz