Felieton do Szkoły Sobotniej na 10 maja 2025
Z czego mógłbyś zrezygnować na korzyść osoby, którą kochasz?
Lekcja w tym tygodniu dotyczyła roli jaką w literaturze proroczej odgrywa koncepcja ofiary, która pojawia się w wielu miejscach w Biblii. Jak zauważyliśmy wcześniej księga Rodzaju jest punktem wyjścia dla większości głównych tematów teologicznych w Biblii, a zwłaszcza w Apokalipsie. Idea ofiary oraz świątyni jest tak bardzo związana z Apokalipsą, że jeśli nie zwrócimy uwagi na ten wątek to nie zrozumiemy szerszego kontekstu Wielkiego Boju i tego, w jaki sposób Bóg używa swoją ofiarę/ofiarę swojego Syna, aby przywrócić wieczny pokój.
Prorok Izajasz 1:2-15 opisuje przypadek, kiedy Bóg odrzucił ofiarę. W wersecie 11 czytamy: „Co mi po mnóstwie waszych krwawych ofiar?” Bóg oświadcza, że nie jest zainteresowany krwawymi ofiarami, ponieważ ludzie nie chcą Go poznać. Zewnętrzne rytuały maskowały tylko ich wewnętrzną hipokryzję. Wykonywali rytuały religijne, podczas gdy ich serca pozostawały daleko od Boga. Dzisiaj wielu ludzi twierdzi, że są chrześcijanami, ale nie przejmują się cierpieniem innych ludzi np. imigrantów lub ludzi zmarginalizowanych. Nie można składać Mu ofiar, jednocześnie będąc obojętnym na krzywdę ludzi, których Bóg kocha.
Jeśli moje życie wyraża pogardę dla tych, których Bóg kocha — czyli dla wszystkich! — to pokazuję, że tak naprawdę nie kocham Boga. Bóg nie akceptuje samo-uwielbiania podobnie jak odrzuca wszelkie formy wielbienia fałszywych bogów, które Biblia nazywa bałwochwalstwem. Jeśli moje życie odzwierciedla brak miłości do Bożego ludu, to Bóg odrzuca wszelkie formy kultu skierowanego pod Jego adresem. Ofiara serca jest o wiele ważniejsza niż zewnętrzny rytuał, obojętnie czy dotyczy ofiar ze zwierząt, czy jakiejkolwiek innej formy ofiary, którą przynosimy dzisiaj Bogu.
Historia Kaina i Abla dostarcza poglądowej lekcji na temat znaczenia ofiary. Ofiara Abla została przyjęta, w przeciwieństwie do Kaina. Autor lekcji zwrócił uwagę, że Kain chciał złożyć ofiarę na własnych warunkach, postrzegając służbę Bogu jako niedogodność. Natomiast Abel rozumiał rolę odkupienia, postrzegając siebie jako grzesznika potrzebującego łaski. Abel ufał instrukcjom Boga i wierzył, że warto ich przestrzegać. Samowystarczalność Kaina ujawniła jego nieufność — jego relacja z Bogiem była nieszczera, dlatego Bóg odrzucił jego ofiarę.
Spójrzmy na historię opisaną w Rdz 4 przez pryzmat relacji międzyludzkich. Wyobraźmy sobie związek mężczyzny i kobiety w którym jedna ze stron zdradza drugą osobę. W pewnym momencie osoba ta przynosi pierścionek i mówi: „Kocham cię i chcę przeżyć z tobą resztę życia!” Jednak ta druga osoba wie, że jej partner był niewierny. Jak bardzo chce ona przyjąć dar w postaci pierścionka (nawet drogiego!)? Być może ta ilustracja pomaga nam zrozumieć dlaczego nasze ofiary nie są miłe Bogi i dlaczego Bóg je odrzuca. Ludzie twierdzili, że są oddani Bogu, ale faktycznie oddawali swoje serca bożkom. Taki poziom nieuczciwości wyklucza możliwość rozwinięcia autentycznej relacji pełnej miłości. Możemy powiedzieć, że Bogu zależy tylko na takiej autentycznej relacji. Bóg nie pragnie religijnego rytuału, ale pragnie relacji. Rytuał religijny nie jest instrumentem do manipulowania Bogiem za pomocą symbolicznych gestów, które maskują zdradę.
Chociaż wydaje się, że ofiary ze zwierząt w Starym Testamencie były pozornie niesprawiedliwe, to jednak były one symbolicznymi aktami wiary, które wskazywały na ostateczną ofiarę Jezusa Chrystusa. Jego śmierć była również okrutna i niesprawiedliwa, ponieważ Jezus umarł jako niewinny za winnych. Według autora listu do Hebrajczyków 10:3–10 ofiary ze zwierząt nie mogły usunąć grzechu, ale służyły jako prorocze symbole które zapowiadały pojednanie, którego dokonał Jezus. Gdy umarł i zmartwychwstał, symboliczny system nie był już potrzebny, co zostało wyrażone przez rozdarcie zasłony świątynnej.
Jezus był ostatecznym wypełnieniem symboliki baranka paschalnego - symbolu, który miał swoje korzenie we wczesnej liturgii ludu Bożego. Baranek paschalny jest wspomniany w Apokalipsie około 30 razy. W Biblii przyjście Jezusa było konsekwentnie zapowiadane począwszy od ofiary Abla, przez instrukcje w księdze Wyjścia dotyczące wykupienia pierworodnych a także przez narracje przedstawione w księgach proroków. Jezus został ukrzyżowany w czasie Paschy, co dodatkowo podkreślał fakt, że jest on antytypem baranka paschalnego, bez skazy. Jego doskonałe życie wypełniło to, czego nie mógł dokonać człowiek, a jego śmierć odkupiła nas dzięki przelanej krwi. Jezus w pełni ucieleśnił prawość, miłość i chwałę Boga i ofiarował siebie jako prawdziwą i ostateczną ofiarę paschalną.
Pojednanie w tradycjach religijnych często wiąże się z przywróceniem harmonii, czy to z Bogiem, samym sobą, innymi, czy kosmosem. Chrześcijaństwo w wyjątkowy sposób koncentruje zadośćuczynienie na osobie i ofierze Jezusa, podkreślając łaskę i to, że nie możemy być pojednani na podstawie naszych własnych zasług. Ludzkie pragnienie przebaczenia, odnowy i przywrócenia relacji jest uniwersalne i jest obecne we wszystkich religiach. Ludzie pragną przywrócenia, uzdrowienia i ponownego naprawienia świata. Wszyscy poszukujemy jedności i ostatecznego połączenia z kimś większym niż my sami. Zamiast osądzać innych, którzy wierzą lub żyją inaczej niż my, czy nie warto poszukiwać uzdrowienia, którego pragnie każdy człowiek? Czy potrafimy ucieleśnić pojednanie, którego dostąpiliśmy dzięki Jezusowi i w które wierzymy?
Bóg pragnie przywrócenia społeczności z nami. Warto jednak pamiętać, że Boża obecność, choć czysta i święta, może zniszczyć grzeszników. To wytwarza napięcie: z jednej strony Bóg pragnie społeczności z człowiekiem, z drugiej okazuje powściągliwość. Miłość często nie wygląda jak bliskość — wygląda jak granica. Historia Izraelitów pod górą Synaj jest dobrym tego przykładem. Bóg pragnie bliskości. Pragnie być z nami do tego stopnia, że oddał za nas swoje życie. Bóg jest cierpliwy. Strategiczny w grze na długą metę. On wie, że nie może mieć nas w pełni teraz. Apokalipsa kończy się opisem wesela Baranka i zamieszkania z Bogiem na zawsze. Bóg czeka, obserwuje i znajduje małe, łatwe sposoby, aby być blisko nas tu i teraz na przykład w ciszy poranka lub podczas spacerów o zachodzie słońca.
Bóg był gotowy, aby cierpieć, po to aby pewnego dnia nasza wspólnota z Nim została w pełni przywrócona. Bóg nie chce potępiać. Nie pragnie karać tych, którzy Go zdradzają, ale czeka, abyśmy powrócili do Niego. Bóg jest cierpliwy i wycofuje się z bezpośredniego kontaktu z nami, abyśmy nie utracili naszego życia. Sąd nie jest jego ideałem. Więź jest. Bóg powstrzymuje swoje pragnienie bliskości teraz, aby później móc mieć tę bliskość na zawsze.
Czy potrafimy wyobrazić sobie Bożą chwałę? Co to znaczy zobaczyć chwałę Boga która wypełnia świątynię? Co to znaczyło być w domu Pana? Przecież każdy z nas jest świątynią! Moje ciało jest przestrzenią – domem, w którym manifestuje się Boża obecność. Jaką reakcję wywołuje w Tobie takie stwierdzenie?
W Biblii znajdujemy opisy, kiedy prorokom pozwolono zobaczyć tron Boga i doświadczyć Jego świętości „z pierwszej ręki”. W jaki sposób to doświadczenie zmieniło ich życie? Jakiej intymności doświadczyli oni w czasie takiego spotkania? Jednym z wniosków, które wynika z czwartkowego studium jest to, że przebywanie w Bożej obecności pomaga zrozumieć, że jesteśmy „całkowicie niegodni” i potrzebujemy Odkupiciela. Absolutnie potrzebujemy Jezusa. Nie oznacza to jednak, że powinniśmy wokół siebie wytwarzać kulturę „niegodności”. To prawda, że przebywanie w Bożej obecności uświadamia nam nasze ograniczenia. Jednak ta świadomość nigdy nie powinna przyćmiewać głębszej prawdy, że jesteśmy ukochanymi dziećmi Ojca. Jak może czuć się rodzic, którego dziecko stwierdza, że nie jest godne jego miłości? Byłoby to bolesne dla rodzica. Boże pragnienie, aby być blisko nas, Jego gotowość do poświęceń, nie komunikuje idei - „jesteś niegodny”. Przeciwnie mocno głosi ideę - „jesteś kochany”!
Jako rodzic pragnę, aby moje dzieci postrzegały siebie tak jak ja ich postrzegam jako pięknych i doskonałych, nawet w ich chwiejnym rozwoju. Chciałbym, aby poszli dalej i żyli tym, kim są. Jednym z pięknych momentów rodzicielstwa jest obserwowanie z oddali, jak nasze dzieci są sobą. W ten sam sposób Boża tęsknota za nami i ofiara Jezusa potwierdzają naszą świętą wartość. Pojednanie jest boską deklaracją, że nie tylko otrzymaliśmy przebaczenie, ale jesteśmy upragnionymi dziećmi.
Jestem kochany. Bóg mnie kocha i pragnie być blisko mnie. Pojednanie — jedność, wspólnota, intymność — to jest pragnienie Jego serca. Idea niegodności nie ma miejsca w tego rodzaju relacjach. Czy kiedykolwiek mieliście wrażenie, że Bóg jest tuż obok?
Był czas, kiedy Jego chwała- (szekina) wypełniła świątynię. Teraz nie doświadczamy tego w ten sam sposób, ale możemy dostrzec jej przebłyski. W takich momentach czujemy Jego bliskość i wiemy, że jesteśmy kochani. Na tym właśnie polega istota pojednania. Tylko Jezus potrafił zapewnić zbawienie ludzkości. Jako nieskazitelny Baranek Boży i zwycięski Lew Judy, tylko On mógł ponieść winę grzechu i zaspokoić Bożą sprawiedliwość. Ciężar grzechu jest tak wielki, że tylko śmierć samego Boga mogła go pokonać. Jeśli tylko Chrystus był godny ponieść naszą winę i przywrócić nas Bogu poprzez tak głęboki akt miłości, to nasze życie powinno odzwierciedlać pokorę, współczucie i łaskę, które płyną z tego daru. Rozpoznanie kosztu pojednania zachęca nas do życia ze świadomością naszej wspólnej ludzkiej potrzeby miłosierdzia. To uczy nas pokory i pomaga nam, abyśmy mogli okazywać takie samo miłosierdzie innym, ucieleśniając łagodność, a nie dominację, pokazując wrażliwe serce, a nie surowe przepisy. Oznacza to opieranie się pokusie wykluczania lub oddzielania i okazywanie tej samej miłości, którą zademonstrował Chrystus. Pojednanie nie dotyczy tylko osobistego zbawienia — dotyczy przywrócenia relacji z innymi ludźmi. Zostaliśmy powołani, aby być rzecznikami tego pojednania na świecie, tworząc obszary przynależności, uzdrowienia i nadziei.
DO PRZEMYŚLENIA
Lekcja w tym tygodniu miała na celu zrozumienie ofiarniczego tła w narracji przedstawionej w Ap 4 i 5. Jaki jest kluczowy temat tych rozdziałów? Czego dowiadujemy się z nich na temat Boga?
Ap 5. Jakie kluczowe słowa stanowią podstawę tego rozdziału. Czy Baranek rzeczywiście dołącza do Boga na Jego tronie (Ap 3:21; 5:5-7)? Głównymi postaciami w tych dwóch rozdziałach są: Bóg, Baranek, 24 starców oraz cztery żywe istoty (aniołowie?). Jakiej postaci wyraźnie brakuje w tych rozdziałach? Co wynika z tego faktu na temat czasu, w którym rozgrywa się ta wielka scena? Czy w Ap 12:10 można znaleźć jakąś wskazówkę dotyczącą tej postaci?
Porównaj Iz 1:2-15; Iz 56:6-7; Ps 51:19. Jaka byłaby Twoja reakcja, gdyby ktoś w kościele wypowiedział takie słowa jak Izajasz w 1:2-15? Czego Bóg naprawdę oczekuje od Izraela (1:16-18)? Dlaczego Bóg jest chętny przyjąć ofiary składane przez cudzoziemców (Iz 56:6-7)? W jaki sposób można zinterpretować wyrażenie „skruszony duch”, oraz „skruszone i zgnębione serce (Ps 51:19)? Czy przypominasz sobie czas, kiedy „przechodziłeś przez trudności”? W jaki sposób to doświadczenie zakończyło się w twoim życiu? Co Bóg zrobił, żeby do ciebie dotrzeć?
W opinii niektórych ludzi koncepcja systemu ofiarniczego była okrutna, surowa i w pewnym sensie niesprawiedliwa. W jaki sposób można podjąć dyskusję na taki temat?
Hbr 10:1-4. Co ten fragment mówi na temat ofiar składanych w Starym Testamencie? Jeśli grzesznicy nie byli przez nie zbawieni, dlaczego w ogóle należało je składać?
Jana 1:29. Co Jan mógł mieć na myśli mówiąc „Baranek Boży”?
Ag 2:7-9. Co mogło oznaczać stwierdzenie, że świątynia po wygnaniu będzie wspanialsza niż świątynia Salomona? Jak to się stało? Mt 12:6 i Jn 2:19-21. Czego dowiadujemy się z tej historii na temat Jezusa?
Iz 6:1-5 oraz Ap 4:7-11. Jakie elementy tych dwóch wizji są podobne? Jaką kolejność wydarzeń można zauważyć w obu tekstach? W Ap 5:12 Jezus jest barankiem, który został zabity. W jaki sposób krzyż łączy się z tą narracją?
Autor Apokalipsy 13 informuje nas, że Baranek został zabity od założenia świata. Co może to oznaczać?
Dlaczego życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa były jedynym sposobem, w jaki ludzkość mogła zostać zbawiona?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz