O czym mówią nam pierwsze cztery rozdziały Księgi Rodzaju?

   Bóg stworzył świat w ciągu sześciu dni. Wieczorem szóstego dnia cały świat, wliczając w to pierwszych ludzi, Adama i Ewę, był stworzony. Jednak dokończenie dzieła stworzenia nastąpiło dnia siódmego.

Rodzaju 2:2 „I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił”

  Co robił Bóg tego dnia? Co to znaczy, że „odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił”? 

  Fakt dokończenia dzieł stwarzania dnia siódmego oznacza, że Bóg musiał jeszcze coś zrobić, aby dzieło stworzenia można było uznać za zakończone. W dziele stworzenia brakowało czegoś, a ten brak Bóg uzupełnił dnia siódmego. Skoro czegoś brakowało, to dlaczego Bóg na koniec dnia szóstego uznał swoje dzieło za bardzo dobre?

Rodzaju 1:31 „I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre. I nastał wieczór, i nastał poranek - dzień szósty”

  Może chodziło o to, że ten dodatkowy element nie mógł być po prostu stworzony przez Boga, ale był czymś, co mogło powstać przy aktywnym udziale ludzi? 

  Bóg stworzył nas jako istoty wolne, dał nam wolną wolę i możliwość podejmowania decyzji. Wolna wola oznacza, że Bóg niczego nam nie narzuca, niczego nam nie nakazuje, ale daje nam możliwości, z których możemy, ale nie musimy korzystać. Czego brakowało Adamowi i Ewie, kiedy zakończył się szósty dzień stwarzania świata? Brakowało im miłości do Boga, tej miłości, która jest niezbędna do tego, aby żyć w obecności Boga. Miłości nie można nakazać, nie można nikogo zmusić do miłości. Miłość musi pojawić się spontanicznie, ale aby się pojawiła człowiek musi poznać tego, kogo może pokochać. Miłość związana jest z zaufaniem, a nie można ufać komuś, kogo się nie zna.

  Adam i Ewa posiadali pewną wiedzę o świecie, o czym świadczy fakt, że Adam zaraz po swoich narodzinach był w stanie nadać nazwy wszystkim zwierzętom. Posiadali też pewną wiedzę o Bogu, na przykład Adam wiedział, że Ewa została stworzona przez Boga. Jednak taka wiedza to za mało, aby kogoś pokochać. A przecież właściwa relacja z Bogiem polega na tym, aby człowiek „miłował i służył Panu, swemu Bogu, z całego serca i z całej duszy” (Powtórzonego Prawa 10:12). 

  Na czym polegał odpoczynek Boga, ten odpoczynek o którym mówi Biblia?

Rodzaju 2:2 „I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił”

  Czy rodzice, kochający z całego serca swoje nowonarodzone dziecko, odpoczywają zostawiając to dziecko i spędzając czas bez kontaktu z nim? Czy taki czas, spędzony bez kontaktu z dzieckiem, może być dla kochających rodziców odpoczynkiem, źródłem radości i szczęścia? A przecież mówimy o Bogu, o którym  wiemy, że „nie drzemie ani nie zasypia” (Psalm 121:4). Uważam, że Bóg spędził ten dzień z Adamem i Ewą, swoimi nowonarodzonymi dziećmi, które ukochał zanim je stworzył. W ten sposób Bóg dał im szansę na to, aby Go poznali, pokochali i zaufali. Tylko miłość i zaufanie do Boga mają moc, która pozwala oprzeć się wszelkim pokusom. Udowodnił to Syn Boży, który jako człowiek przyszedł na ten świat i dzięki miłości i zaufaniu do Ojca nigdy nie zgrzeszył, pomimo tego, że szatan zrobił wszystko, aby zmusić Jezusa do grzechu. Szatanowi nie udało się podważyć zaufania, jakie Jezus, jako człowiek, miał do Boga. Udało mu się to z ludźmi.

  Zwiedzenie Ewy polegało na tym, że szatanowi udało się podważyć jej zaufanie do Boga. A kiedy już zgrzeszyła, szatan mógł ją użyć aby zwieść Adama. Do zwiedzenia Ewy szatan użył kłamstwa, przedstawiając jej nowe możliwości rozwoju, możliwości osiągnięcia wyższego poziomu, który według szatana był dla pierwszych ludzi niedostępny, ponieważ Bóg nie chciał dopuścić do tego, aby ludzie taki poziom osiągnęli. Szatan powiedział do Ewy:

Rodzaju 3:5-6 „Bóg wie, że gdy tylko zjecie z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg, znający dobro i zło. A gdy kobieta zobaczyła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia i że były miłe dla oczu, i godne pożądania dla zdobycia mądrości, zerwała z niego owoc i jadła”

  Ewa uwierzyła szatanowi, a tym samym okazała brak całkowitego i bezwarunkowego zaufania do Boga. W ten sposób Ewa oddała się w ręce szatana.

Rzymian 6:16 „Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni, czy to grzechu ku śmierci, czy też posłuszeństwa ku sprawiedliwości?”

  Teraz szatan mógł użyć Ewę do zwiedzenia Adama, i zrobił to. Wykorzystując ją zasugerował Adamowi, że Ewa musi umrzeć i że nie ma już dla niej nadziei. Adam nie chciał się pogodzić z myślą, że może stracić ukochaną osobę. Jednak swoją decyzją o zjedzeniu owocu, aby dzielić los Ewy, Adam ujawnił swój brak całkowitego i bezwarunkowego zaufania do Boga. Adam nie wierzył, że Bóg może pomóc Ewie, że może ją uratować. 

  A co zrobił Bóg?

  Przede wszystkim nie zareagował gniewem na grzech ludzi, ale w delikatny sposób zbliżył się do nich.

Rodzaju 3:8 „A gdy usłyszeli szelest Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie w powiewie dziennym, skrył się Adam z żoną swoją przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu”

Wtedy Bóg „zawołał na Adama i rzekł do niego: Gdzie jesteś?” (Rodzaju 3:9). Bóg objawił im swoją obecność w taki sam sposób, w jaki zrobił to później Eliaszowi na pustyni.

1 Królewska 19:11-13 „A oto Pan przechodził, a wicher potężny i silny, wstrząsający górami i kruszący skały szedł przed Panem; lecz w tym wichrze nie było Pana. A po wichrze było trzęsienie ziemi, lecz w tym trzęsieniu ziemi nie było Pana. Po trzęsieniu ziemi był ogień, lecz w tym ogniu nie było Pana. A po ogniu cichy łagodny powiew. Gdy go Eliasz usłyszał, zakrył płaszczem swoją twarz, wyszedł i stanął u wejścia do pieczary, a wtedy doszedł go głos: Co tu robisz, Eliaszu?”

  Bóg nie pojawił się w ogrodzie Eden jako zagniewany Władca, oburzony z powodu nieposłuszeństwa ludzi. Zrobił to raczej jako kochający rodzic, który martwi się tym, co zrobiły jego dzieci i pragnie zrobić wszystko, aby im pomóc. Jednak w Adamie i Ewie obecność Boga wywołała strach i lęk. Zaczęli się bać Boga i czuć w Jego obecności coś, czego nigdy wcześniej nie czuli. To był skutek działania grzechu, a nie gniewu Boga.

  Bóg dał pierwszym ludziom szansę na ukorzenie się i wyznanie grzechu, jednak Adam i Ewa nie chcieli tego zrobić. Zamiast tego starali się usprawiedliwić swój grzech. Obydwoje wskazywali na leżące poza nimi przyczyny ich upadku, nie chcieli przyznać się do tego, że chcieli to zrobić. 

  Bóg ich nie oskarżał i nie groził im karą za grzech. Z wyrozumiałością i miłością przyjął to, co powiedzieli mu Adam i Ewa, a potem przekazał proroctwo dotyczące przyszłości zarówno szatana jak i ludzi.

Rodzaju 3:14-19 „Wtedy rzekł Pan Bóg do węża: Ponieważ to uczyniłeś, będziesz przeklęty wśród wszelkiego bydła i wszelkiego dzikiego zwierza. Na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni życia swego! I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę. Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. A do Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym. W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz”

  Szatan usłyszał, że nie będzie istniał wiecznie i że pewnego dnia zostanie zniszczony. Bóg wskazał też na tego, który to zrobi.

  Co do Adama i Ewy, to Bóg przedstawił im konsekwencje ich grzechu, konsekwencje a nie karę za grzechy. To wszystko co zapowiedział Bóg było skutkiem zmian spowodowanych przez grzech, a nie skutkiem działania Boga.

  Cały ten fragment z Księgi Rodzaju (wersy od 14 do 19) to wizja przyszłości czekającej szatana i ludzi. Bóg nie mówi tu nic na temat możliwości zmiany ich losu. W tych słowach Boga nie ma przede wszystkim żadnej nadziei. Jednak taką nadzieję Bóg objawił ludziom.

Rodzaju 3:21 „Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich”

  Bóg nie zostawił ludzi w ich trudnym, a właściwie beznadziejnym położeniu, ale udzielił im pomocy. Bóg nie powiedział Adamowi i Ewie, że przecież ostrzegał ich przed konsekwencjami nieposłuszeństwa, więc  teraz muszą sobie sami radzić z problemami, jakie sami na siebie ściągnęli. Bóg po prostu udzielił im pomocy, aby zrozumieli, że Bóg nie chce ich karać, ale im pomóc, jednak jedyna skuteczna pomoc nie może polegać na zmianie warunków w jakich żyją, tylko na zmianie ich serc i charakterów, aby mogli w przyszłości ponownie cieszyć się obecnością Boga. Czy widać taką zmianę, która dzięki Bożej pomocy nastąpiła w życiu Adama i Ewy? Oto trzy wersy, w których widać, jaka zmiana nastąpiła w Ewie.

Rdz 3:13 „Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaś? Niewiasta odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam”

  Kiedy Ewa zgrzeszyła i zaczęła czuć strach przed Bogiem, zaczęła szukać usprawiedliwienia swojego grzechu. I znalazła winnego, a był nim wąż, a pośrednio Bóg, który stworzył węża i pozwolił mu oszukać Ewę. 

  Po pewnym czasie, kiedy Adam z Ewą żyli poza ogrodem Eden, Ewa urodziła Kaina i powiedziała:

Rdz 4: „Wydałam na świat mężczyznę z pomocą Pana”

  Ewa zrozumiała i zaakceptowała fakt, że Bóg udziela jej pomocy, jednak nadal nie odczuwała potrzeby korzystania z tej pomocy we wszystkim co robiła. Chociaż pamiętała to, co stało się przy drzewie poznania dobra i zła, kiedy pod wpływem węża zaufała bardziej sobie i swoim uczuciom zamiast Bogu, to nadal w pewnych sytuacjach bardziej ufała sobie niż Bogu i uważała, że Boża pomoc jest jej potrzebna tylko jako uzupełnienie jej własnych możliwości. Powiedziała, że to ona własnymi siłami urodziła Kaina, a Bóg tylko jej w tym pomógł. Nie oddała Bogu całej chwały, ale jej część przypisała sobie.

  Jednak po wielu latach, gdy urodziła trzeciego syna, Seta, jej zrozumienie znaczenia Boga w życiu człowieka było już inne. 

Rdz 4:25 „I obcował Adam jeszcze raz z żoną swoją, a ona urodziła syna i dała mu imię Set, mówiąc: Bóg dał mi innego potomka zamiast Abla, którego zabił Kain”

  Tym razem Ewa nie przypisała sobie żadnej chwały za to, że urodziła syna, ale całą chwałę oddała Bogu. Nie zrobiła tego dlatego, że musiała to przyznać, ale dlatego, że chciała i pragnęła okazać Bogu wdzięczność za to wszystko, co dla niej zrobił. Zrozumiała, że jej trudna sytuacja była skutkiem jej niewłaściwej decyzji, a nie karą, jaka zesłał na nią Bóg. Zrozumiała, że Bóg zrobił wszystko, aby pomóc jej w podjęciu właściwej decyzji, i że Bóg nie ponosi odpowiedzialności za pojawienie się grzechu. Przestała obwiniać Boga za to, że jej życie zmieniło się na gorsze, a zaczęła odczuwać ogromną wdzięczność do Boga za to wszystko, co dla niej uczynił. Oddała Bogu całą należną Mu chwałę. Ewa zrobiła to, co powinien zrobić każdy człowiek i w każdym czasie, aby objawić zmianę, jaka zaszła w jego sercu, zmianę umożliwiającą mu powrót do ogrodu Eden, powrót do życia w obecności Boga.

Ap 14:7 „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód”