Większość chrześcijańskich
Kościołów
nie naucza oryginalnej, biblijnej wersji dekalogu. Na przestrzeni wieków
dokonano w nim bowiem
zasadniczych zmian. W znanej powszechnie katechizmowej wersji dekalogu brak treści drugiego
nie naucza oryginalnej, biblijnej wersji dekalogu. Na przestrzeni wieków
dokonano w nim bowiem
zasadniczych zmian. W znanej powszechnie katechizmowej wersji dekalogu brak treści drugiego
przykazania
zakazującego kultu wizerunków, zaś przykazanie czwarte, nakazujące święcenie
soboty, zostało zamienione na ogólny nakaz święcenia dnia świętego, bez
określenia, którego dnia to dotyczy. Z kolei przykazanie dziesiąte,
zakazujące pożądliwości, zostało rozdzielone na dwa, przykazanie dziewiąte
i dziesiąte, dla zachowania dekalogowej liczby dziesięć.
Zmian w dekalogu nie dokonał
Chrystus, nie uczynili tego apostołowie. Nikt też przez Boga nie został
do tego upoważniony. Dokonał tego Kościół w czasach poapostolskich,
na przestrzeni II-VI wieku n.e. i wcale się tego nie wypiera.
Przyznał to ks. Franiszek Spirago w Katolickim Katechizmie Ludowym,
gdy napisał: „Nie naruszając istoty przykazań, poczynił w nich Kościół
następujące zmiany formalne. Drugie przykazanie dotyczące czci obrazów złączył
z pierwszym, natomiast dziesiąte przykazanie Boże rozdzielił na dwa
osobne przykazania. (...) Nakaz święcenia sabatu przemienia Kościół
na nakaz święcenia niedzieli”1.
Trudno się zgodzić, by tak
zasadnicze zmiany miały jedynie nic nieznaczący charakter formalny.
Zmiana cotygodniowego święta
sobotniego na niedzielne zaczęła się w Rzymie i Aleksandrii.
Wraz z narastaniem w cesarstwie nastrojów antyżydowskich jeszcze
przed powstaniem Bar Kochby (132-135 n.e.) cesarz Hadrian nałożył na Żydów
na terenie całego cesarstwa wiele restrykcji, m.in. zabronił im święcenia
soboty. W obu wspomnianych miastach było bardzo wielu chrześcijan, którzy
tak jak Żydzi święcili sobotę. Istniało niebezpieczeństwo utożsamiania obu
grup, toteż chrześcijanie zaczęli poszukiwać sposobu odróżnienia się
od nielubianych Żydów. Z pomocą przyszedł pogański cotygodniowy dzień
słońca, obchodzony w niedzielę. Chrześcijanie w tych dwóch miastach
zaczęli obchodzić go na pamiątkę zmartwychwstania Jezusa. Pretekstem było
nazwanie Chrystusa w starotestamentowej Księdze Malachiasza „słońcem
sprawiedliwości”2. W pozostałych ośrodkach chrześcijańskich
na terenie cesarstwa nadal jednak święcono sobotę. Dopiero sobór
w Laodycei (ok. 364 n.e.) postanowił: „Chrześcijanie nie powinni już
judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym
dniu; powinni szczególnie uczcić dzień Pański będąc chrześcijanami i, jeśli to
możliwe, nie pracować w tym dniu”.
Usunięcie drugiego przykazania
było natomiast wynikiem pojawienia się w chrześcijaństwie w IV wieku
n.e. kultu obrazów. Niewątpliwie należy to wiązać ze zmianą statusu
chrześcijaństwa, jaka nastąpiła w tym okresie. Chrześcijaństwo przeszło
ze stanu religii prześladowanej do stanu religii tolerowanej (313
n.e.), a następnie do stanu religii panującej (380 n.e.). Oznaczało
to odebranie poganom ich świątyń i przekazanie ich chrześcijanom wraz z całym
„wyposażeniem”, tj. obrazami i posągami pogańskich bóstw. Wyjścia były dwa
— albo je zniszczyć, narażając się na niezadowolenie tkwiących jeszcze
w pogaństwie mieszkańców cesarstwa, albo nadać im „chrześcijański”
charakter, próbując pogodzić nową religię ze starą. Wybrano to drugie.
Władysław Polok
1 F. Spirago, Katolicki Katechizm Ludowy,
t. II, s. 72, wyd. III. 2 Ma 3,20. 3 Tekst dekalogu biblijnego pochodzi
z Księgi Wyjścia 20,1-17 w katolickim przekładzie ks. Jakuba Wujka.
Dekalog biblijny
I
Nie
będziesz miał bogów cudzych przede mną.
II
Nie
uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie
w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są
w wodach pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał ani służył. Ja
jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny, karzący nieprawość ojców na synach
do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą;
a czyniący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mię miłują i strzegą
przykazań moich.
III
Nie
będziesz brał imienia Pana, Boga twego, nadaremno, bo nie będzie miał Pan
za niewinnego tego, który by wziął imię Pana, Boga swego, nadaremno.
IV
Pamiętaj,
abyś dzień sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz i będziesz wykonywał
wszystkie roboty twoje; ale dnia siódmego sabat Pana, Boga twego, jest: nie
będziesz wykonywał weń żadnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja,
sługa twój i służebnica twoja, bydlę twoje i gość, który jest między
bramami twymi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię,
i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia
siódmego, i dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i poświęcił
go.
V
Czcij
ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg
twój, da tobie.
VI
Nie
będziesz zabijał.
VII
Nie
będziesz cudzołożył.
VIII
Nie
będziesz kradzieży czynił.
IX
Nie
będziesz mówił fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu.
X
Nie
będziesz pożądał domu bliźniego twego, ani będziesz pragnął żony jego, ani
sługi, ani służebnicy, ani wołu, ani osła, ani żadnej rzeczy, która jego jest3.
Dekalog
katechizmowy
I
Nie
będziesz miał cudzych bogów przede Mną.
II
Nie
będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.
III
Pamiętaj,
abyś dzień święty święcił.
IV
Czcij
ojca swego i matkę swoją.
V
Nie
zabijaj.
VI
Nie
cudzołóż.
VII
Nie
kradnij.
VIII
Nie
mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
IX
Nie
pożądaj żony bliźniego twego.
X
Ani
żadnej rzeczy, która jego jest.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz