Ostatnie wydarzenia na ziemi
Felieton do Szkoły Sobotniej na 22 czerwca 2024
Co to jest czas? Czy powinniśmy myśleć o nim jako o zjawisku kołowym czy liniowym? Czy historia zatacza kręgi, czy też przemieszczamy się od początku do punktu przeznaczenia?
Fascynujące jest to, jak w różnych kulturach na przestrzeni dziejów pojmowano czas. Są takie kultury, w których czas jest postrzegany jako koło, na wzór pór roku. Rozpoczyna się cykl, który w pewnym momencie się kończy i rozpoczyna się nowy cykl podobny do poprzedniego. Taka koncepcja jest przeniesiona na bardziej ogólny wymiar czasu. Jeszcze w innych kulturach czas jest postrzegany jako wahadło, które porusza się bardzo szybko, następnie zwalnia, zatrzymuje się, aby znowu przyspieszyć i znowu się zatrzymać. W innych kulturach istnieje pojęcie czasu wspólnego i czasu świętego. Jeszcze w innych kulturach pojawia się pojęcie czasu jako snu. W kulturze semickiej i chrześcijańskiej istnieje liniowa koncepcja czasu.
Możemy zauważyć, że w historii powtarzają się niektóre elementy. Rozpoznajemy niektóre wzorce działania Boga w naszym świecie a także wzorce ludzkich reakcji na Boże działanie.
Niektóre religie są jedynie formą filozofii lub idei, która pochodzi od jakiejś oświeconej osoby. Chrześcijaństwo jest zakotwiczone w historycznych wydarzeniach, których Bóg dokonał w historii. W tych wydarzeniach uczestniczyli ludzie, którzy interpretowali je jako Boży akt. Czasami możemy zobaczyć „Bożą rękę” w wydarzeniach historycznych. Mamy wielkie wydarzenia takie jak na przykład, Sodoma, Potop, Zmartwychwstanie. Innym razem „Boża ręka” jest ukryta, a Bóg działa jak gdyby „za kulisami” i wszystko układa się w taki sposób, który pozwala na rozwój ostatecznego scenariusza.
Lekcja w tym tygodniu dotyczyła fragmentów Biblii, które skupiają się na tym, co w języku teologicznym nazywamy eschaton’em czyli scenami końcowymi historii ziemi. W biblijnym poglądzie na rzeczywistość czas ma charakter liniowy, a nie kołowy. Innymi słowy, historia zmierza od punktu początkowego do celu, do końca, do momentu, w którym czas, jakiego doświadczamy, zostanie przerwany przez działania Boga, który ostatecznie ustanowi Swoje królestwo, które zastąpi ludzkie królestwa czy państwa. Oznacza to, że nadejdzie czas, kiedy na ziemi rzeczywiście będą miały miejsce końcowe wydarzenia.
Warto zwrócić uwagę, że według autorów biblijnych wydarzenia końcowe będą burzliwe i będą miały charakter kataklizmu. Wyraźnie wynika to z tekstu drugiego listu Piotra 3. Wydarzenia końcowe nie tylko dotyczyć będą działalności człowieka, ale także będą miały wpływ na świat przyrody i jego naturalne cykle.
Z lektury księgi Daniela oraz z Apokalipsy wynika, że nadejdzie czas „wielkiego ucisku” który będzie między innymi dotyczył oddawania czci oraz okazywania lojalności. W czasie końca pojawią się dwie grupy ludzi: ci, którzy oddają cześć Bogu bez względu na cenę, oraz ci, którzy z różnych powodów padają ofiarą podstępów Szatana. Dla wielu ludzi taki scenariusz wydaje się zbyt uproszczony, a nawet niemożliwy do zrealizowania. Jednak dla ludzi, którzy starannie studiują Biblię i obserwują zachowanie ludzi taka koncepcja jest logiczna i wiarogodna.
Szczególnie interesującym fragmentem jest Ap 14. Trzej aniołowie lecą przez środek nieba i przekazują ostatnie poselstwo, które zawiera wezwanie do oddawania czci Bogu oraz apel o niepodporządkowywanie się złej mocy przedstawianej jako Bestia. Warto podkreślić, że kluczowym problemem w czasach końca jest oddawanie czci, podporządkowanie się oraz okazywanie lojalności. Trzeba pamiętać, że ten konflikt rozgrywa się w kontekście bardzo długiej walki między dobrem a złem, w której Szatan jest kłamcą i zwodzicielem, a Chrystus jest prawdziwym i niezawodnym przywódcą dobra. Konflikt rozpoczął się dawno temu i dotyczy nie tylko człowieka, ale także całego wszechświata i ma wymiar kosmiczny, jak opisał to apostoł Paweł w liście do Efezjan. Człowiek popełnia błąd, gdy wydaje mu się, że sam może poradzić sobie w tej walce. Szatan jest przebiegłym wrogiem, mądrzejszym niż nam się wydaje. Jest istotą, która czasami działa w bardzo okrutny sposób, ale czasami w sposób bardzo delikatny i subtelny. Zależy mu na tym, aby podważyć lojalność człowieka wobec Boga.
W kontekście powyższych uwag warto zauważyć, że istnieją dwa wielkie błędy teologiczne, które są bardzo widoczne w świecie chrześcijańskim. Pierwszy dotyczy pytania co dzieje się z człowiekiem w chwili śmierci? Drugi dotyczy znaczenia dnia odpoczynku. Obydwa te elementy mogą odegrać znaczącą rolę w końcowych scenach historii ziemi. Pierwszy z nich, ponieważ dotyczy idei istnienia świadomości po śmierci, powoduje, że człowiek jest narażony na różnego rodzaju manipulacje, które wydają się pochodzić z innego wymiaru rzeczywistości. Drugi element, ponieważ dotyczy pierwotnego dnia odpoczynku sprawia, ludzie czczą dzień ustanowiony i zatwierdzony przez człowieka, a nie przez Boga. Powoduje to, że są oni raczej lojalni wobec systemów ustanowionych przez człowieka a nie przez Boga. Idea pomnika ustanowionego w czasie, który miał na celu upamiętnić i stale przypominać ludzkości, że to Bóg jest Stwórcą, została utracona, potencjalnie pozostawiając ludzi poza zasięgiem Bożego Słowa i Jego planów. W jaki sposób te elementy zostaną zrealizowane w ostatecznym scenariuszu, okaże się w przyszłości. Jednak już dzisiaj możemy z dużą dokładnością wyznaczyć trajektorię tych wydarzeń.
W Biblii został przedstawiony jeszcze inny szczegół dotyczący końcowych scen w historii ziemi, który jest niezwykle ekscytujący, ponieważ zawiera przepowiednię dotyczącą działalności Ducha Świętego, który był aktywny na przestrzeni dziejów, czasami w bardzo dramatyczny sposób, jak na przykład w dniu Pięćdziesiątnicy. Duch Święty zostanie ponownie objawiony z niezwykłą mocą. Prorok Joel przepowiedział, że Duch zstąpi z mocą na wszystkich ludzi, począwszy od młodych aż do starszych i w ten sposób zostanie objawione Boże świadectwo powodując, że sprawa oddawania czci i lojalności będzie zupełnie jasna. Można się spodziewać, że w czasie tuż przed powtórnym pojawieniem się Chrystusa, dzięki działalności Ducha Świętego wielu ludzi zrozumie problem lojalności, który obecnie nie jest dla nich jasny i być może wielu ludzi uwierzy Bogu całkowicie.
Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie dobrze znana jest metafora wczesnego i późnego deszczu która dotyczy działalności Ducha Świętego. W chrześcijańskiej teologii metafora wczesnego i późnego deszczu, doczekała się wielu komentarzy.
Należy zawsze pamiętać o tym, że prawdziwej, głębokiej lojalności nigdy nie można wymusić. Jeśli dana osoba ma być głęboko zaangażowana, to gdzieś w jej sercu musi pojawić się decyzja dotycząca dobrowolnego podporządkowania. Równocześnie trzeba pamiętać, że osoby, które mają autorytarne czy totalitarne skłonności nie chcą przyznać prawa do wolności wyboru i decydowania dla każdego człowieka. Historia dostarcza wielu przykładów ludzi, którzy chętnie stosowali tortury lub prześladowania, aby uzależnić i podporządkować sobie innych ludzi. Posiadamy wiele historycznych poświadczeń, że upadek totalitarnych systemów jest prawie zawsze tylko kwestią czasu. Ludzka wola nie może być krępowana w nieskończoność.
Każda wierząca osoba musi postawić sobie pytanie, Komu chcę okazać lojalność w czasie gdy oczekuję na wydarzenia czasów końca? Pytanie, które skierował Piotr do świętych w tamtych czasach pozostaje wciąż aktualne: „Skoro to wszystko ma ulec zagładzie, jakimiż powinniście być wy w świętym postępowaniu i w pobożności?” (2 Pi 3,11)
DO PRZEMYŚLENIA
„Zdobywaj prawdę i nie sprzedawaj jej, mądrość i karność, i rozum.” (Prz 23,23) Dlaczego prawda, mądrość, pouczenia i zrozumienie są tak ważne w naszym życiu?
2 Piotra 1,16-21. O jakim osobistym doświadczeniu mówi Piotr? Jaka jest rola osobistego doświadczenia i jaka jest rola proroctwa?
Osobiste doświadczenia nie są pozbawione błędu. Piotr wyparł się Jezusa pomimo posiadania wspaniałych osobistych doświadczeń i pomimo posiadania „proroczego słowa” Jezusa, który powiedział mu, że się go wyprze! Posiadanie ustalonego zrozumienia, kim był Jezus, przyczyniło się do tego, że uczniowie porzucili Jezusa w jego trudnej sytuacji życiowej. Czego możemy się z tego nauczyć?
1 Piotra 1:10-12. Piotr mówił, swoim czytelnikom, że wiedzą oni więcej niż starożytni prorocy. Dlaczego prorocy ST mieli sami badać i dociekać rzeczy, które Duch im objawiał? Czy nie byli oni autorytatywnymi interpretatorami tych proroctw? Dlaczego musieli studiować swoje własne poselstwa – czy prorocy nie są źródłem wszystkich odpowiedzi? Jakie znaczenie ma dla nas rozwijanie i pogłębianie prawdy?
Nasza lekcja w tym tygodniu przedstawiała tradycyjną adwentystyczną interpretację takich tematów jak: pieczętowanie, pieczęć Boga, wczesny i późny deszcz oraz głośne wołanie. Ellen White napisała: „Mamy wiele lekcji do nauczenia się̨ oraz wiele, wiele do oduczenia się̨. Jedynie Bóg i niebiosa są̨ nieomylne. Ci, którzy myślą̨, że nigdy nie będą̨ musieli porzucić umiłowanych poglądów, nigdy nie będą̨ mieli okazji do tego, by zmienić poglądy, zawiodą̨ się̨. Tak długo jak obstajemy przy naszych własnych poglądach i opiniach ze zdecydowanym uporem, nie możemy posiadać tej jedności, o jaką Chrystus się̨ modlił. – (The Review and Herald, 26 lipca 1892 r. Wybrane poselstwa, I, 37, Wwa 2009)
W jaki sposób możemy zachować otwarty umysł, abyśmy mogli dzisiaj poznać to, czego Bóg chce, abyśmy się nauczyli, a czego abyśmy się oduczyli? W jaki sposób można mówić o czymś, co wydarzy się w przyszłości, jeśli posiadamy tylko podstawowy zarys? Przyszłość nie jest dokładnie zdefiniowana; to jak będzie ona wyglądać, zależy od wielu okoliczności. Lubimy opisywać szczegóły, posługiwać się wykresami i przedstawiać precyzyjny scenariusz ostatnich wydarzeń. Jaki jest cel proroctwa: Już teraz powiadam wam, zanim się to stanie, abyście, gdy się to stanie, uwierzyli, że Ja jestem. (Jn 13,19); Teraz powiedziałem wam, zanim się to stanie, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. (Jn 14,29)? Faryzeusze posiadali szczegółowy scenariusz misji Mesjasza, a mimo to odrzucili Jezusa właśnie dlatego, że nie pasował do ich scenariusza. Jakie niebezpieczeństwo istnieje, gdy zbyt precyzyjnie zdefiniujemy wydarzenia dotyczące przyszłości?
Joel 2,28-29. Jakie jest znaczenie proroctwa Joela? W jaki sposób spełniło się to proroctwo w wydarzeniach Pięćdziesiątnicy? W jaki sposób Duch Święty stworzył nową wspólnotę jedności? W jaki sposób rolnicza metafora z Bliskiego Wschodu dotycząca wczesnego i późnego deszczu pomaga nam zrozumieć rolę społeczności w dniach ostatnich?
Jezus urodził się, aby zbawić swój lud od grzechów. Betlejem się nie powtórzy! Jezus umarł, aby odkupić wszystkich wierzących. Golgota się nie powtórzy! W ten sam sposób Jezus raz na zawsze wylał Ducha, aby dać chrzest w Duchu wszystkim wierzącym. Pięćdziesiątnica się nie powtórzy!
W jaki sposób w dniach ostatnich można głosić prawdy Boże w nowy, przekonywujący sposób? W jaki sposób ostatnie ostrzegawcze poselstwo Boga może stać się „głośnym wołaniem”? Zawsze istnieje napięcie pomiędzy ustaloną tradycją i aktualną, współczesną prawdą. Słowo Boże jest skuteczne dlatego, że pochodzi od Boga, a nie dlatego, że pochodzi od mądrych ludzi. Wspólnota Jezusa najlepiej rozwija się poprzez wspólne wychowanie się i słuchanie siebie nawzajem z pokorą! Potrzebujemy siebie nawzajem. Każdy ma jakieś wartości.
W dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty stworzył nową wspólnotę – wspólnotę, w której różnice rasowe stały się nieistotne, ponieważ Duch Święty został wylany na wszystkich ludzi; wspólnotę, w której różnice płci stały się nieistotne, ponieważ zarówno mężczyźni, jak i kobiety mieli teraz pełny dostęp do służby (nawet do proroctwa!). W tej nowej wspólnocie różnice społeczne stały się nieistotne, ponieważ objawienie Boże otrzymali zarówno młodzi mężczyźni, jak i starsi. W tej wspólnocie różnice klasowe stały się nieistotne, ponieważ nawet słudzy płci męskiej i żeńskiej otrzymali Ducha Świętego.
W jaki sposób możemy być częścią tego, czego Duch Święty pragnie dokonać na szeroką skalę w dniach ostatecznych? Jaką wspólnotę będziemy tworzyć?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz