Moment, w którym rozstrzygnie się nasza przyszłość
Felieton do Szkoły Sobotniej na 8 kwietnia 2023
Czy dzielenie ludzi na grupy jest dyskryminacją lub czy można mówić o dyskryminacji, gdy ludzie sami dzielą się na grupy?
Wydaje mi się, że istnieje zasadnicza różnica między boskim rozeznaniem a ludzką czyli ziemską dyskryminacją. Dyskryminacja pojawia się wtedy, gdy próbujemy przykleić innym ludziom etykietkę, Niestety tak działa ludzki umysł. Od najmłodszych lat identyfikujemy rzeczy na podstawie wzorców. Kiedy widzimy wzorce w społeczeństwie, zaczynamy je klasyfikować. Bóg jest tym, który ostatecznie może podzielić ludzi na grupy, ponieważ widzi ich serca. Dokonuje klasyfikacji na podstawie tego co jest wewnątrz, a nie na zewnątrz. Ewangelie są przykładem burzenia przez Jezusa przyjętych z góry podziałów na kategorie – tych którzy są dobrzy i tych którzy są źli.
Lekcja w tym tygodniu dotyczyła fragmentu z księgi Objawienia 14,14-20 gdzie został pokazany obraz Boga w scenerii żniwa. Bóg dzieli ludzi na dwie grupy: mamy dwa żniwa - żniwo pszenicy i żniwo winogron.
Autor przedstawił dwie koncepcje lub interpretacje tego fragmentu: sąd lub podział ludzi na dwie odrębne grupy oraz żniwo, które zdaniem autora oznacza drugie przyjście Chrystusa. Autor próbuje zająć się równocześnie obydwoma tematami jednak nie dostarcza nam wielu informacji na temat tego, dlaczego i w jaki sposób struktura Objawienia 12-14 ma wpływ na te koncepcje. Co to jest żniwo? W jaki sposób metafora żniwa pasuje do narracji Objawienia? Co dzieje się zarówno przed jak i po tym wydarzeniu?
Szeroki kontekst Ap 14
Kontekst rozdziału 14 stanowią wydarzenia opisane w rozdziałach 12-13, a zwłaszcza Ap 12,17 „I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie. 18 I stanąłem na piaszczystym wybrzeżu morskim.” Werset 17 posiada funkcję dwukierunkową: odnosi się zarówno do tego co było wcześniej (historia opisana w rozdziale 12) a także do tego co będzie się działo później - w rozdziale 13. Spoglądając jeszcze szerzej możemy zauważyć, że rozdział 12 stanowi oś całej księgi. Historia przedstawiona w Ap 12 posiada taki sam wpływ na poprzednie rozdziały (4-11) jak i na następne (13-20). Apokalipsa ma charakter symfoniczny, a nie liniowy, dlatego tematy które się w niej pojawiają są dopasowane do symfonicznej percepcji. Dlatego jedną z podstawowych zasad przy studiowaniu księgi Apokalipsy jest wielokrotne czytanie tej księgi i spoglądanie na nią z różnych perspektyw.
Jako przykład chciałbym zwrócić uwagę na tekst grecki Ap 12,17. Tłumacze Biblii Warszawskiej jako podstawę tłumaczenia wzięli tekst pochodzący z manuskryptów młodszych które czynią narratora a nie smoka z wersetu 17 podmiotem czasownika: „stanąć”: I stanąłem na piaszczystym wybrzeżu morskim. W starszych manuskryptach (pochodzących z IV wieku) to smok jest podmiotem w tym zdaniu. Dlatego zdanie to w tekście BT jest przetłumaczone inaczej: „I stanął [Smok] na piasku [nad brzegiem] morza”. Tłumaczenie tego zdania w pierwszej osobie jest najprawdopodobniej wynikiem asymilacji z czasownikiem „widziałem” który pojawia się w Ap 13,1. Wydaje się, że wersją poprawną jest czasownik w trzeciej osobie – odnoszący się do Smoka. Staranna obserwacja wersetu 17 pozwala zauważyć ciekawą postawę Smoka, który w rozdziale 12 przegrał już walkę z nowonarodzonym „chłopczykiem” i przegrał walkę z Michałem. Obecnie Smok „wycofuje się” lub „odchodzi” i spotykamy go na plaży, gdy zaczyna montować koalicję przeciwko potomstwu kobiety.
Jan w rozdz. 13 zaczyna opisywać sojuszników Smoka. Najpierw pojawia się bestia, która wychodzi z morza (13:1-10) i jest bardzo podobna z wyglądu do smoka. Następnie pojawia się bestia, która wychodzi z lądu (13:11-18). Bestia wychodząca z morza, mimo że jest podobna z wyglądu do Smoka posiada kilka cech charakteryzujących Jezusa – smok przekazuje jej siłę, tron i moc/autorytet (Jezus podobne cechy otrzymuje od Ojca!). Bestia otrzymuje śmiertelną ranę (to samo słowo jest zastosowane w stosunku do śmierci Jezusa). Następnie rana jest zagojona (w historii Jezusa następuje zmartwychwstanie!). Bestia prześladuje świętych (13:7). Druga bestia, która wychodzi z ziemi jest jeszcze gorsza. Tworzy ona wizerunek pierwszej bestii, któremu należy oddawać cześć pod groźbą śmierci. Możemy zauważyć tutaj wyraźną aluzję do księgi Daniela 3 i posągu, który wystawił król Nebukadnesar. Druga bestia, która wychodzi z ziemi posiada cechy, które w NT są utożsamiane z działalnością Ducha Świętego. Bestia, która wychodzi z morza chce wyglądać jak Chrystus, ale jest fałszywym Chrystusem. Z kolei bestia która wychodzi z ziemi chce być fałszywym duchem. W Ap 13 Smok montuje fałszywą „trójcę”, która próbują wyglądać jak Bóg i która atakuje Boży lud.
Jakie doświadczenia przeżywa lud Boży pod władzą smoka, bestii, która wyszła z morza i bestii która wyszła z lądu? Ap13,10 zawiera zarówno ostrzeżenie przed tym, co ma nadejść, jak również zawiera zachętę: „Tu się okaże wytrwanie i wiara świętych.”
W Dn 2 narody świata zostały ukazane Nabukadnesarowi w śnie jako części posągu - bożka, wykonanego z różnych metali lub gliny. W Dn 7 i Ap 12-13 nieprzyjaciele ludu Bożego zostali przedstawieni jako drapieżne zwierzęta. Dlaczego te obrazy różnią się tak bardzo?
Bezpośredni kontekst Ap 14
Zaraz po opisie działalności bestii, która wyszła z ziemi i która jest podobna do baranka Jan w rozdziale 14 przedstawia scenę w której pojawia się 144 000 wiernych którzy należą do Boga. Stanowią oni kontrast w stosunku do ludzi, którzy w rozdz. 13 przyjęli znamię bestii na swoje czoło lub na swoją rękę.
Jakie są różnice między ludźmi, którzy są zwolennikami bestii a grupą 144 000? Na podstawie kontekstu, w jaki sposób można wejść do grupy 144 000?
Jan w Ap 14 przedstawia reakcję ludu Bożego w kontekście działalności fałszywej „trójcy”, która głosi, fałszywą „ewangelię” i stosuje religijny przymus.
Dwa żniwa
Trzej aniołowie, którzy przekazują specjalne poselstwo stanowią część grupy składającej się z siedmiu aniołów przedstawionych w rozdziale 14.:
Pierwszy anioł – przekazuje I poselstwo
Drugi anioł – przekazuje II poselstwo
Trzeci anioł – przekazuje III poselstwo
- ktoś podobny do Syna Człowieczego, przychodzi na żniwo ziemi.
Pierwszy anioł – oznajmia żniwo
Drugi anioł – oznajmia żniwo
Trzeci anioł – oznajmia żniwo
Warto zauważyć, że tekst rozdziału 14 ma formę chiasmu, co widać powyżej. Istnieje zbieżność między tymi dwoma zestawami aniołów, której nie powinniśmy pominąć. Pierwszy anioł wspomniał o godzinie sądu. Podobnie pierwszy anioł z drugiej grupy używa tego samego języka i odwołuje się do nadchodzącej „godziny” – „gdyż nastała pora żniwa”. Żniwo, do którego zachęca jest żniwem ludu Bożego i łączy się z usprawiedliwieniem obiecanym przez pierwszego anioła w poselstwie o wiecznej ewangelii. Drugi anioł przepowiedział upadek Babilonu i zaraz dołączył do niego trzeci anioł oznajmując karę dla tych, którzy oddają cześć fałszywej „trójcy”. W drugiej grupie aniołów drugi i trzeci anioł są wyposażeni w sierpy. Trzeci anioł rozkazuje, aby zebrać kiście winorośli i wrzucić je do prasy gniewu Bożego. Ponadto trzeci anioł, posiada władzę nad ogniem co przypomina nam o ogniu i siarce wspomnianych w poselstwie trzeciego anioła z pierwszej trójki w Ap 14:10.
Trzej aniołowie przestawieni w wersetach15-20 nie mają żadnego przesłania dla świata, ponieważ wszyscy ludzie już podjęli decyzję. Dodają oni jedynie otuchy kościołowi swoimi orędziami dotyczącymi postępowania Chrystusa na sądzie. Pierwsza grupa trzech aniołów oznajmia rozpoczęcie sądu, obecność kolejnych trzech łączy się z wykonaniem tego strasznego zadania. Pierwsi trzej byli pod panowaniem Baranka z Góry Syjon, który jest Głową triumfującego kościoła, kolejni trzej aniołowie są podporządkowani temu który siedzi na białym obłoku.
Autor lekcji łączy język opisujący drugie Przyjście Chrystusa z językiem opisującym scenę sądu. Te dwa wielkie wydarzenia są ze sobą powiązane. Według teologii adwentystycznej, zanim Chrystus powróci, odbędzie się sąd nad Domem Bożym. Ci którzy twierdzą, że należą do Niego, zostaną osądzeni na podstawie wiary w krew Baranka i swoje świadectwo o tym, co Bóg dla nich uczynił. Czy zatem poselstwo trzech aniołów oraz opis dwóch żniw w Ap 14: 14-20 jest wezwaniem do przygotowania się na powtórne przyjście, lub wezwaniem do przygotowania się na sąd a może na oba wydarzenia razem?
W Mt 25,31-46 został przedstawiony opis sądu ostatecznego. Czy ta przypowieść mówi o powrocie Jezusa w czasie Drugiego Przyjścia, czy mówi o sądzie, który ma się odbyć przed powrotem Chrystusa, czy też przypowieść ta łączy oba wydarzenia? Dwa żniwa pokazane w Apokalipsie 14 nawiązują bardziej do sądu ostatecznego niż do drugiego przyjścia Jezusa. Czy ma to jakieś znaczenie?
W Ap 14,14-20 zostały przedstawione dwa żniwa: żniwo pszeniczne oraz żniwo gronowe. Metaforyka żniwa pszenicznego nawiązuje do kilku przypowieści Jezusa, w których żniwo pszeniczne przedstawia tych, którzy odpowiedzieli na ewangelię. Dojrzewają oni do żniwa, czyli do czasu, kiedy ich wiara i lojalność są niezachwiane. Z drugiej strony Iz 63,1-10 przedstawia proroctwo, które przy pomocy metafory prasy do tłoczenia wina opisuje Boży gniew, do którego odwołuje się również Jan.
Dlaczego scena tłoczenia wina jest przedstawiona poza miastem? Mamy tu kolejną ilustrację jednorodności biblijnych tematów eschatologicznych. Czas ucisku, jakiego nigdy nie było, ma rozpocząć się od „ohydy spustoszenia” (zwanej także „królem północy” w księdze Daniela) która otacza święte miasto, zgodnie z kulminacyjnym opisem z księgi Daniela. Następnie przychodzi Michał i uwalnia Swoich świętych, którzy są zagrożeni. Ta scena jest podobna do opisu z proroctwa Joela 3 i Ezechiela 38-39 gdzie również został przestawiony atak na święte miasto „w dniach ostatnich". Jan używa tej samej metafory w Ap 20,8, gdzie następuje ostateczne wypełnienie tej symboliki. W Ap14,20 Jan pociesza kościół zapewnieniem, że w czasie ostatniego ataku (Ap 13), święci będą bezpieczni. Jan wiedział, że Joel 3:5 obiecuje wybawienie od wrogów zgromadzonych poza miastem. Joel 3 przedstawia żniwo w dolinie Józafata (= Sąd), która leży poza Syjonem To jest to samo żniwo, które Jan opisuje jako żniwo ziemi. Wykorzystuje również metaforę „deptania” czy „stąpania”, o którym mowa w Joela 3:18. Ci, którzy w przeszłości deptali święte miasto, teraz sami są deptani, podczas gdy święci tworzący miasto Boże są bezpieczni. 1600 stadiów to obwód „świętego działu” z wizji Ezechiela (45:1-5), w którym znajdowała się świątynia i miasto na „bardzo wysokiej górze” „w ziemi Izraela”. Autor Apokalipsy identyfikuje „święty dział” Ezechiela z ogólnoświatowym kościołem. Wrogowie kościoła, który znajdują się poza „świętym działem” giną w rzezi Armagedonu. Tak więc tłoczenie prasy w Ap 14 jest metaforą zakończenia „obrzydliwości spustoszenia” (tj. „króla północy”), „żniwa w dolinie Jehoszafata”, „uczty na cześć zabitych Goga i Magoga” oraz spustoszenia jakie przynosi Armagedon. Wszystkie te symbole wskazują na to samo wydarzenie – sąd i zniszczenie tych, którzy chcieli zniszczyć lud Boży. Ap 14,20 jest doskonałym przykładem zastosowania zasad hermeneutycznych, które muszą być brane pod uwagę, gdy studiujemy księgę Apokalipsy.
Wiele mówi się dzisiaj o „inkluzywności”. Czy w Ap 14,14-20 Bóg jest przedstawiony jako ten który „włącza” czy „wyklucza”? Jak zrozumieć obraz Boga, który dzieli ludzi na grupy, a niektórych „wyklucza” ze swojego Królestwa, w kontekście współczesnej kultury, która zdaje się raczej „włączać” wszystkich? Przynależność jest najważniejszą wartością we współczesnej kulturze.
Zanim Chrystus powróci, wszystkie decyzje zostaną podjęte. Działalność bestii, która wychodzi z ziemi stawia sprawę wyboru na pierwszym planie. Wszyscy ludzie stają przed wyborem – czy oddawać cześć bestii i obrazowi bestii (i w ten sposób ocalić swoje życie teraz), czy też oddawać cześć Bogu i zaakceptować śmierć teraz, ale otrzymać życie wieczne później? To jest bardzo trudny wybór. Osoby, które pozostaną wierne Bogu z pewnością będą częścią Jego żniwa, nawet jeśli stracą tutaj swoje życie dla Niego.
DO PRZEMYŚLENIA
Ap 14,14-15 “I widziałem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, mający na głowie swojej złotą koronę, a w ręku swym ostry sierp. 15 A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi.” Czy następujące elementy, które pojawiają się w tym tekście należy rozumieć dosłownie czy w przenośni: biały obłok, złota korona, ostry sierp, świątynia, żniwo ziemi? W jaki sposób zdecydować, kiedy taki przedmiot należy traktować dosłownie, a kiedy w przenośni? Jak Ap 1,1 pomaga znaleźć odpowiedź na to pytanie?
Ap 14,6 “I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom, który mówił donośnym głosem…” Mt 24,14 „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec.”. Oba powyższe fragmenty sugerują, że ewangelia będzie głoszona całemu światu w ostatnim okresie historii ziemi. Jak to jest możliwe w tak podzielonym świecie, w jakim żyjemy dzisiaj? Trzy razy w Apokalipsie (20,7.12.20) Jezus mówi: „Przyjdę wkrótce!” Jak mamy rozumieć te słowa w świetle wielu wieków, które upłynęły od tamtego czasu?
Ap 14:14 “I widziałem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, mający na głowie swojej złotą koronę, a w ręku swym ostry sierp.” Jakiego tytułu Jan używa w odniesieniu do Jezusa w tym wersecie? Dlaczego Jan używa tego tytułu w kontekście Drugiego Przyjścia? Czego uczymy się o Synu Człowieczym w kontekście Drugiego Przyjścia z Mt 16, 24 i 25?
Ap 14,15 “A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi.” Mk 4,26-29 „Tak jest z Królestwem Bożym, jak z nasieniem, które człowiek rzuca w ziemię. 27 A czy on śpi, czy wstaje w nocy i we dnie, nasienie kiełkuje i wzrasta; on zaś nie wie jak. 28 Bo ziemia sama z siebie owoc wydaje, najpierw trawę, potem kłos, potem pełne zboże w kłosie. 29 A gdy owoc dojrzeje, wnet się zapuszcza sierp, bo nadeszło żniwo.” Jakie są podobieństwa między powyższymi tekstami? Czy dojrzewanie należy tutaj traktować dosłownie czy w przenośni? Jak rozumiesz stwierdzenie Ellen White: „Na każdym etapie rozwoju nasze życie może być doskonałe”?
Ap 14,17-20 “I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie, mając również ostry sierp. 18 I jeszcze inny anioł wyszedł z ołtarza, a ten miał władzę nad ogniem; i zawołał donośnie na tego, który miał ostry sierp, mówiąc: Zapuść swój ostry sierp i obetnij kiście winogron z winorośli ziemi, gdyż dojrzały jej grona. 19 I zapuścił anioł sierp swój na ziemi, i poobcinał grona winne na ziemi, i wrzucił je do wielkiej tłoczni gniewu Bożego. 20 I deptano tłocznię poza miastem, i popłynęła z tłoczni krew, aż dosięgła wędzideł końskich na przestrzeni tysiąca sześciuset stadiów.” Jak powinniśmy rozumieć słowo „dojrzewanie” w kontekście kogoś kto jest niesprawiedliwy? Jak możemy zrozumieć gniew Boży w Piśmie Świętym? Jak rozróżnić dobro od zła? Dlaczego rozróżnianie jest ważne?
Jaki jest związek między „byciem zbawionym” z łaski a „wzrastaniem” w łasce?
Jakie elementy są niezbędne, aby roślina mogła wzrastać? Jakie analogie można wyciągnąć z obserwacji przyrody dla zrozumienia wzrostu duchowego?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz