Pieczęć Boga i znamię Bestii
Felieton do Szkoły Sobotniej na 10 czerwca 2023
Czym jest znamię Bestii w Apokalipsie? W tym tygodniu zajmowaliśmy się poselstwem trzeciego anioła. Jest to najbardziej radykalne poselstwo w Nowym Testamencie i wymaga ono dokładnego przyjrzenia się kontekstowi. W Ap 13 bestia, która wychodzi z ziemi zmusza ludzi do oddawania czci obrazowi/posągowi (bestii, która wyszła z morza). Historycznym precedensem jest historia opisana w Dn 3. Osoby, które posiadają pieczęć Bożą, nie będą oddawały czci Bestii i w konsekwencji czeka ich śmierć z rąk ludzi. Każdy, kto oddaje cześć Bestii, będzie żył i otrzyma znamię Bestii jednak będzie to oznaczało odwrócenie się od Boga. Właśnie w kontekście tego dylematu trzej aniołowie wygłaszają swoje poselstwa. Trzecie poselstwo jest najbardziej przerażające.
Ap 14,9-11
A trzeci anioł szedł za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeżeli ktoś odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, 10 to i on pić będzie samo czyste wino gniewu Bożego z kielicha jego gniewu i będzie męczony w ogniu i w siarce wobec świętych aniołów i wobec Baranka. 11 A dym ich męki unosi się w górę na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmuje znamię jego imienia.
Poselstwo trzeciego anioła stawia przed współczesnym czytelnikiem duże wyzwania. Wyzwania tego tekstu mogą stać się mniejsze, jeśli będziemy pamiętać o schemacie demonicznych czynów - akcja („czyny smoka”) i boskiej reakcji na te czyny („Boże czyny”). Materiał przygotowałem na podstawie znakomitego artykułu Sigve Tonstad, The Third Angels’ Message, opublikowanego w Spectrum 31 maja 2023 (https://spectrummagazine.org/sabbath-school/2023/third-angels-message-part-1)
Demoniczne czyny
1. On też sprawia, że wszyscy, mali i wielcy, bogaci i ubodzy, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na swojej prawej ręce albo na swoim czole, (Ap 13,16)
Smok zamierza nałożyć swój „znak” na ludzi „małych i wielkich, bogatych i ubogich, wolnych i niewolników”. Nie ma żadnych wyjątków; osobiste przekonania ludzi nie są respektowane.
2. I dano mu tchnąć ducha w posąg zwierzęcia, aby posąg zwierzęcia przemówił i sprawił, że wszyscy, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici … (Ap,13,15)
W tym fragmencie pojawia się element imitacji, który często uchodzi naszej uwadze. Danie tchnienia istocie, która wcześniej była nieożywiona jest imitacją aktu Boga przy stworzeniu. Kiedy Bóg ukształtował człowieka z prochu ziemi „tchnął w jego nozdrza tchnienie życia” (Rdz 2,7). Wraz z tchnieniem pojawia się zdolność mówienia. Jednak w tym przypadku będzie to mowa podobna do tej, jaką wąż zademonstrował w księdze Rodzaju. Jan zauważył, że bestia podobna do baranka która wyszła z ziemi „mówi jak wąż” (Obj. 13,11; Rdz 3,1).
3. I czyni wielkie cuda, tak że i ogień z nieba spuszcza na ziemię na oczach ludzi. Ap 13,13)
Tym razem element imitacji łączy się z zamiarem oszukiwania. Przeciwnik „dokonuje wielkich cudów, sprowadzając nawet ogień z nieba na ziemię na oczach wszystkich.” Pobrzmiewa tutaj echo wielkiej rozgrywki między Eliaszem a prorokami Baala na górze Karmel (1 Krl 18,20-39). Jednak w tym przypadku narracja jest odwrócona! W Starym Testamencie to Bóg, który był prawdziwym Bogiem odpowiedział przy pomocy ognia. W Apokalipsie to fałszywa strona sprawia, że ogień zstępuje z nieba!
4. … i sprawił, że wszyscy, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici. (Ap 13,15)
Fałszywa strona pokazuje mechanizm swojego działania – stosuje przymus i powoduje, że „ci, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici”. Zabójczy charakter demonicznej siły zostaje ujawniony!
5. i że nikt nie może kupować ani sprzedawać, jeżeli nie ma znamienia, to jest imienia zwierzęcia lub liczby jego imienia. (Ap 13,17)
Ekonomiczne restrykcje poprzedzają fizyczną eliminację: „nikt nie może kupować ani sprzedawać, kto nie ma znamienia”.
Działania demonicznych sił zła nie zawierają żadnego pozytywnego elementu. Mają charakter zwodniczy, demoniczny, przymusowy i kulminacyjny.
Aby zrozumieć poselstwo trzeciego anioła musimy zestawić te fragmenty księgi, które pokazują Bożą reakcję na demoniczne czyny smoka i jego współpracowników. Aby było to możliwe trzeba ponownie wrócić do wcześniejszych fragmentów Apokalipsy i przyjąć symfoniczną, a nie linearną perspektywę księgi.
Trzeci anioł stwierdza jednoznacznie, że przeciwnik powoduje, że wszyscy „zostają naznaczeni” (13,16; 14,9), ale pomija wszystkie informacje, które opisują reakcję Boga na czyny smoka i jego współpracowników. Tak jak zła strona dąży do tego, aby wszyscy zostali „naznaczeni”, również Bóg bardzo wyraźnie interweniuje, aby wszyscy ci, którzy stoją po Jego stronie w kosmicznym konflikcie zostali „zapieczętowani” (7:1-3)! Nie wiedzielibyśmy tego, gdybyśmy tylko zwracali uwagę na słowa wypowiedziane przez trzeciego anioła. Dlatego bardzo potrzebne jest ponowne czytanie Apokalipsy, aby zobaczyć wielowymiarowy obraz. W tekście księgi, pieczętowanie ma miejsce kilka rozdziałów wcześniej przed historią opisującą znakowanie. Oba epizody są ze sobą ściśle powiązane pod względem tematycznym (7,1-3; 13,13-17). Problem jednak pojawia się gdy staramy się zrozumieć ich relacje chronologiczne.
Schemat akcji i reakcji zakłada, że akcja musi poprzedzać reakcję. W tym miejscu obraz jaki widzimy na podstawie poselstwa trzeciego anioła nieco się rozmywa. Kto wykonuje pierwszy krok? Czy pieczętowanie jest reakcją Boga na znakowanie zainicjowane przez stronę demoniczną? Czy oba wydarzenia mają miejsce jednocześnie? Lub odwracając schemat czy pieczętowanie jest działaniem wstępnym, w którym Bóg uruchamia proces, działając zapobiegawczo?
Ap 7,1-3 „Potem widziałem czterech aniołów stojących na czterech krańcach ziemi, powstrzymujących cztery wiatry ziemi, aby nie wiał wiatr na ziemię ani na morze, ani na żadne drzewo. 2 Widziałem też innego anioła wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: 3 Nie wyrządźcie szkody ani ziemi, ani morzu, ani drzewom, dopóki nie opatrzymy pieczęcią sług Boga naszego na czołach ich.”
Według Roberta H. Charles’a, pieczętowanie ma na celu zabezpieczenie sług Bożych przed atakami mocy demonicznych które przygotowują się do otwartej manifestacji. Według takiej hipotezy działalność opisana w rozdziale 7 jest proaktywną interwencją zbudowaną na doskonałym rozpoznaniu pola bitwy. „Szatański zastęp wkrótce stoczy ostateczną walkę o panowanie nad światem” — zauważa Charles. W takim scenariuszu pieczętowanie jest boską interwencją w kontekście narastających przejawów zła, zilustrowanych w siedmiu pieczęciach (6,1-17). Punkt kulminacyjny jest teraz bliski. „I tak właśnie w przeddzień tego objawienia Szatana Bóg pieczętuje swoje sługi na ich czołach, aby pokazać, że są Jego własnością i że żaden wcielony (lub bezcielesny) duch niegodziwca nie może ich skrzywdzić” stwierdza Charles. Epifania Szatana! – to bardzo ciekawa koncepcja. Termin epifania jest zwykle terminem zarezerwowanym dla Boga, jest rzadkim zjawiskiem, kiedy Bóg się objawia i jest widzialny. Według tej koncepcji termin ten odnosi się do Szatana, zakładając, że ma się on pojawić, podobny do boga. W tych dramatycznych okolicznościach Bóg nie siedzi bezczynnie. „Pieczętowanie wiernych zabezpiecza ich — nie przed złem fizycznym, ale — przed demonicznym światem, który właśnie się objawia” — mówi Charles. Ludzie potrzebują ochrony i ta ochrona jest zapewniona (7,1 -3). Niezależnie od tego, czy ktoś jest naznaczony, czy zapieczętowany, nosi odcisk jednej ze stron w kosmicznym konflikcie. „W najgłębszym znaczeniu to zapieczętowanie oznacza zewnętrzną manifestację charakteru … Charakter musi ostatecznie zostać zamanifestowany.” – pisze Charles. (A Critical and Exegetical Commentary on the Revelation of St. John, I 243) „Pieczęć” i „znamię” reprezentują najgłębsze cechy obu stron kosmicznego konfliktu (pieczęć: 7,1-3; 14,1; 22,4; znamię: 13,13-17; 16,2; 19,20; 20,4). Dlatego opisowo można powiedzieć, że ta scena jest „konfrontacją znaków”.
W przyszłym tygodniu postaram się pokazać pozostałe elementy pojawiające się w poselstwie trzeciego anioła, a zwłaszcza koncepcję Bożego gniewu, która często przysparza problemów.
DO PRZEMYŚLENIA
Po ogłoszeniu decyzji w sprawie tych, którzy nie oddali czci Bogu (14,9-11), Jan zwrócił uwagę na cztery cechy ludzi, którzy oddają chwałę Bogu: mają oni wytrwałość; są nazwani świętymi; przestrzegają przykazań i mają wiarę Jezusa. Co oznacza wyrażenie „przestrzegać wiary Jezusa”? Bóg objawił się światu przez świadectwo Jezusa. W narracji Jana, kiedy kosmiczny konflikt dobiega końca – liczy się wytrwałość świętych. Zachowują oni przykazania Boże, które zostały objawione w życiu Jezusa i przez „wiarę Jezusa” (14,12). Postawa Bożych świadków jest dowodem lojalności Boga, która została wyraźnie objawiona w Jezusie. To właśnie odzwierciedla jego imię, jego charakter, jego pieczęć.
Ludzie, którzy w czasie końca wybierają oddawanie czci bestii zamiast oddawania czci Bogu, w końcowym rezultacie „zbiorą to, co zasiali” (Ga 6,7-9). Szatan działa przez przedstawianie fałszywego obrazu (Rdz 3,4; 2,17) oraz przez imitację. Smok próbował naśladować „świadectwo Jezusa”; a także posługiwał się swoimi wspólnikami, którzy udawali, że zostali śmiertelnie zranieni (Ap 13,3). Jednak ten plan nie będzie działał! Istnieje wyraźna różnica między tym, który został zabity przemocą (5,6; 13,8) i tym, który używa przemocy, aby zabić (13,15; 18,24).
W narracji przedstawionej przez Jana trzeba zwrócić uwagę na cechy charakterystyczne tych, którzy podążają za Bestią (13,3-5, 8) oraz tych, którzy podążają za Barankiem (14,1.2). Jakie kulturowe realia we współczesnym świecie są powszechnie „czczone” i nie są kwestionowane przez większość? Jak może wyglądać wezwanie do wierności oraz do „pójścia za Barankiem” w dzisiejszym świecie?
Autor naszej lekcji zwrócił również uwagę na rolę mediatora. W 1 Tm 2,5 Paweł wspomina, że jest jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Jezus Chrystus. Jaka jest rola Jezusa, skoro sam On sam powiedział: „…nie mówię wam, że Ja prosić będę Ojca za was; albowiem sam Ojciec miłuje was, dlatego że wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że Ja od Boga wyszedłem.” (Jn 16,26-27)?
Fałszywa Trójca z Ap 13 stara się odcisnąć swoje „znamię” na „mieszkańcach ziemi”. Ten cel zostaje osiągnięty częściowo podstępem, a częściowo przymusem. Boża reakcja przedstawiona w Ap 14 jest podwójna. Po pierwsze, ostrzega ludzi, aby nie przyjmowali znamienia (14,9-11). Po drugie, przedstawia swój własny znak (7,1-17; 14,1) - „pieczęć Boga”. W apokaliptycznej narracji Jan przedstawił to jako „konfrontację znaków”. W tym kontekście trzeba powiedzieć o dwóch rzeczach. Po pierwsze, oba znaki są bardzo głęboko reprezentatywne dla obu stron kosmicznego konfliktu — znak odzwierciedla bowiem imię. Po drugie, Smok i jego współpracownicy specjalizują się w podrabianiu rzeczywistości. Zatem „znamię” Bestii również spełniać to kryterium. W rezultacie każda osoba w wielkim eschatologicznym kryzysie jest albo „zapieczętowana”, albo „naznaczona”.
Ponieważ Boskie przykazanie zostało zniekształcone, zanim zostało złamane (Rdz 2,17-3,4; Rzymian 7,7-13), Bóg, aby naprawić sytuację musiał zająć się nie tylko zniekształceniem, ale także złamaniem. Dlatego trzeci anioł zwraca uwagę na „przykazania Boże, które zostały wyjaśnione przez wierność Jezusa” (Ap 14,12).
W jaki sposób, w naszych czasach i w naszej kulturze dajemy światu pozytywny przykład tego, co oznacza Boże imię, Jego charakter, a także naprawianie zniszczonej rzeczywistości?
Przygotował Jan Pollok
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz