Bóg jest litościwy i współczujący
Felieton do Szkoły Sobotniej na 25 stycznia 2025
Nasza lekcja w tym tygodniu została zatytułowana: „Bóg jest litościwy i współczujący”. Te dwa przymiotniki opisują charakter Boga. Jaka jest między nimi różnica? Dlaczego Bóg stworzył nas jako istoty emocjonalne? Jaka jest rola emocji w Bożych planach wobec ludzkości?
Czy jest „rozsądne”, aby Bóg był litościwy i współczujący wobec swoich krnąbrnych dzieci? Z mojej perspektywy wydaje mi się, że jest rozsądne, jednak, kiedy przyglądam się w jaki sposób reagujemy na Bożą łaskę i Jego dary, to może nie jest rozsądne, aby Bóg kontynuował okazywanie współczucia i troski.
Autorzy biblijni przedstawiają Boga jako istotę emocjonalną. Jednak Jego emocje nie mogą być z natury złe lub irracjonalne. To jest bardzo ważne założenie. Warto pamiętać, że Bóg postrzega nas w naszej doskonałej formie. Nawet po tym, jak grzech wkroczył na świat, On zawsze potrafi odróżnić, kim jesteśmy, od tego, co grzech nam zrobił. Jego „rozczarowanie” nami nie polega na naszej niskiej samoocenie, ale na fakcie, że grzech na zawsze wypaczył naszą zdolność widzenia siebie takimi, jakimi on nas widzi. Kiedy Bóg na nas patrzy, widzi swoje dzieci — doskonałe stworzenia.
Co twoim zdaniem wydaje się być bardziej biblijną tezą: powiedzenie, że Bóg będzie wobec nas rozsądny, czy że będzie litościwy i współczujący?
Dobrze jest nam znany fragment z Izajasza 1:18: „Chodźcie, rozsądźmy! - mówi Pan! Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, to staną się białe jak śnieg; choćby były czerwone jak purpura, to staną się jak wełna.”. (BE)
Inne przekłady są jeszcze bardziej wyraziste:
Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie! - mówi Pan. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna. (BT)
Chodźcie więc, a będziemy się prawować - mówi Pan! Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna. (BW)
Na podstawie powyższego fragmentu z księgi Izajasza można wyciągnąć wniosek, że Bóg jest „rozsądny”. Jednak autor naszego podręcznika stawia tezę, że Bóg jest litościwy i współczujący.
Zobaczmy, jak to funkcjonuje w rodzinie. Kto jest bardziej skłonny do okazywania emocji ojciec czy matka?
Według mojego doświadczenia, to właśnie kobiety częściej mają tendencję do bycia osobami emocjonalnymi. Jednak uważna lektura Biblii pozwala nam zaobserwować przypadki z obu stron.
Izajasz 49:15 (BW) Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę.
Psalm 103:13 (BW) Jak się lituje ojciec nad dziećmi, Tak się lituje Pan nad tymi, którzy się go boją. (Ojciec)
Te fragmenty zdają się być równoważne. Chociaż w Psalmie 103 pobrzmiewa warunek: Pan lituje się nad tymi którzy się go boją. Ojciec współczuje swoim dzieciom, nawet wtedy, gdy są nieposłuszne. Jako ojciec mogę powiedzieć, że trudniej było mi okazywać współczucie, gdy moje dzieci celowo ignorowały moje polecenia. Warto jednak pamiętać, aby nie przypisywać Bogu naszych cech. Niestety bardzo często wszyscy tak robimy.
Jakkolwiek na to spojrzeć, Bóg jest „emocjonalny/litościwy” i „współczujący” dla swoich dzieci.
W ewangelii Mateusza 23:37 Jezus wykorzystuje żeńską symbolikę: Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. (BT)
Świadomość, że czujne oko Boga i Jego współczujące serce są zawsze obecne niesie w sobie głębokie pocieszenie. Jego miłość nie usuwa bólu, ale zapewnia nas, że cierpi razem z nami. Podobnie jak rodzic, który nie może odpocząć, gdy widzi, że jego dziecko cierpi, serce Boga nigdy nie zazna spokoju, gdy cierpią Jego dzieci.
Boża empatia, która jest zarówno psychologicznie ważna, jak i głęboko piękna, zaprasza nas do głębszej refleksji. Przypomina nam, że miłość Boga nie jest odległa ani oderwana — jest głęboko spleciona z naszymi doświadczeniami, emocjami i człowieczeństwem.
Współczucie Boga wyrażone w działalności Jezusa. W życiu Jezusa możemy zobaczyć mnóstwo wspaniałych przykładów współczucia jakie Bóg okazuje ludziom.
Dobry Samarytanin (Łk 10:25-37). W tej przypowieść Jezusa przedstawił kontrast między postawą Żydów i współczuciem „dobrego” Samarytanina. Morał tej przypowieści był niezwykle jasny.
Jak owce bez pasterza (Mt 9:35-36). W czasie nauczania i uzdrawiania, Jezus okazywał ludziom „współczucie”, którzy byli jak „owce bez pasterza”.
Nakarmienie głodnych (Mt 14:13-21). Kiedy wielki tłum szedł za Jezusem w odosobnione miejsce, On „ulitował się” nad nimi.
Przywrócenie do życia syna wdowy (Łk 7:11-15). Kiedy Jezus zobaczył kondukt pogrzebowy jedynego syna wdowy, „ulitował się” nad nią, dotknął mar – stając się w ten sposób rytualnie nieczystym – i wzbudził z martwych syna wdowy.
Pomyśl o Jezusie wiszącym na krzyżu w samym środku fizjologicznej i psychologicznej traumy, która zawsze wiąże się z tego rodzaju torturami. Właśnie tam widzimy, jak Jezus w samym środku swojej agonii dostrzega matkę i mówi do swojego ucznia: „Zaopiekuj się moją mamą!” Ten rodzaj bezinteresownej, skupionej na innych, czułej opieki, jest najlepszą definicją współczucia okazanego przez Jezusa.
Warto również spojrzeć na wersety, które mogą czasami sprawiać interpretacyjny kłopot.
Zazdrosny Bóg. W codziennym języku zazdrość jest często postrzegana jako coś negatywnego. Opisanie Boga jako zazdrosnego tworzy dysonans, ponieważ utożsamiamy zazdrość z małostkowością lub zawiścią.
Słowo „zazdrosny” jest jak mieczem obosieczny. Z jednej strony w 1Kor 13:4 czytamy, że miłość „nie zazdrości”. Zazdrość na kartach Biblii ma również pozytywną stronę. Wj 20:5, w samym środku Dekalogu, Bóg stwierdza: „…jestem Bogiem zazdrosnym”. Aby nadać tej koncepcji pozytywny wydźwięk, można powiedzieć, że zazdrość jest przeciwieństwem wzruszenia ramionami. Bóg nie jest apatyczny. Bóg się troszczy.
W jaki sposób możemy przekonująco argumentować, że Bóg jest Bogiem „zazdrosnym”, biorąc pod uwagę cały bagaż, który niesie ze sobą to słowo? Paweł stwierdza w 2 Kor 11:2: „Zabiegam bowiem o was z gorliwością Bożą” (BW) lub „Jestem bowiem zazdrosny o was Bożą zazdrością.” (BE oraz BT) Czy to
W części na czwartek znajduje się ciekawy cytat, nad którym warto się pochylić:
„Pragniemy więzi z ludźmi, którzy odzwierciedlają miłość opisaną w 1Kor 13:4-8. Jak bardzo staramy się być takimi ludźmi dla innych? Nie potrafimy uczynić siebie cierpiącymi w milczeniu i pełnymi dobroci. Nie potrafimy sami z siebie wyzbyć się zawiści, podstępności, surowości i egoizmu. Nie jesteśmy w stanie wytworzyć w sobie miłości, która „wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi” (1Kor 13:7) i „nigdy nie ustaje” (1Kor 13:8). Taka miłość może się przejawiać w naszym życiu wyłącznie jako Owoc Ducha Świętego. Możemy dziękować Bogu, że Duch Święty rozlewa taką miłość Bożą w sercach tych, którzy przez wiarę są w Jezusie Chrystusie (Rz 5:5).”
DO PRZEMYŚLENIA
Ps 103:13, Iz 49:15 i Je 31:20. Co każdy z tych fragmentów przekazuje na temat natury i głębi Bożego współczucia? Niektórzy ludzie mogą mieć trudności z zaakceptowaniem tych porównań, ponieważ ich rodzice nie okazali im miłości. W jaki sposób można przekazać takim ludziom Boże współczucie?
Oz 11:1-9. W jaki sposób obrazy, które zostały wykorzystane w tych wersetach przedstawiają sposób, w jaki Bóg kochał i troszczył się o Izrael? Porównaj historię opisaną w 1 Krl 3:25. W jaki sposób matka w tym fragmencie ilustruje sens narracji z Oz 11? Historia Ozeasza przypomina nam, że miłość Boga nie jest teoretyczna ani transakcyjna — lecz jest przemieniająca: zmienia sposób, w jaki postrzegamy siebie, wybaczamy innym oraz żyjemy w Jego łasce. Autor lekcji stwierdza: „Bóg jest miłosierny, ale nigdy nie wyklucza sprawiedliwości”. Czy zgadzasz się z tą tezą?
Mt 9:36; 14:14; 23:37; Mk 1:41; Łk 7:13. W jaki sposób te wersety rzucają światło na postawę Jezusa, który był poruszony losem ludzi? Jaki wpływ powinna mieć na nas świadomość współczucia okazywanego przez Boga?
Pwt 4:24. Jahwe został przedstawiony w ST jako Bóg współczujący. Jest On również nazywany Bogiem „zazdrosnym”. Paweł napisał w 1Kor 13:4, że „miłość nie zazdrości”. Jak pogodzić ideę, że Bóg jest miłością z ideą, że Bóg jest zazdrosny (2Kor 11:2)? Autor lekcji zadaje pytanie: „Jak możemy się nauczyć odzwierciedlać wobec bliźnich dobrą zazdrość, jaką Bóg okazuje wobec nas? Czy jest to możliwe w przypadku grzesznych ludzi?
1 Kor 13:4-7. Czy można zastosować ten fragment do Boga? W jaki sposób możemy pielęgnować taki wymiar miłości? Jaką praktyczną radę przekazuje apostoł Paweł w 1Tes 3:12-13?
Ewangelie pokazują Jezusa, który był poruszony potrzebami ludzi. Nie tylko odczuwał ich ból, ale działał w taki sposób, aby zaspokoić ich potrzeby i okazać w ten sposób współczucie. Co możemy zrobić, aby skuteczniej zaspokajać potrzeby ludzi z którymi spotykamy się w życiu codziennym?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz