BIBLIA I JEZUS OBJAWIAJĄ BOŻY CHARAKTER
„Bóg jest miłosierny i litościwy, nierychły do gniewu, a obfity w miłosierdziu i w prawdzie, mający miłosierdzie nad tysiącami, gładzący nieprawość i przestępstwo i grzech” (Wj 34:6-7). On jest „Bogiem łaskawym i miłosiernym, cierpliwym i pełnym łaski” (Jon 4:2), ponieważ ma „upodobanie w łasce” (Mi 7:18).
Bóg złączył nasze serca z samym sobą przez niezliczone dowody miłości objawione na niebie i na ziemi. Objawił się nam przez dzieła przyrody oraz najgłębsze i najczulsze więzi, jakich może doświadczyć człowiek. Jednak one tylko w niedoskonały sposób odzwierciedlają Jego miłość. Pomimo tych wszystkich dowodów ludzie spoglądają na Boga z lękiem, ponieważ wróg tego, co dobre, przyćmił ich umysły. Myślą o Nim jako o istocie surowej i nieprzebaczającej. Szatan spowodował, że ludzie zaczęli postrzegać naturę Boga jako sprawiedliwość, a Jego jako surowego i szorstkiego sędziego. Szatan ukazuje Stworzyciela jako wychwytującego błędy i potknięcia ludzi, tak aby mógł wykonać na nich srogi wyrok. Jezus żył wśród ludzi, aby usunąć ten fałszywy obraz, objawiając nieskończoną miłość Boga.
Syn Boży przyszedł z nieba, aby objawić swojego Ojca. „Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go” (J 1:18). „Nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27). Gdy jeden z Jego uczniów prosił: „Pokaż nam Ojca” (J 14:8), Jezus odpowiedział: „Tak długo jestem z wami i nie poznałeś mnie, Filipie? Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?” (J 14:9). Opisując swoją misję na ziemi, Jezus powiedział: „Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność” (Łk 4:18). To było Jego dzieło. Chodził czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich, których gnębił szatan. Były takie wioski, w których nie słyszano żadnego jęku, ponieważ wcześniej Jezus w nich był i uzdrowił wszystkich chorych. Jego praca świadczyła o Jego boskim powołaniu. W każdym Jego czynie widać było miłość, miłosierdzie i współczucie. Z sercem przepełnionym łagodnością i zrozumieniem podchodził do ludzi. Przyjął na siebie ludzką naturę, aby doświadczyć potrzeb człowieka. Najbiedniejsi i najpokorniejsi nie bali się do Niego podejść. Przychodziły do Niego nawet małe dzieci. Uwielbiały wspinać się na Jego kolana i wpatrywać się w Jego zamyśloną twarz promieniującą miłością.
Jezus nigdy nie zataił ani jednego słowa prawdy, ale zawsze wypowiadał je z miłością. Przebywając z ludźmi, był w najwyższym stopniu taktowny i zwracał się do nich z uprzejmością i troskliwością. Nigdy nie był szorstki i nie wypowiadał zbędnie ostrych słów, i nigdy niepotrzebnie nie zadawał bólu wrażliwej osobie. Nie potępiał ludzkiej słabości. Mówił prawdę, ale zawsze z miłością. Demaskował hipokryzję, niewiarę i nikczemność, ale Jego głos załamywał się, gdy wypowiadał słowa ostrej nagany. Płakał nad Jerozolimą, swoim ukochanym miastem, które odrzuciło Go jako drogę, prawdę i życie. Odrzucili Go jako Zbawiciela, lecz On spoglądał na nich ze współczuciem i łagodnością. Jego życie było przykładem wyrzeczenia i uważnej troski o innych, ponieważ każdy człowiek był w Jego oczach cenną istotą. Chociaż cechowała Go boska godność, z największą czułością pochylał się nad każdym członkiem Bożej rodziny. W Jego oczach każdy człowiek był zgubioną duszą, której zbawienie było Jego misją. Właśnie taki charakter Chrystus objawił w swoim życiu i jest to charakter samego Boga. Boże współczucie, mające swoje źródło w sercu Ojca i objawione w Chrystusie, spływa na wszystkich ludzi. Jezus, łagodny i współczujący Zbawiciel, był Bogiem, który „objawił się w ciele” (1 Tm 3,16).
“The Lord, The Lord God, merciful and gracious, long-suffering, and abundant in goodness and truth, keeping mercy for thousands, forgiving iniquity and transgression and sin.” Exodus 34:6, 7. He is “slow to anger, and of great kindness,” “because He delighteth in mercy.” Jonah 4:2; Micah 7:18. God has bound our hearts to Him by unnumbered tokens in heaven and in earth. Through the things of nature, and the deepest and tenderest earthly ties that human hearts can know, He has sought to reveal Himself to us. Yet these but imperfectly represent His love. Though all these evidences have been given, the enemy of good blinded the minds of men, so that they looked upon God with fear; they thought of Him as severe and unforgiving. Satan led men to conceive of God as a being whose chief attribute is stern justice,—one who is a severe judge, a harsh, exacting creditor. He pictured the Creator as a being who is watching with jealous eye to discern the errors and mistakes of men, that He may visit judgments upon them. It was to remove this dark shadow, by revealing to the world the infinite love of God, that Jesus came to live among men. The Son of God came from heaven to make manifest the Father. “No man hath seen God at any time; the only begotten Son, which is in the bosom of the Father, He hath declared Him.” John 1:18. “Neither knoweth any man the Father, save the Son, and he to whomsoever the Son will reveal Him.” Matthew 11:27. When one of the disciples made the request, “Show us the Father,” Jesus answered, “Have I been so long time with you, and yet hast thou not known Me, Philip? He that hath seen Me hath seen the Father; and how sayest thou then, Show us the Father?” John 14:8, 9. In describing His earthly mission, Jesus said, The Lord “hath anointed Me to preach the gospel to the poor; He hath sent Me to heal the brokenhearted, to preach deliverance to the captives, and recovering of sight to the blind, to set at liberty them that are bruised.” Luke 4:18. This was His work. He went about doing good and healing all that were oppressed by Satan. There were whole villages where there was not a moan of sickness in any house, for He had passed through them and healed all their sick. His work gave evidence of His divine anointing. Love, mercy, and compassion were revealed in every act of His life; His heart went out in tender sympathy to the children of men. He took man’s nature, that He might reach man’s wants. The poorest and humblest were not afraid to approach Him. Even little children were attracted to Him. They loved to climb upon His knees and gaze into the pensive face, benignant with love. Jesus did not suppress one word of truth, but He uttered it always in love. He exercised the greatest tact and thoughtful, kind attention in His relationships with the people. He was never rude, never needlessly spoke a severe word, never gave needless pain to a sensitive soul. He did not censure human weakness. He spoke the truth, but always in love. He denounced hypocrisy, unbelief, and iniquity; but tears were in His voice as He uttered His scathing rebukes. He wept over Jerusalem, the city He loved, which refused to receive Him, the way, the truth, and the life. They had rejected Him, the Savior, but He regarded them with pitying tenderness. His life was one of self-denial and thoughtful care for others. Every soul was precious in His eyes. While He ever bore Himself with divine dignity, He bowed with the tenderest regard to every member of the family of God. In all men He saw fallen souls whom it was His mission to save. Such is the character of Christ as revealed in His life. This is the character of God. It is from the Father’s heart that the streams of divine compassion, manifest in Christ, flow out to the children of men. Jesus, the tender, pitying Savior, was God “manifest in the flesh.” 1 Timothy 3:16.
Faceb
