Wielkanoc, to prawdopodobnie najstarsze święto chrześcijaństwa, obchodzone na pamiątkę Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa - początkowo w dniu żydowskiej Paschy ( święto na pamiątkę wyjścia Izraela z Egiptu ) czyli 14 nizan , a od czasów cesarza Konstantyna Wielkiego i soboru w Nicei (325) w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca (tj. między 21 marca a 25 kwietnia). Niestety mało kto dziś zna historie i korzenie dzisiejszych świąt i tradycji Wielkanocnych a wielu z nas nawet nie wie że tradycję tych świąt są w większości pogańskie a i data tych świąt nie we wszystkich kościołach była i jest zawsze ta sama o to trochę historii na ten temat :
14 nizan i data śmierci Jezusa
W kalendarzu żydowskim nizan to pierwszy miesiąc wiosenny a należy wiedzieć, że miesiące w kalendarzu żydowskim to miesiące księżycowe a każdy z nich rozpoczyna się po nowiu księżyca , więc 14 nizan jest zawsze 14 dni później po wiosennym nowiu księżyca . Jedne z możliwych dat śmierci Jezusa to 7 kwietnia 30 r n e lub 9 kwietnia 31 r n e albo 3 kwietnia 33 r n e ale nie jesteśmy pewni do końca ani daty ani roku narodzin czy śmierci Jezusa ale wiadomo że to wydarzenie miało miejsce na pewno w Paschę czyli na wiosnę w latach 30 - 33 n e ( powód różnych dat jest taki Żydzi i Rzymianie czy Grecy wtedy mieli różne sposoby liczenia czasu , podobnie jak wyznawcy różnych religii teraz np. chrześcijanie czy muzułmanie albo Żydzi itd. ,nawet wśród samych Żydów istniały różne sposoby wyliczania dat świąt ) według dzisiejszej wiedzy historyczno-biblijnej Jezus urodził się jesienią w latach 8 - 5 r p n e a zmarł na wiosnę w latach 30 - 33 r n e .
Uwaga !
Herod Wielki zmarł na wiosnę 4 r p n e a Poncjusz Piłat był prokuratorem Judei w latach 26 - 36 n e , według ewangelii Łuksza Jezus przyjął chrzest od Jana Ch w wieku około 30 lat nie oznacza to jednak że nie mógł mieć kilka lat więcej bo nie jest napisane miał lat 30 .
Dzieje daty świąt Wielkanocnych w kościele
ks. Bolesława Kumora pt. "HISTORIA KOŚCIOŁA" Tom I STAROŻYTNOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSKA
Zgodnie z kalendarzem żydowskim i przekazami Ewangelii Chrystus został ukrzyżowany 14 nizan, a zmartwychwstał w niedzielę po 14 nizan . Tę praktykę przyjął Kościół w Małej Azji za św. Janem apostołem i obchodził uroczystości wielkanocne w dwa dni po 14 nizan. Zwolenników takiego terminu świąt wielkanocnych nazywano kwartodecymanami. Ale praktyka Kościoła na Zachodzie była inna. Uroczystości wielkanocne obchodzono tutaj w niedzielę po 14 nizan. Pamiątkę zaś śmierci Chrystusa czczono w piątek przed niedzielą. Obok tych różnic między Wschodem a Zachodem zachodziły między obydwoma Kościołami jeszcze różnice o charakterze dyscyplinarnym. Kościoły małoazjatyckie, podkreślając dogmatyczny punkt widzenia, obchodziły dzień śmierci Chrystusa jako dzień radości - odkupienia. Zachód natomiast akcentował mocniej punkt widzenia historyczny i obchodził pamiątkę śmierci Chrystusa jako dzień żałoby, smutku i postu. Trzecia wreszcie grupa chrześcijan tzw. protopaschici obchodziła Wielkanoc razem z Żydami, którzy po zburzeniu Jerozolimy nie trzymali się ściśle kalendarza żydowskiego i często obchodzili uroczystości wielkanocne przed 14 nizan. W celu ustalenia jednego terminu świąt wielkanocnych dla całego Kościoła w 155 r. do Rzymu wybrał się biskup Smyrny Polikarp, aby przedyskutować tę sprawę z papieżem Anicetem; do porozumienia jednakowoż nie doszło. Około 180 r. za papieża Wiktora sprawa terminu świąt wielkanocnych znów odżyła, odkąd niejaki kapłan Blastos, zwolennik małoazjatyckiej praktyki kwartodecymanów, zaczął szerzyć ten zwyczaj w Rzymie. Wówczas papież Wiktor polecił, by na synodach kościelnych rozpatrzono tę sprawę. Większość synodów opowiedziała się za niedzielnym terminem Wielkanocy wbrew praktyce małoazjatyckiej. Nowo ustalony termin święcenia Wielkanocy papież polecił wprowadzić wszędzie pod karą wyłączenia ze społeczności kościelnej. Mimo tego polecenia metropolia efeska z biskupem Polikratesem na czele trzymała się nadal praktyki 14 nizan. Ponieważ zanosiło się znów na rozłam kościelny, dlatego pośrednictwa pokoju podjął się biskup Lyonu św. Ireneusz. Dzięki jego zabiegom do schizmy kościelnej nie doszło, ale też nadal nie było w Kościele jednolitej praktyki świętowania Wielkanocy. Dopiero synod w Arles z 314 r. postanowił, by "w tym samym dniu i czasie uroczystości wielkanocne były obchodzone w całym Kościele". Do sprawy tej wrócono jeszcze raz na I Soborze powszechnym w Nicei (325). Przyjęto wówczas praktykę rzymską dla całego Kościoła, opornych kwartodecymanów wyłączono ze społeczności kościelnej. Odtąd praktyka rzymska zapuściła mocne korzenie w całym Kościele, a w V wieku stała się powszechna.
[ strony 80 i 81, .]
14 nizan i data śmierci Jezusa
W kalendarzu żydowskim nizan to pierwszy miesiąc wiosenny a należy wiedzieć, że miesiące w kalendarzu żydowskim to miesiące księżycowe a każdy z nich rozpoczyna się po nowiu księżyca , więc 14 nizan jest zawsze 14 dni później po wiosennym nowiu księżyca . Jedne z możliwych dat śmierci Jezusa to 7 kwietnia 30 r n e lub 9 kwietnia 31 r n e albo 3 kwietnia 33 r n e ale nie jesteśmy pewni do końca ani daty ani roku narodzin czy śmierci Jezusa ale wiadomo że to wydarzenie miało miejsce na pewno w Paschę czyli na wiosnę w latach 30 - 33 n e ( powód różnych dat jest taki Żydzi i Rzymianie czy Grecy wtedy mieli różne sposoby liczenia czasu , podobnie jak wyznawcy różnych religii teraz np. chrześcijanie czy muzułmanie albo Żydzi itd. ,nawet wśród samych Żydów istniały różne sposoby wyliczania dat świąt ) według dzisiejszej wiedzy historyczno-biblijnej Jezus urodził się jesienią w latach 8 - 5 r p n e a zmarł na wiosnę w latach 30 - 33 r n e .
Uwaga !
Herod Wielki zmarł na wiosnę 4 r p n e a Poncjusz Piłat był prokuratorem Judei w latach 26 - 36 n e , według ewangelii Łuksza Jezus przyjął chrzest od Jana Ch w wieku około 30 lat nie oznacza to jednak że nie mógł mieć kilka lat więcej bo nie jest napisane miał lat 30 .
Dzieje daty świąt Wielkanocnych w kościele
ks. Bolesława Kumora pt. "HISTORIA KOŚCIOŁA" Tom I STAROŻYTNOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSKA
Zgodnie z kalendarzem żydowskim i przekazami Ewangelii Chrystus został ukrzyżowany 14 nizan, a zmartwychwstał w niedzielę po 14 nizan . Tę praktykę przyjął Kościół w Małej Azji za św. Janem apostołem i obchodził uroczystości wielkanocne w dwa dni po 14 nizan. Zwolenników takiego terminu świąt wielkanocnych nazywano kwartodecymanami. Ale praktyka Kościoła na Zachodzie była inna. Uroczystości wielkanocne obchodzono tutaj w niedzielę po 14 nizan. Pamiątkę zaś śmierci Chrystusa czczono w piątek przed niedzielą. Obok tych różnic między Wschodem a Zachodem zachodziły między obydwoma Kościołami jeszcze różnice o charakterze dyscyplinarnym. Kościoły małoazjatyckie, podkreślając dogmatyczny punkt widzenia, obchodziły dzień śmierci Chrystusa jako dzień radości - odkupienia. Zachód natomiast akcentował mocniej punkt widzenia historyczny i obchodził pamiątkę śmierci Chrystusa jako dzień żałoby, smutku i postu. Trzecia wreszcie grupa chrześcijan tzw. protopaschici obchodziła Wielkanoc razem z Żydami, którzy po zburzeniu Jerozolimy nie trzymali się ściśle kalendarza żydowskiego i często obchodzili uroczystości wielkanocne przed 14 nizan. W celu ustalenia jednego terminu świąt wielkanocnych dla całego Kościoła w 155 r. do Rzymu wybrał się biskup Smyrny Polikarp, aby przedyskutować tę sprawę z papieżem Anicetem; do porozumienia jednakowoż nie doszło. Około 180 r. za papieża Wiktora sprawa terminu świąt wielkanocnych znów odżyła, odkąd niejaki kapłan Blastos, zwolennik małoazjatyckiej praktyki kwartodecymanów, zaczął szerzyć ten zwyczaj w Rzymie. Wówczas papież Wiktor polecił, by na synodach kościelnych rozpatrzono tę sprawę. Większość synodów opowiedziała się za niedzielnym terminem Wielkanocy wbrew praktyce małoazjatyckiej. Nowo ustalony termin święcenia Wielkanocy papież polecił wprowadzić wszędzie pod karą wyłączenia ze społeczności kościelnej. Mimo tego polecenia metropolia efeska z biskupem Polikratesem na czele trzymała się nadal praktyki 14 nizan. Ponieważ zanosiło się znów na rozłam kościelny, dlatego pośrednictwa pokoju podjął się biskup Lyonu św. Ireneusz. Dzięki jego zabiegom do schizmy kościelnej nie doszło, ale też nadal nie było w Kościele jednolitej praktyki świętowania Wielkanocy. Dopiero synod w Arles z 314 r. postanowił, by "w tym samym dniu i czasie uroczystości wielkanocne były obchodzone w całym Kościele". Do sprawy tej wrócono jeszcze raz na I Soborze powszechnym w Nicei (325). Przyjęto wówczas praktykę rzymską dla całego Kościoła, opornych kwartodecymanów wyłączono ze społeczności kościelnej. Odtąd praktyka rzymska zapuściła mocne korzenie w całym Kościele, a w V wieku stała się powszechna.
[ strony 80 i 81, .]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz