Znaczenie chrztu Chrystusa
Tłumaczenie - Sławomir Gromadzki
E. White, ST, June 17, 1889 par. 11
Jakże często czytaliśmy opis chrztu Chrystusa, w ogóle nie
zastanawiając się nad tym, czy miało to dla nas jakieś szczególne
znaczenie.Jego chrzest jest dla nas wszystkim".
Śmierć Chrystusa jest dla nas wszystkim, ale dlaczego
chrzest?
Jakie znaczenie miał chrzest w czasach Chrystusa?
Mar. 1:4-5
4. ...Jan Chrzciciel głosił chrzest upamiętnia na
odpuszczenie grzechów.
5. I wychodziła do niego cała kraina judzka i
wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, a on chrzcił w Jordanie
wyznających grzechy swoje.
Jakie znaczenie miał chrzest, gdy Syn Boży przystępował do
chrztu?
- Symbolizował oczyszczenie grzesznika z grzechów!
Nic więc dziwnego, że "wszyscy" przychodzili do
Jana, bo "wszyscy" ludzie są grzeszni! Czy jednak Chrystus był grzesznym
człowiekiem?
- Nie!
Dlaczego więc został ochrzczony?
SDA Bible Dictionary (hasło "chrzest"):
Chrzest jako obrzęd religijny powstał jeszcze w czasach
ST. Praktykowany był przez Izraelitów jako rytuał, w wyniku którego przyjmowano
nawróconych pogan do grona wyznawców prawdziwego Boga. Chrzest był symbolem
oczyszczenia ich z nieczystości
(grzechu)".
Skoro takie znaczenie miał chrzest, to nic dziwnego, że Jan
początkowo wzbraniał się przed udzieleniem chrztu Chrystusowi.
Dlaczego Jan nie chciał ochrzcić Chrystusa?
Było tak, gdyż chrztu potrzebowali jedynie grzeszni ludzie, a
Jan od razu poznał Chrystusa i doskonale wiedział, że Jezus był bezgrzeszny.
Mat. 3:13-17
Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan, do Jana, aby się
dać ochrzcić przez niego.
14. Ale Jan odmawiał mu, mówiąc: Ja potrzebuję chrztu od
ciebie, a ty przychodzisz do mnie? (TO JA JESTEM GRZESZNIKIEM I
POTRZEBUJĘ OCZYSZCZENIA Z MOJEJ NIECZYSTOŚCI GRZECHU, A NIE TY. TY JESTEŚ
BEZGRZESZNY!)
15. A Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: Ustąp teraz, (org.
"tym razem") (zrób wyjątek tym razem) albowiem godzi się nam wypełnić
wszelką sprawiedliwość.
Zbawiciel powiedział: "To prawda Janie, ja nigdy od urodzenia
nie zgrzeszyłem (jestem wyjątkiem wśród ludzi), jestem bezgrzeszny, ale pomimo
tego musimy wypełnić sprawiedliwość. Musimy postąpić zgodnie z wymaganiami
Prawa".
A zgodnie z Prawem, to nie sam Chrystus, ale grzeszna
ludzkość, którą reprezentował On dzięki utożsamieniu się z naszym upadłym
człowieczeństwem potrzebowała oczyszczenia z grzechu. Z tego właśnie powodu
Pan Jezus przyjął chrzest, pomimo tego, że sam był bezgrzeszny.Niósł On w
Sobie reprezentacyjną cząstkę nas samych, gdyż podobnie jak "bracia" miał On
udział "we krwi i ciele" i to właśnie ta wspólna dla nas wszystkich ludzka
natura, którą był obarczony Chrystus potrzebowała chrztu.
"Życie Jezusa",
wyd. VII, str. 72-74:
Jezus przyjął chrzest nie jako wyraz wyznania własnych win,
lecz dlatego, by za pomocą tego obrzędu utożsamić Siebie z
grzesznikami (Wspaniałe i niezwykle trafne
stwierdzenie, zgodne z głębią teologii listów Pawła). Jako
jeden z nas, zmuszony był nieść ciężar
naszej winy i upodlenia. (CO JEST TYM "CIĘŻAREM NASZEJ WINY I
UPODLENIA"? - Z pewnością musiała to być NASZA GRZESZNA NATURA, jak to wynika z
dalszej treści tego cytatu.)
Bezgrzeszny musiał dźwigać hańbę grzechu
(CO JEST TĄ "HAŃBĄ GRZECHU"? - jest nią ZAKON GRZECHU! Jeśli tą "hańbą grzechu
nie była nasza natura, to co było tą hańbą, którą dźwigał już wtedy?)
Spojrzenie Zbawiciela zdawało się przenikać niebo, kiedy dusza
roztapiała się w modlitwie... W czasie tej modlitwy prosił Ojca o świadectwo, że
w Osobie Swojego Syna przyjmuje na swoje łono rodzaj
ludzki. Aniołowie nigdy dotąd nie słyszeli takiej modlitwy. Pragnęli
gorąco zanieść ukochanemu Przywódcy słowa pocieszenia i wsparcia. Lecz nie miało
się to wydarzyć, Ojciec bowiem zdecydował, że Sam odpowie na prośbę Syna.
Rozwarły się niebiosa i nad głową Zbawiciela ukazał się kształt podobny do
gołębicy, świecący najczystszym światłem... Z otwartych niebios dał się słyszeć
głos: Ten jest On, Syn mój miły, w którym mi się upodobało! Kogo
Bóg nazwał swoim umiłowanym synem? Czy tylko Chrystusa? Nie! Również ciebie i
mnie!)
Pomimo tego, że grzechy występnego świata przerzucano na
barki Chrystusa, pomimo upokorzenia wynikającego z przyjęcia naszej
upadłej natury, głos z nieba dał świadectwo temu, że jest On
Synem Wiekuistego... Słowa wypowiedziane do Jezusa nad Jordanem Ten
jest On, Syn mój miły, w którym mi się upodobało dotyczą
całej ludzkości.
Bóg mówił do Jezusa, jako do naszego
przedstawiciela
Dlaczego więc Chrystus został ochrzczony, pomimo tego, że nigdy
nie zgrzeszył?
- Przyjął chrzest, aby w naszym imieniu "wypełnić wszelką
sprawiedliwość"!
To ja - skazany na zagładę grzesznik - miałem zginąć. To ode
mnie Prawo wymaga oczyszczenia z grzechu. Sam nie mogłem tego dokonać, ale
możliwe to było w Chrystusie. Już w Chrystusie przyjęliśmy chrzest
na odpuszczenie grzechów, w Nim byliśmy sprawiedliwi, kiedy On doskonale
wypełnił Prawo, w Nim też nasze "ciało grzechu" zawisło na krzyżu i poniosło
zasłużoną karę. Wszystko, co jest konieczne dla naszego zbawienia mamy w
Chrystusie!
Podobnie jak to miało miejsce w odniesieniu do śmierci Jezusa,
tak też i tutaj, nie przyjął On chrztu jedynie zamiast nas, ale przede wszystkim
jako my (jako nasz Reprezentant), co bez wątpienia sugeruje też w swoim w/w
komentarzu E. White.
Watchman Nee -
chrześcijański teolog i męczennik, wielokrotnie (łącznie 20 lat) więziony z
powodu wiary i głoszenia ewangelii. Zmarł w obozie pracy w Chinach w 1972
roku.
We fragmencie ostatniego listu, który napisał przed śmiercią do
bliskiej osoby nie wymienia słowa Bóg, ani nie pisze na temat wiary, gdyż nie
zezwalała na to cenzura. Z treści jego listu jednak wynika, że pomimo życia w
niewoli jego "serce przepełnione było radością":
"Moja chroniczna dolegliwość nie ustąpiła. Ataki są bardzo
bolesne, lecz w międzyczasie było nie najgorzej. Jestem jednak pełen
radości. I Ciebie także proszę, żebyś się nie niepokoiła. Mam nadzieję, że
uważasz na siebie i że Twoje serce jest przepełnione radością".
Osiem godzin dziennie przez 20 lat człowiekowi temu próbowano
wpajać komunistyczne i ateistyczne poglądy, ale wszystkie te próby zawiodły.
Więzień, którego zwolniono z tego samego obozu pracy, w którym przebywał
Watchman Nee oznajmił, że z jego celi codziennie rozbrzmiewały wielbiące Boga
pieśni, którym przysłuchiwali się inni więźniowie.
Oto, co napisał on w popularnej w środowiskach chrześcijańskich
i stanowiącej doskonały komentarz do Listu do Rzymian książce "Normalne Życie
Chrześcijańskie":
Nie tylko nasze grzechy zostały złożone na Chrystusa, ale my
sami zostaliśmy umieszczeni w Nim! Zostałeś ukrzyżowany na
tym samym krzyżu, na którym umarł Pan Jezus, gdyż znajdowałeś
się w Nim... Dlaczego wierzysz, że Pan Jezus umarł? Czy
wierzysz, ponieważ czujesz, że On umarł? Nie, nie mogłeś tego
czuć. Wierzysz w to, ponieważ Słowo Boże tak mówi. Gdy Pan został ukrzyżowany,
wraz z Nim ukrzyżowano dwóch złoczyńców. Również, co do tego nie masz żadnych
wątpliwości, ponieważ mówi o tym Pismo Święte. Wierzysz więc w śmierć Pana
Jezusa i w to, że dwóch złoczyńców umarło razem z Nim. Ale, czy wierzysz, że
ty również wówczas umarłeś? To, że Chrystus umarł jest faktem.
To, że owych dwóch złoczyńców umarło - też jest faktem. Takim samym
faktem jest to, że i ty umarłeś! Pozwól, że powtórzę ci to
jeszcze raz, TY UMARŁEŚ! Zostałeś zgładzony, zostałeś unicestwiony! To
ja, którym się
brzydzisz,było na krzyżu w Chrystusie!!! A kto
umarł, usprawiedliwiony jest od grzechu (Rzym. 6,7). Oto Ewangelia
dla chrześcijan".
"To ja, którym się brzydzisz, było
na krzyżu w chrystusie!"
Autor powyższego komentarza z pewnością doskonale rozumiał
intencje apostoła Pawła, który w Gal. 2:20 napisał:
Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc
już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus...".
Wraz z Chrystusem i w Chrystusie uśmiercone zostało moje "ja".
W Nim ukrzyżowana została zasada egocentrycznej ludzkiej miłości, która w Biblii
określona jest mianem "zakonu grzechu", lub nazwana "grzechem" w
liczbie pojedynczej. Kiedy Paweł stwierdza: "żyję więc już nie
ja", to używa tu greckiego słowa "EGO" i ma też na myśli
własne "ja" czyli "grzech", który w nim mieszkał i mieszka w nas. Grzech ten
niósł w swoim ciele Pan Jezus, nigdy jednak grzechowi temu nie uległ. Ta
"wytwórnia grzechów" nigdy nie zdołała w Jego ciele wyprodukować ani jednego
grzechu, co oznacza, że Chrystus był jedynym Człowiekiem, który będąc "w ciele"
doskonale jako nasz przedstawiciel wypełnił Boże Prawo, legalnie mogąc dzięki
temu przypisać nam swoją reprezentacyjną sprawiedliwość. Jednak Prawo wymaga od
nas nie tylko doskonałej sprawiedliwości, ale i uśmiercenia tej "wytwórni"
grzechu, która jest w nas. Z tego właśnie powodu "Bóg potępił (uśmiercił) grzech
(nasze reprezentacyjne "ego") w ciele" (Rzym 8.3).
Dokonał tego oczywiście "w ciele" (czyli w ludzkiej naturze)
swojego Syna, co jasno wynika z kontekstu Rzym 8:2-3.
Wraz z końcem Drugiej Wojny Światowej i upadkiem Hitlera bardzo
popularne stało się na świecie wypowiadane z radością i entuzjazmem powiedzenie
"Hitler kaputt". I tego samego stwierdzenia również my możemy użyć
dzisiaj, gdy czytamy wspaniałe słowa, które zawarte są w w/w wersecie, czy w 6
rozdziale Listu do Rzymian, gdzie ten sam autor mówi wielokrotnie o historycznym
fakcie naszej śmierci w Chrystusie. Dlatego my również z radością możemy teraz
powiedzieć: "EGO kaputt"! Moje "ja", grzech, który mieszka we
mnie "kaputt" w Chrystusie! I dzięki temu, że ten historyczny fakt
uśmiercenia mojego ego w Chrystusie akceptuję, to teraz Pan Jezus ma prawo żyć w
moim ciele grzechu, by jeszcze raz powtórzyć zwycięstwo nad "fabryką grzechu", i
tym razem pragnie dokonać tego w nas. Prawda ta zawarta jest w słowach: "żyję
więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest
życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za
mnie" (Gal. 2:20).
Nie oznacza to jednak, że już teraz zostaję literalnie
uwolniony od obecności egocentrycznej natury, ale ponieważ akceptuję historyczny
fakt śmierci mojej reprezentacyjnej natury w Chrystusie, to tym samym jestem
legalnie usprawiedliwiony od tego "grzechu" (l. poj.), i mogę nawet odnieść nad
nim zwycięstwo, bo teraz mieszka we mnie Chrystus, który poprzez Ducha Świętego
może skutecznie poskromić we mnie moc "ciała".
Czytając na temat AIDS zauważyłem, że wiele osób, do
których organizmów wtargnął wirus HIV stało się nie tylko nosicielami tego
wirusa, ale faktycznie zachorowało na AIDS. Dowodem tego są charakterystyczne
objawy, świadczące o tym, że system obronny przestał u tych osób właściwie
funkcjonować. Są jednak też tacy, którzy pomimo tego, że także zostali zarażeni
i są faktycznie nosicielami wirusa HIV, to nie są uznani za chorych na AIDS i
nie wykazują objawów tej choroby, gdyż ich system obronny jest dość silny, by
pokonać wirusa i nie dopuścić do jego rozwoju.
My wszyscy jesteśmy "zarażeni" przez sprawcę zła jego własnym
wynalazkiem - "wirusem EGO" i wszyscy zachorowaliśmy na "chorobę"
zwaną EGOIZMEM. Pomimo tego jednak, nie musimy umierać (drugą śmiercią) z
tego powodu i w tym doczesnym życiu, chociaż faktycznie jesteśmy już "chorzy",
to możemy stać się tylko "nosicielami" tego "wirusa". Może tak być pod
warunkiem, że zaakceptujemy zwycięstwo, jakie w naszym imieniu wcześniej odniósł
Pan Jezus, który także pozwolił się "zarazić" tym samym "wirusem grzechu". W
Jego przypadku jednak "choroba" (egoizm) nigdy się nie rozwinęła (Chrystus nigdy
nie "zachorował"), ponieważ w przeciwieństwie do nas zawsze niezmiennie sprawny
i nieustannie obecny był w Nim Jego "system obronny", którym był oczywiście Duch
Święty. Przez całe swoje ziemskie życie Jezus był jedynie "nosicielem
wirusa zakonu grzechu". "Nosił" On tego "reprezentacyjnego
wirusa" przez całe swoje życie, nie pozwalając jednak na jego rozwój, aż w końcu
zaniósł go na Krzyż, gdyż śmierć tego "reprezentacyjnego wirusa" w
Chrystusie była jedyną metodą na uwolnienie nas od niego.
Przypuśćmy, że rząd naszego kraju chce uporać się z problemem
nadużywania alkoholu, wydając zarządzenie, że pod groźbą surowej kary
nikomu nie wolno spożywać alkoholu. Czy to rozwiązałoby problem? Nie. Z tego
powodu rząd podejmuje kolejny krok i poleca policji przeszukać każdy sklep i
mieszkanie i zniszczyć każdą butelkę alkoholu. Czy to by wystarczyło? Nie!
Dlaczego? Co należałoby zrobić, żeby rozwiązać problem? Unicestwić wytwórnie
alkoholu! Najważniejsze nie jest tu koncentrowanie się na likwidacji samego
alkoholu, ale przede wszystkim wytwórni alkoholu.
W naszym przypadku jest podobnie. Nie wystarczy usunięcie
naszych grzechów (duchowego "alkoholu"), ale również "wytwórnia" musiała
ulec unicestwieniu!
Co jest tą "wytwórnią"?:
Rzym. 7:17-23
17. Ale wtedy czynię to już nie ja, lecz grzech, który
mieszka we mnie.
18. Wiem tedy, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim,
dobro; mam bowiem zawsze dobrą wolę, ale wykonania tego, co dobre,
brak;
20. A jeśli czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię,
ale grzech, który mieszka we mnie.
22. Bo według człowieka wewnętrznego mam upodobanie w zakonie
Bożym.
23. A w członkach swoich dostrzegam inny zakon,
który walczy przeciwko zakonowi, uznanemu przez mój rozum i bierze mnie w
niewolę zakonu grzechu, który jest w członkach moich.
Nasze grzechy są tylko wytworem "fabryki", która jest w nas, a
jest nią "ciało grzechu" i nasze "ja".
Na krzyżu, w Chrystusie unicestwione zostały nie tylko nasze
grzechy (duchowy "alkohol"), ale i "wytwórnia" ("grzech" w liczbie
pojedynczej):
Rzym. 6: 6 (BG)
6. To wiedząc, że stary nasz człowiek wespół z
nim jest ukrzyżowany, aby ciało grzechu było
zniszczone, żebyśmy już więcej nie służyli grzechowi.
A zatem, to nie sam Chrystus, ale my w Nim potrzebowaliśmy
oczyszczenia poprzez chrzest! I to dokładnie z tego powodu i dla nas
Chrystus przyjął chrzest.
Jeśli więc mówimy, że Chrystus przyjął chrzest i umarł
wyłącznie zamiast nas, to nie mówimy prawdy na ten temat, gdyż twierdząc tak
dajemy do zrozumienia, że my nie mieliśmy udziału w Jego śmierci, i że była to
wyłącznie zastępcza a nie reprezentacyjna i solidarna śmierć. Z tego powodu
Biblia jasno, wyraźnie i wielokrotnie przekonuje nas, że my umarliśmy w
Chrystusie.
Fragment kazania E. White, wygłoszonego w Australii 11
XII 1891 roku (E. White, ST, April 18, 1892 par. 12):
Gdy Adam i Ewa popełnili grzech, Jezus powiedział: Wezmę na
siebie grzech (l. poj.) upadłej rasy i poniosę
karę za (ten) grzech... Spójrzcie na Niego stojącego nad
brzegiem Jordanu, proszącego o chrzest z rąk Jana: A gdy Jezus został
ochrzczony,... rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany.
Jakie znaczenie ma dla nas ta scena? (TO WŁAŚNIE
ODPOWIEDZI NA TO PYTANIE BEZSKUTECZNIE SZUKAŁEM W RóŻNYCH KOMENTARZACH WIELU
ZANYCH TEOLOGóW.)
Jak bezmyślnie czytaliśmy sprawozdanie z chrztu
naszego Pana, nie rozumiejąc tego, jak wielkie ma to dla nas
znaczenie, i że Chrystus został tam przyjęty przez Ojca w imieniu
człowieka!
Gdy Jezus pochylił się nad brzegiem Jordanu, aby przedłożyć
swoją prośbę, wtedy w swojej Osobie przedstawił Ojcu
ludzkość, ponieważ na swoją boskość wziął człowieczeństwo...
(Dzięki czemu Chrystus mógł reprezentować upadłą ludzkość? -
Dzięki przyjęciu człowieczeństwa. Jakie musiało to być człowieczeństwo, skoro
reprezentował On upadłą ludzkość?)
Dla naszego dobra, Jezus związał swoją boskość z
człowieczeństwem tak, aby mógł dotknąć ludzkości, abyśmy wiedzieli, że On
poznał, na czym polegają nasze próby, aby mógł współczuć
nam w naszych troskach, ażeby wszyscy synowie i córki Adama mogli zrozumieć, że
Jezus jest przyjacielem grzeszników...".
Chrystus powiedział do Jana: "godzi się nam
wypełnić wszelką sprawiedliwość".
Ponieważ Pan Jezus nie występował tu w jedynie w swoim i
mieniu, ale w imieniu Jana i nas wszystkich, więc mówiąc "nam"
miał na myśli nas wszystkich.
Powiedzmy, że udaję się z moją 6-letnią córką - Julią do sklepu
z drogimi pamiątkami i szybko dostrzegam, że wszędzie widnieje napis "nie
dotykać". I oczywiście często przypominam Julci, żeby niczego nie dotykała.
Pomimo tego jednak moja Córka dotyka jakiś bezcenny zabytkowy wazon, który
natychmiast spada rozbijając się na drobne kawałki.
W wyniku tego nieszczęśliwego wypadku staję w obliczu
dwojakiego problemu:
Pierwszym jest właściciel bez litości, a drugim Julcia bez
pieniędzy.
Jednak, gdy tylko właściciel sklepu podchodzi do mnie, ja od
razu zadaje mu pytanie: "Ile płacimy"?
Czy to my tak naprawdę jesteśmy winni? To
przecież Julia rozbiła wazon, i to pomimo tego, że ją ostrzegałam, żeby niczego
nie dotykała. Pomimo tego jednak, mówię do właściciela sklepu, ile my
płacimy, bo Julia nie jest sama, lecz jesteśmy razem,
stanowimy jedną rodzinę
Gdy Chrystus przyszedł do Jana, by przyjąć chrzest, Jan
powiedział: "To ja, to my rozbiliśmy ten wazon. To
nie Ty, ale my grzesznicy potrzebujemy chrztu oczyszczenia". Wtedy Pan Jezus
odpowiedział mu: "Tak, to prawda, ale ja nie jestem tu sam, jestem
ludzkością, stanowimy jedną rodzinę, jestem również
wami, waszym "Bratem":
"Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On
również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę
nad śmiercią, to jest diabła, I aby wyzwolić wszystkich tych, którzy z powodu
lęku przed śmiercią przez całe życie byli w niewoli. Bo przecież ujmuje się On
nie za aniołami (których udziałem jest bezgrzeszna natura), lecz
ujmuje się za potomstwem Abrahama. Dlatego musiał we
wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać
miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy
ludu" (Hebr. 2:14-17).
Pan Jezus mówi do nas: "Jestem twoim Bratem, jesteśmy razem,
jesteśmy rodziną dzięki temu, że przyszedłem "w postaci grzesznego ciała".
Dlatego występuję w imieniu wszystkich ziemskich dzieci, które rozbiły "wazon",
z tego powodu "godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość".
ZASŁONA
Zastanawiając się nad tytułem tego kazania ("Chrzest i
Zasłona") można dojść do wniosku, że występujące tu dwa kluczowe słowa "chrzest"
oraz "zasłona" nie mają ze sobą żadnego związku. W rzeczywistości jednak, co za
chwilę wykażę, słowa te są ze sobą ściśle związane, a ogniwem, które je łączy
jest to, co według stwierdzenia E. White "jest dla nas wszystkim",
czyli człowieczeństwo Jezusa Chrystusa.
Mat. 27:50-51
50. Ale Jezus znowu zawołał donośnym głosem i oddał
ducha.
51. I oto zasłona świątyni rozdarła się na
dwoje, od góry do dołu, i ziemia się zatrzęsła, i skały
popękały.
Dlaczego Biblia wspomina o tym, że popękały
skały w chwili śmierci Chrystusa?
Jakie znaczenie ma w Biblii pęknięta skała?
Nahum 1:6 (BT):
6. ... Gniew Jego wylewa się jak ogień; i
rozpadają się przed Nim skały.
Czytamy tu, że skały pękają w wyniku objawienia
gniewu Bożego.
Dlaczego w chwili śmierci Chrystusa pękły skały?
- Było tak, ponieważ wylany został wówczas gniew Boży!
Na kogo został wylany ten gniew? Czy tylko na Chrystusa?
Nie! Ten gniew wylany został również na ciebie i na mnie, bo
tak samo, jak byliśmy Chrystusie podczas Jego chrztu, podobnie byliśmy w Nim też
i na krzyżu!
W Chrystusie przyjęliśmy chrzest na odpuszczenie grzechów, w
Chrystusie spadł na nas gniew Boży i w Chrystusie jesteśmy teraz "w okręgach
niebieskich" przez wiarę. I jeśli wytrwamy w tej wierze do końca, to niebawem
znajdziemy się tam także literalnie.
Są tacy, którzy twierdzą, że my nie byliśmy w Chrystusie, gdy
umierał On na krzyżu, ale że umarł On wyłącznie zamiast nas. Ale, jeśli
faktycznie tak było, to nikt z nas nie ma też prawa zgodzić się z Pawłem, co do
tego, że teraz jesteśmy "w Chrystusie w okręgach niebieskich" (Ef.
2,6)! Jeśli faktycznie Paweł uważał, że nie umarliśmy w
Chrystusie, gdyż umarł On wyłącznie zamiast nas, to dlaczego ten sam Paweł
napisał, że teraz znajdujemy się "w okręgach niebieskich w
Chrystusie"? Dlaczego uwzględnił (umieścił) nas
w Chrystusie? Przecież, jeśli faktycznie zakładał on, że
Chrystus żył i umierał wyłącznie sam (bez nas w Nim), to powinien był również i
tu napisać, że Chrystus sam (bez nas w Nim) znajduje się teraz w niebie!
Biorąc pod uwagę wiodącą zasadę przedstawionego przez Pawła planu zbawienia,
jeśli ktoś uważa, że Chrystus umarł wyłącznie zamiast nas, to również "w
okręgach niebieskich" znajduje się zamiast nas! I w takim przypadku nikt z nas
nie ma prawa znajdować się tam w Nim, skoro też w Nim nie
było nas w Jego ziemskim życiu i na krzyżu! Do każdego etapu w planie zbawienia
musimy w takiej sytuacji przypisać słowo "zamiast" a nie "w". Jeśli więc
twierdzimy, że Chrystus umarł (sam) zamiast nas, to musimy też przyjąć, że
legalnie mógł udać się do nieba także (sam) jedynie zamiast nas. Jeśli zaś
uznamy prawdę o tym, że my wszyscy umarliśmy w Nim, to faktycznie
też legalnie możemy teraz znajdować się w Nim "w okręgach
niebieskich", co też z pewnością miał na myśli apostoł Paweł w tym fragmencie
oraz wielu innych, wielokrotnie pisząc o naszej sprawiedliwości i śmierci
"w Chrystusie".
Czym jest ten gniew Boży, który spadł na
Chrystusa (i na nas w Nim), czemu towarzyszyło pękanie skał?:
Obj. 14:10-11
10. To i on pić będzie samo czyste wino gniewu
Bożego z kielicha jego gniewu i będzie męczony w ogniu i w
siarce...
11. A dym ich męki unosi się w górę na wieki
wieków...
Czym jest ten gniew,
który spadł na Chrystusa?
- Ten gniew oznacza pożegnanie się z życiem na
zawsze.
MARK FINLEY w artykule "DZIEŃ ZAGŁADY" (cytat z art. ze
str. internetowej nadzieja.pl) napisał:
"Chrystus poniósł karę za nasze grzechy. Doświadczył
agonii drugiej śmierci, byśmy nie musieli umrzeć na wieki, ale mogli
żyć z Nim na zawsze. Chrystus samodzielnie zamknął źródła czarnego,
cuchnącego grzechu niszczącego ludzkość.
Przy okazji, warto odpowiedzieć na pytanie, dlaczego spośród
tylu chrześcijańskich kościołów tylko nasz naucza, że Chrystus umierał drugą
śmiercią?
Jest tak, dlatego, że prawie wszystkie chrześcijańskie
społeczności przyjęły fałszywą naukę o nieśmiertelności duszy ludzkiej.
A jeśli dusza ludzka jest nieśmiertelna, to i ludzka dusza Chrystusa, będąca
częścią jego człowieczeństwa była nieśmiertelne, i dlatego Jego człowieczeństwo
nie mogło umrzeć druga śmiercią!
"Wielki Bój", PIERWSZE WIELKIE ZWIEDZENIE:
"Gdyby człowiekowi po jego upadku pozostawiono wolny dostęp
do drzewa życia, żyłby wiecznie i tym samym grzech jego stałby się
nieśmiertelny. Lecz cheruby i płomienisty miecz strzegły drogi do
drzewa życia i ani jednemu członkowi rodziny Adama nie pozwolono przekroczyć
tej zapory i spożyć życiodajnego owocu. Dlatego też grzesznicy nie są
nieśmiertelni... Jeśli umarli rozkoszują się już szczęściem w niebie lub
wiją się z bólu w płomieniach piekła, to po co ma być jeszcze przyszły
sąd? Teoria o nieśmiertelności duszy była jedną z tych fałszywych nauk,
jakie Rzym przejął z pogaństwa i włączył do religii chrześcijańskiej. Marcin
Luter zaliczał ją do owych - jak napisał - potwornych bajek, które
stanowią część śmietnika rzymskich dekretów".
Jeden z chrześcijańskich męczenników - Tyndale,
mówiąc o stanie umarłych oświadczył:
"Otwarcie wyznaję, że nie jestem przekonany, że są oni już w
chwale. Gdyby tak było, to głoszenie o zmartwychwstaniu byłoby
rzeczą próżną".
W jakim celu diabeł wprowadził tę kłamliwą naukę?
Głównym celem ataku wydaje się być tekst z Gal. 3, 13, który
dowodzi, że Chrystus, aby nas zbawić musiał stać się za nas "przekleństwem",
czyli musiał przejść przez doświadczenie drugiej śmierci, co z kolei objawia
głębię Bożej miłości.
Przez aż 20 wiekówudawało się diabłu ukrywać tę
najważniejszą prawdę. Luter wprawdzie był bliski jej zrozumienia, gdyż
odrzucił naukę o nieśmiertelności duszy, ale niestety był wyjątkiem wśród
Reformatorów i dlatego Reformacja nie zdołała przywrócić prawdy o drugiej
śmierci Chrystusa, co pokutuje do dzisiaj, gdyż nadal protestanckie kościoły
akceptują fałszywą teorię o nieśmiertelności duszy.
Dopiero poprzez E. White Bóg przywrócił chrześcijaństwu
tę najcenniejszą prawdę o tym, że Syn Boży przeżył doświadczenie drugiej śmierci
i na krzyżu w Nim faktycznie grzeszna ludzka natura została uśmiercona raz na
zawsze.
W chwili jednak śmierci Zbawiciela, nie tylko pękały skały, ale
też zasłonaświątyni została rozdarta na dwie części.
Gdzie można tu zauważyć prawdę o człowieczeństwie
Chrystusa?
Wiele mówimy o świątyni, różnych symbolach i ceremoniach, ale
zapominamy o zasłonie i znaczeniu tego symbolu.
To właśnie zasłona w świątyni była barierą, która nie
pozwalała grzesznikom na to, by stanąć bezpośrednio przed Bożą chwałą, która
objawiała się w miejscu najświętszym.
Czego symbolem była ta zasłona?
- Zasłona ta to symbol naszego reprezentacyjnego grzesznego
"ciała", naszej upadłej natury, która sprawiła, że straciliśmy możliwość
bezpośredniego kontaktu z Bogiem.
Co zatem było konieczne, aby grzesznik mógł stanąć przed Bogiem
twarzą w twarz?
- Koniecznym warunkiem było usunięcie przeszkody, czyli
grzesznego ciała.
O tym, w jaki sposób Bóg tego dokonał czytamy w Rzym. 8:3:
3. Albowiem czego zakon nie mógł dokonać, w czym był słaby z
powodu ciała, tego dokonał Bóg: przez zesłanie Syna swego w
postaci grzesznego ciała, ofiarując je za grzech, potępił
grzech w ciele.
Niezwykle istotne jest, aby pamiętać o tym, że słowo
"grzech" występuje tutaj - podobnie jak np. w Rzym 7:17-23 - w
liczbie pojedynczej i oznacza "zakon grzechu", który mieszka w nas.
Jaki to "grzech" został "potępiony"
(uśmiercony) "w ciele"(ludzkiej naturze Chrystusa) Chrystusa?
- Tym "grzechem" w l. poj., musiał być "zakon grzechu"
(PRAWO EGOCENTRYCZNYCH SKŁONNOŚCI, ZASADA KONCENTROWANIA SIĘ NA SOBIE, która
jest nieodłącznym składnikiem naszej upadłej natury).
To nasze egocentryczne skłonności, nasza samolubna miłość
wynikająca z posiadania "ciała grzechu" jest tą zasłoną (przeszkodą),
która musiała być rozdarta.
I to właśnie dlatego Chrystus wziął na siebie naszą
reprezentacyjną upadłą naturę wraz z jej egocentrycznymi skłonnościami.
Jednak doskonale je pokonał, cierpiał aż "do krwi", ale nigdy im się nie poddał,
dzięki czemu "potępił (ten) grzech w ciele" a następnie to ciało
grzechu zaniósł na krzyż, gdzie zostało ono uśmiercone raz na zawsze.
W Biblii jest przynajmniej 12 słów na określenie
grzechu. Np. jedno z głównych hebrajskich słów tłumaczonych jako grzech
oznacza dosłownie "zakrzywiony".
Dlaczego słowo to ma takie dziwne znaczenie?
Gdy Bóg stworzył Adama, wówczas posiadał on niesamolubną
miłość, która emanowała od niego na innych. Kiedy jednak Adam zgrzeszył, wówczas
miłość ta została "zakrzywiona" zawracając w jego kierunku.
Oznacza to, że udziałem Adama stała się przesadna miłość do samego siebie
(egocentryzm, "zakon grzechu").
W Ps. 51:7 (BG) Dawid mówi:
Oto w nieprawości (dosłownie "w
zakrzywieniu") poczęty jestem, a w grzechu poczęła mię
matka moja. (użył 2 różnych słów na
określenie grzechu)
Mówiąc "w nieprawości (w zakrzywieniu)
poczęty jestem", Dawid chciał powiedzieć: "Urodziłem się z wewnętrznym i
wrodzonym egocentryzmem, jako z natury skoncentrowana na sobie grzeszna
istota".
Podobnie w Izaj. 53:6:
6. ... każdy z nas na własną drogę
zboczył...
Tutaj również jest mowa o tym, że każdy z nas jest z natury
samolubny i koncentruje się na sobie (na własnym "ja").
Największy bój, jaki możemy toczyć ma miejsce
wewnątrz nas. To jest ten pociąg w kierunku własnego "ja". I jeśli nasz
Zbawiciel nie niósł w sobie tego "krzyża", jeśli sam nie zmagał
się z tym "zakonem grzechu" i nie "potępił go (w swoim) ciele", to nie mógł też
legalnie nas od tego zakonu uwolnić i nie jest w stanie zagwarantować nam
nadziei na zwycięstwo nad tym zakonem jeszcze w tym doczesnym życiu.
Cudowne jest jednak to, że Pan Jezus faktycznie toczył bój się
z tą "nieprawością" ("zakrzywioną miłością") i odniósł doskonałe zwycięstwo.
1 Tym. 3:16
16. Bo bezsprzecznie wielka jest tajemnica
pobożności: Ten, który objawił się w ciele, Został
usprawiedliwiony w duchu...
Załóżmy, że Chrystus, tak jak Adam przed upadkiem, posiadał
jedynie bezgrzeszną (anielską) naturę i wewnętrznie nie musiał zmagać się z tą
"zakrzywiona miłością", której tak często my ulegamy. Ale, jeśli rzeczywiście
tak było, to uznanie objawienia się Chrystusa w ludzkiej naturze ("w ciele")
jako "tajemnicy pobożności" jest stwierdzeniem pozbawionym
sensu! W takim przypadku "tajemnicą" byłoby dla nas to, co autor miał tu na
myśli pisząc, że zachowanie przez Chrystusa świętości w świętej a tym samym
wolnej od zasady egocentryzmu ludzkiej naturze miało niby stanowić
"tajemnicę pobożności. Przecież w takim przypadku nie byłoby to
żadną tajemnica, ale czymś oczywistym, że Chrystus nigdy nie zgrzeszył, skoro
Jego udziałem stała się świętą ludzka natura Adama sprzed upadku! Nie byłoby to
tajemnicą, ale czymś zrozumiałym i naturalnym, tak jak czymś oczywistym,
naturalnym i zrozumiałym byłoby, gdyby doskonały i święty oraz wolny od zakonu
grzechu Adam nie zgrzeszył!
O "tajemnicy pobożności" możemy mówić tylko wówczas, gdy
mamy na myśli, kogoś kto nigdy nie zgrzeszył, pomimo posiadania upadłej natury.
Słowo "tajemnica" jest tu bardzo trafne, dlatego że wyczyn taki w mniemaniu
zaznajomionego z mocą zakonu grzechu człowieka jest czymś nieprawdopodobnym,
tajemniczym, niezrozumiałym i graniczącym z cudem!
A zatem, już samo użyte tu przez Pawła stwierdzenie "tajemnica
pobożności" w odniesieniu do świętego życia Chrystusa "w ciele" wyklucza
prawdopodobieństwo przyjęcia przez Niego wolnej od zakonu grzechu świętej
ludzkiej natury.
Czy np. fakt, że święci i posiadający bezgrzeszną naturę
aniołowie w niebie nie grzeszą i są zawsze święci, zasługuje na miano
tajemnicy pobożności?
Nie! Coś takiego nie jest tajemnicą, ale czymś naturalnym i
oczywistym. Gdyby zgrzeszyli, to dopiero stałoby się "tajemnicą", czyli czymś
niepojętym i bardzo dziwnym.
Gdyby Chrystus nigdy nie zgrzeszył mając naturę aniołów, to czy
byłoby to tajemnicą pobożności, świętości? Tajemnica, to coś,
czego nie można zrozumieć, ani wyjaśnić. Czy zatem, bezgrzeszne życie
Chrystusa w świętej i bezgrzesznej naturze Adama sprzed upadku byłoby czymś
niemożliwym do zrozumienia ("tajemnicą")?
Gdyby Chrystus nie zmagał się z zasadą własnego ja, z która my
codziennie musimy walczyć, to Jego własne słowa z Mat. 11:29 byłyby
kpiną!
Wyobraźmy sobie, że Chrystus przychodzi na świat w bezgrzesznej
anielskiej naturze i z powaga wypowiada do nas słowa:
Weźcie na siebie moje jarzmo i
uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie
ukojenie dla dusz waszych" (Mat. 11:29).
Gdyby ukazał mi się mój anioł i powiedział mi: "Weź przykład ze
mnie. Ja nigdy nie postępuję w samolubny sposób i zawsze jestem cichy i
pokorny". Co wówczas odpowiedziałbym mu?
- Jesteś cichy i pokorny, bo nie musisz zmagać się z "jarzmem",
z którym ja muszę toczyć bój. Nie musisz codziennie zapierać się własnego "ja"!
Czym jest to "jarzmo"?
Według Słownika wyrazów Bliskoznacznych jarzmo to jakiś ciężar,
coś co zniewala, narzuca swoją wolę. Czym jest dla nas to jarzmo w sensie
duchowym?
- To nasza egocentryczna natura, która przymusza nas do tego
byśmy koncentrowali się na sobie.
Czym było to "jarzmo" dla Chrystusa?
E. White, GENERAL CONFERENCE DAILY BULLETIN:
Nie macie brać na siebie jarzma, które
stanowi wasz wytwór. Chrystus mówi: Weźcie na siebie moje
jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego
serca. Czy jesteście chętni do tego, by nieść krzyż i naśladować
Mistrza? Czy jesteście chętni, by zaprzeć się siebie
(własnego ja)?" {GCDB, January 28, 1893 par.
19}.
Czym było to “jarzmo", które niósł Chrystus?
Tym "jarzmem" i "krzyżem" było codzienne zapieranie się
siebie, stałe ujarzmianie reprezentacyjnej zasady skłonności do
przesadnego umiłowania siebie (zakonu grzechu).
Czy Chrystus mógłby nieść to jarzmo, gdyby posiadał ludzką
naturę Adama sprzed upadku?
- Nie!
Mat. 16:24
24. Wtedy Jezus rzekł do uczniów swoich: Jeśli kto chce pójść
za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż
swój, i niech idzie za mną.
Czy Pan Jezus mógłby nakazać nam coś takiego, gdyby wcześniej
sam nie "zaparł się samego siebie" (zakonu naszego reprezentacyjnego
"ja" w Jego ludzkiej naturze)?! Czy poleciłby wziąć z siebie przykład i
nieść nasz krzyż, czyli odpierać w mocy Ducha Świętego ataki ze strony naszej
upadłej natury i wynikającego z niej egocentryzmu? Nie, bo jego słowa nie
miałyby wówczas pokrycia w Jego własnych czynach oraz osobistym doświadczeniu!
Nasz Zbawiciel jednak sam doświadczył mocy tego "krzyża" i może
być dla nas doskonałym wzorem, bo czytamy o Nim, że "musiał we wszystkim
upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed
Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. A że sam przeszedł przez cierpienie
i próby (krzyż), może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą" (Hebr.
2:17-18).
Czym był ten "krzyż" dla Chrystusa?
Krzyż, to symbol 2 rodzajów (zasad) miłości i
2 natur, które się w Nim spotkały. Krzyż składał się z 2 części:
Jedną stanowiła belka, która była wbijana w ziemię i stała pionowo skierowana ku
górze. Ta belka mogła reprezentować nieegoistyczną Bożą miłość
agape, która połączyła niebo z ziemią i motywowała Chrystusa do tego, by
poświęcił wszystko dla ratowania upadłej ludzkości i tym sposobem zawiodła Go na
krzyż.
Druga belka nie dotykała ziemi, ani też nie wskazywała na
niebo. Ta belka zawisła pomiędzy niebem i ziemią, symbolizując
przekleństwo, czyli to, co w nas zostało przeklęte przez Prawo. Tylko ta
pozioma belka mogła symbolizować naszą egocentryczną upadłą naturę i
samolubną miłość, która w Chrystusie została uśmiercona raz na
zawsze, gdyż to co "zawiśnie (między niebem a ziemią) przeklęte
jest przez Boga" (Gal 3.13).
Którą belkę niósł na
Golgotę Pan Jezus?
Dr David Terasaka, M.D. (http://blueletterbible.org/Comm/terasaka/crucify.html)
"MEDYCZNE ASPEKTY UKRZYŻOWANIA JEZUSA CHRYSTUSA" (Medical Aspects of the
Crucifixion of Jesus Christ):
Chrystus szedł zatłoczonymi ulicami dźwigając położoną wzdłuż
Jego ramion poprzeczną belkę krzyża (zwaną
patibulum) Prawdopodobnie ważyła ona ok. 40 do 50 kg".
Pan Jezus niósł na Golgotę poprzeczną belkę,
która potem zawisła pomiędzy niebem a ziemią, będąc symbolem
"przekleństwa" (Gal. 3.13) oraz "grzechu" (l. poj.)
(2 Kor. 5.21), którym stał się za nas Chrystus, i który w Nim został raz na
zawsze unicestwiony na Golgocie. "Grzechem" tym oraz "przekleństwem" i
prawdziwym krzyżem było prawo (zakon) naszego reprezentacyjnego egocentryzmu -
"wytwórni" naszych grzechów, która zgodnie z Prawem musiała być uśmiercona. I
rzeczywiście została uśmiercona w Chrystusie jako "Drugim Adamie" -
Przedstawicielu całego grzesznego rodzaju ludzkiego.
Czy o Zbawicielu napisanoby, że stał się "za nas
przekleństwem", gdyby Jego udziałem nie stała się ta przeklęta i
potępiona reprezentacyjna ludzka natura?
NAUKI Z GóRY BŁOGOSŁAWIENIA (ang.):
Ten, kto patrzy na Chrystusa i na to jak
zaparł się On samego siebie i na pokorę Jego serca, odczuje
potrzebę, by powiedzieć to samo, co Daniel, gdy spoglądał na Kogoś podobnego do
synów ludzkich: Krasa moja odmieniła się we mnie, i skaziła się
(ang. "uległa zepsuciu") (Dan. 10:8, BG). Ludzka natura zawsze pragnie
się zamanifestować, stale chętna do rywalizacji. Lecz ten, kto uczy się od
Chrystusa opróżnia samego siebie z
egocentryzmu, dumy, zamiłowania do dominacji, a duszę ogarnia
spokój. Własne ja poddane zostaje wpływowi Ducha Świętego. Dopiero
wówczas przestajemy dążyć do osiągania jak najwyższych stanowisk, naszą
ambicją nie jest już wtedy usilne dążenie do tego, by być na świeczniku, ale
odczuwamy, że nasze najwyższe miejsce znajduje się u stóp Chrystusa" (MB
15.1).
Niektórzy teolodzy, jak Raul Dederen, uważają że
Chrystus mógł cierpieć zmagając się z grzechem, pomimo nie
posiadania grzesznej ludzkiej natury, gdyż, jak twierdzą, w tym samym czasie był
On również Bogiem, i dlatego za każdym razem, gdy jego boska
natura stykała się z jakimkolwiek objawem grzechu, powodowało to ogromne
cierpienie.
Twierdzenie to wydaje się wzniosłe i głębokie, ale jest tu
pewien problem, który wynika z treści Listu do Filip. 2:7, w którym czytamy, że
Chrystus : "wyparł się samego siebie".
A oto, jak ten sam fragment oddany został w innym
przekładzie. Filipian 2:7 (BIBLIA WARSZAWSKO-PRASKA):
Lecz wyzbył się wszystkiego, co Boskie, pojawił
się w postaci sługi...
Problem polega na tym, że Chrystus nie mógł zmagać się z
grzechem jako Bóg, ale jako człowiek, gdyż inaczej miałby nad nami
przewagę. On oczywiście nadal był Bogiem, posiadał boską naturę, ale w walce z
grzechem wyzuł się ze swojej boskości, "wyzbył się wszystkiego, co
Boskie" (ang. przekłady mówią: "emptied himself" - "opróżnił
siebie").
Zresztą, Pan Jezus był naszym przedstawicielem i w naszym
imieniu miał spełnić warunek konieczny do zbawienia. Musiał zmagać się z
pokusami i naszą zasadą egocentrycznej miłości ("krzyżem") i doskonale
pokonać ten grzech jako człowiek, w ludzkiej naturze, i to
upadłej, bo to ona potrzebowała odkupienia.
Kolejnym symbolem wskazującym wyraźnie na "ciało"
(ludzką naturę) Chrystusa była bez wątpienia zasłona, która w chwili
śmierci Zbawiciela została rozdarta. Fakt ten niewątpliwie oznaczał koniec
starotestamentowego systemu ofiarniczego, ale czy tylko?
Hebr. 10:19-20
19. Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy
wstęp do świątyni
20. Drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez
zasłonę, to jest przez ciało
swoje.
Apostoł Paweł przypomina nam tutaj o niezwykłym fakcie, a
mianowicie, o tym, że teraz mamy wstęp do tego miejsca w świątyni, do którego
wcześniej nie mięliśmy wstępu, czyli do miejsca najświętszego. Oznacza to, że
teraz możemy stanąć przed obliczem samego Boga! Stało się to możliwe dzięki
temu, że zasłona świątyni została rozerwana na dwie części. Zasłona ta jednak
była jedynie (podobnie jak niemal wszystko w świątyni) symbolem Chrystusa, a
ściśle mówiąc Jego "ciała". "Ciało" Chrystusa w tym przypadku, nie mogło
oznaczać jedynie Jego fizycznego ludzkiego ciała, ale oznaczało
całe człowieczeństwo, i to dokładnie takie, jakie jest naszym udziałem.
Oto jak wyjaśnione zostało znaczenie słowa "ciało" w książce
"NAUKI PISMA ŚWIĘTEGO" (str. 500), której autorem jest prof.
Zachariasz Łyko:
"Słowo ciało (hebr. basar, gr. sarks) jest
w symbolice biblijnej synonimem przyrodzonej, upadłej i grzesznej,
skoncentrowanej na sprawach ciała natury ludzkiej... Pojęcie
cielesności, które równoznaczne jest z pojęciem
grzeszności, nie ogranicza się wyłącznie do ciała, czyli
fizycznej (somatycznej) strony istoty ludzkiej, lecz obejmuje także jej
sferę duchową - jej psychikę, całą osobowość".
Gdyby na krzyżu w Chrystusie umarło jedynie nasze fizyczne
ludzkie ciało, to Pan Jezus miałby prawo zbawić jedynie materialną cześć
ludzkiej istoty, ale nie upadłą naturę w sferze duchowej i moralnej, gdyż to
czego nie przyjął nie może być legalnie odkupione.
2 Moj. 26:31,33
31. Zrobisz też zasłonę z fioletowej i
czerwonej purpury ...
33. Zasłonę zawiesisz na hakach i wniesiesz za zasłonę Skrzynię
Świadectwa, a ta zasłona będzie wam oddzielać miejsce święte od
najświętszego.
Dlaczego ta zasłona była z purpury?
Izaj. 1:18
18. Chodźcie więc, a będziemy się prawować - mówi Pan! Choć
wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć
będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna.
Co symbolizuje PURPURA"?
- NASZE GRZECHY.
Jeśli więc zasłona oznacza "ciało", czyli całą ludzką naturę w
jej obecnym stanie, a dodatkowo "purpura", bo taki kolor miała ta zasłona,
symbolizuje tu nasze grzechy, to jasne jest, że zasłona ta musiała oznaczać
naszą reprezentacyjną grzeszną naturę wraz z jej
owocami - grzechami. Nie mogło być inaczej, gdyż, aby nas zbawić
Syn Boży musiał utożsamić się z naszym upadłym człowieczeństwem (grzechem w l.
poj.) oraz wziąć na Siebie także ciężar naszych grzechów (w liczbie mnogiej)
stanowiących "owoce" grzechu, który w nas mieszka!
Ta purpurowa zasłona została rozdarta, tak samo
upadła ludzka natura Chrystusa ("ciało") - purpurowa od naszych grzechów,
została uśmiercona raz na zawsze na krzyżu:
1 Ptr 2:24 (BT)
On sam, w swoim ciele poniósł nasze
grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami
grzechów...
Z tekstu tego jasno wynika, że to właśnie "ciało"
(ludzka natura) Chrystusa było nośnikiem naszych grzechów! To przez swoje ciało
(upadłą ludzką naturę) Chrystus mógł zanieść nasze grzechy na krzyż i tam je
uśmiercić.
Jaką mamy z tego korzyść?
Hebr. 10:10
10. Mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez
ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa (reprezentacyjnej
upadłej ludzkiej natury) raz na zawsze.
To właśnie przez śmierć "ciała" Chrystusa
(ludzkiej upadłej natury) jesteśmy nazwani świętymi! Jesteśmy usprawiedliwieni!
Skoro zatem, te najbardziej drogocenne błogosławieństwa otrzymujemy od Boga
poprzez ofiarowanie "ciała" Chrystusa, to żaden wierzący człowiek nigdy nie
powinien pozwalać sobie na stwierdzenie, że człowieczeństwo Chrystusa jest
nieistotnym zagadnieniem i nie powinniśmy poświęcać temu tematowi zbyt wiele
uwagi. To, jak bezcenne znaczenie ma dla nas właściwe zrozumienie wcielenia Syna
Bożego doskonale rozumiała siostra White, gdyż napisała ona, że "Człowieczeństwo
Jezusa Chrystusa jest dla nas WSZYSTKIM!"
Hebr. 10:19-20:
19. Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy
wstęp do świątyni
20. Drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez
zasłonę, to jest przez ciało swoje.
Fakt, że "zasłona" w Hebr. 10,20 symbolizowała ludzka naturę
Chrystusa nie jest moim wymysłem, gdyż takie zdanie mają też nasi teolodzy,
którzy w SDA BIBLE COMMENTARY, w kom. do Hebr. 10:19-20 napisali:
Jeśli zasłona oznacza tu ciało, to
prowadzi to do konkluzji, że wcielenie Chrystusa umożliwiło nam
wstęp do miejsca najświętszego (świątyni w niebie) (w. 19)".
Jeśli zatem ta "zasłona" oznacza człowieczeństwo ("wcielenie")
Chrystusa, to przez "rozdarcie" (uśmiercenie) tego człowieczeństwa mamy teraz
dostąp do samego tronu Bożego. Powstaje też pytanie, jaka musiała to być natura,
skoro stanowiła ona barierę pomiędzy nami (grzesznikami) a świętym Bogiem, i
musiała być unicestwiona, aby bezpośrednia społeczność z Bogiem mogła być nam
przywrócona?
Niektórzy chrześcijanie twierdzą, że to Prawo Boże
zostało uśmiercone wraz z Chrystusem. Ale gdyby tak było, to nie zasłona
w świątyni zostałaby rozerwana na dwie części, ale skrzynia przymierza,
bo właśnie tam znajdowało się prawo.
To nie prawo, które jest święte zasługiwało na śmierć, ale
wynalazek szatana, "wirus", którym zaraził on każdego z nas, czyli zakon
grzechu, który jest w nas musiał być i faktycznie został uśmiercony na zawsze w
Chrystusie.
Ap. Paweł nigdzie w swoich wypowiedziach nie ma na myśli tego,
że to prawo Boże zostało przybite do krzyża.
Paweł był synem faryzeusza, i gdy miał zaledwie 2 lata jego
rodzice brali księgę prawa, smarowali ją miodem i dawali małemu Pawłowi
do lizania, tak aby jego umysł zakodował sobie na całe życie, że zakon Pana jest
słodki jak miód (Ps. 19, 11). W wieku 12 lat musiał na pamięć znać całą
Torę, czyli cały Pięcioksiąg Mojżeszowy. Paweł nigdy nie zapomniał o tym, że
zakon Pana jest słodki jak miód i nigdy nie ma na myśli tego, że prawo to
zostało anulowane. To nie prawo umarło z Chrystusem na krzyżu:
Rzym. 7:4
4. Przeto, bracia moi, i wy umarliście dla
zakonu przez ciało Chrystusowe..
Jest czymś oczywistym, że według Pawła, to nie prawo, ale my
umarliśmy dla prawa, co oznacza, że nie może ono teraz nas potępiać. Jeśli
popełnię poważne przestępstwo, zostanę potępiony przez prawo, skazany i
uśmiercony, to czy to prawo może mnie ponownie skazać? Nie, nie może tak długo
jak długo akceptuję historyczny fakt swojej śmierci w Chrystusie! I właśnie w
tym sensie "umarłem dla zakonu"! Takie zdanie mają zresztą nie tylko
adwnetystyczni teolodzy.
Watchman Nee, "Normalne Życie Chrześcijańskie":
Jej (małżonki z Rzym. 7) jedyną nadzieją jest śmierć jej męża
(Zakonu), wtedy bowiem mogłaby poślubić tego drugiego (Chrystusa), ale nie ma
najmniejszej nadziei, że on umrze, bo "dopóki nie przeminie niebo i ziemia,
jedna jota albo kreska nie przeminie z Zakonu, aż się wszystko stanie" (Mat. 5,
18). Zakon będzie trwał przez całą wieczność. A jeśli Zakon nigdy
nie przeminie, to jak mogę związać się z Chrystusem? Jest tylko jeden sposób.
Jeśli zakon nie może umrzeć, to ja muszę umrzeć, dzięki czemu ten
nieudany związek małżeński zostanie rozwiązany. W wierszach 1-3 jest mowa o tym,
że pierwszy mąż (zakon) powinien umrzeć, ale w wierszu 4-tym widzimy, że w
istocie umiera kobieta (my). To nie Zakon przemija, ale ja umieram. Musimy
bowiem zdać sobie jasno sprawę z tego, że Zakon nigdy nie może
przeminąć. Sprawiedliwe żądania Boże stać będą na wieki, i tak długo,
jak długo żyję, muszę je spełniać; ale gdy umieram, Zakon traci do mnie
prawo. Teraz zachodzi jednak najistotniejsze pytanie: W jaki sposób mogę
umrzeć? I tutaj znowu objawia się doskonałość dzieła naszego Pana: A tak,
bracia moi, i wy jesteście umarli dla zakonu przez ciało
Chrystusowe (Rzym.7,4). Gdy Chrystus umarł, to ja też
umarłem, ponieważ Bóg umieścił mnie w Nim".
Na jakiej podstawie możemy powiedzieć, że ludzka na tura
Chrystusa była taka jak nasza?
Choćby na podstawie tego, że Jego matką, i to
prawdziwą matką była Maria, której udziałem nie było
niepokalane poczęcie, ale pokalane, co oznacza, że ona również,
taka jak każdy człowiek odziedziczyła upadłą naturę i taką sama naturę
przekazała Synowi.
Dla nas genealogie nie mają większego znaczenia, ale dla
Żydów genealogia była wszystkim, czymś najważniejszym. W Ew. Mateusza i Łukasza
przedstawione są dwie genealogie Chrystusa. Bardzo ciekawe jest to, że te
genealogie nie zgadzają się ze sobą. Dlaczego?
Wyjaśnienie jest bardzo proste i oczywiste. Według proroctw ST
Chrystus miał zasiąść na tronie Dawida. Skoro tak, to musiał posiadać
rodowód, który wykazałby, że był potomkiem Dawida. Jednak nie mógł
odziedziczyć tronu przez matkę, ale ojca, który musiał być potomkiem Dawida. Z
tego powodu Ew. Mateusza przedstawia rodowód Chrystusa po linii
królewskiej, od Dawida i Salomona do Józefa - ziemskiego ojca Jezusa.
Dzięki temu, Chrystus jako potomek Dawida ze strony Józefa miał prawo zasiąść na
tronie Dawida.
Matka zaś Jezusa - Maria również była potomkiem Dawida,
ale nie przez Salomona, lecz Natana - innego syna Dawida. I jej
rodowód przedstawiony jest w ew. Łukasza. Przez Marię Jezus nie mógł
otrzymać prawa do tronu, ale ciało (naturę) i krew Dawida, a przez
rodowód ze strony Józefa miał prawo stać się królem Izraela.
A zatem, Chrystus przez Marię, która była pokalanie
poczęta, musiał przejąć tę samą naturę:
Hebr. 2:11,14
11. Bo zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy bywają
uświęceni (grzeszni ludzie), z jednego są wszyscy; z tego
powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi,
14. Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w
ciele, więc i On również miał w nich udział, aby przez śmierć
(przez śmierć tego "ciała") zniszczyć tego, który miał władzę nad
śmiercią, to jest diabła.
Hebr. 4:14-16:
14. Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez
niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno
wyznania.
Jakiego to wyznania mamy "się mocno trzymać"?
Werset 15:
Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze
słabościami naszymi, lecz doświadczonego (BG:
"kuszonego") we wszystkim, podobnie jak my, z
wyjątkiem grzechu".
Chrześcijanie od wielu wieków toczą spór o to, co Paweł miał na
myśli pisząc "słabości" oraz "kuszony we wszystkim tak jak
my"?
Weiss - niemiecki teolog (specjalizujący się w NT i
grece):
"Słowo słabości (gr. asteneia)
oznacza moralną słabość, która czyni człowieka zdolnym do
grzechu... (Podobnie w Hebr. 5, 2 Paweł napisał o arcykapłanie:), że i on sam
podlega słabości... Ten Najwyższy Kapłan (czyli Chrystus - Weiss miał tu na
myśli Chrystusa, bo pisał z dużej litery) zmagał się ze
słabościami, grzesznymi tendencjami, które go
otaczały. Był całkowicie osaczony przez grzech, gdyż przyjął grzeszną naturę,
która jeśliby nie została poskromiona, przejęłaby kontrolę nad całą Jego istotą
(bytem)".
Drugi zwrot z tego fragmentu również wywołujący spory, to
"kuszony we wszystkim, tak jak my."
Czy Paweł miał tu na myśli to, że pokusy, z którymi zmagał się
Chrystus były pod każdym względem takie same jak nasze? Czy Chrystus był
kuszony, aby oglądać w nocy niewłaściwe programy w telewizji? Z pewnością nie
zmagał się On ze wszystkimi pokusami, z którymi muszą zmagać się np. ludzie
bogaci, czy uzależnieni od narkotyków lub alkoholu, bo nie posiadał bogactwa,
nie miał nawet własnego domu, nie był też uzależniony od alkoholu, ani nigdy nie
stosował narkotyków. Z tego powodu Paweł, pisząc, że Chrystus był "kuszony
pod każdym względem tak jak my" miał na myśli nie to, że rodzaje pokus były w
Jego przypadku takie same, ale że podstawowa zasada związana z kuszeniem była
dokładnie taka jak w naszym przypadku. Oznacza to, że Chrystus - podobnie jak my
- musiał być kuszony wewnętrznie i pokusy musiały docierać do Niego poprzez
"zakon grzechu", czyli poprzez zasadę naturalnych skłonności do przesadnego
umiłowania siebie (własne "ja").
Jak. 1:14-15
14. ...każdy bywa kuszony przez własne
pożądliwości, które go pociągają i nęcą;
Czym jest ta "pożądliwość"? Jaka jest różnica między
pożądliwością a pragnieniem? Czy posiadanie pragnień jest czymś złym? To
przecież Bóg obdarzył nas naturalnymi pragnieniami, np. pragnieniem jedzenia czy
picia, pragnieniem intymnego pożycia seksualnego i wieloma innymi. I te
pragnienia, choć z natury nie są złe, to jednak mogą stać się złymi
pragnieniami, gdy kontrolę nad nimi przejmuje ciało (natura). Gdy pragnienia
zostają zdominowane przez własne "ja", a nie przez Ducha Świętego, wówczas stają
się grzesznymi pragnieniami, złymi żądzami (pożądliwościami) lub zepsutymi
pragnieniami..
Czym jest pokusa?
W naszym ciele mamy coś, co nazywamy popędem, podnietą,
pragnieniem. Skłonności te nazywamy grzesznymi popędami, ponieważ posiadamy
grzeszną naturę. I czujemy jak wewnątrz naszego "ciała" te pożądliwości nas
"nęcą" i "pociągają", jak napisał Jakub. Czy jednak według niego, samo to
"nęcenie" jest już grzechem? Nie. Dopiero, gdy taka pożądliwość (pragnienie)
"pocznie", to znaczy, gdy w swoim umyśle poddamy się temu
pragnieniu, wtedy ta pożądliwość przekształca się w grzech.
Powiedzmy, że pojawia się we mnie pragnienie zjedzenia
czekolady. Wiem, że jest ona bardzo niezdrowa, ma dużo cukru, osłabia
system obronny, zawiera sporo kofeiny, która jest uzależniającą używką. W swoim
umyśle więc (jako nawrócona osoba) nie chcę jej jeść, ale wtedy pojawia się
takie wewnętrzne pragnienie, pożądliwość, aby kupić sobie tę czekoladę i zjeść
ją całą. Ja jednak, dzięki obecnemu we mnie Duchowi Świętemu, nadal w swoim
umyśle stale mówię temu pragnieniu "nie" i po pewnym czasie ta pokusa znika. Czy
popełniłem grzech, dlatego że odczuwałem takie naturalne pragnienie spożycia
czegoś, co faktycznie byłoby dla mnie niezdrowe? Nie! I nie popełnię grzechu tak
długo, jak długo w umyśle nie postanowię tego zrobić. Jakub mówi, że kiedy ta
pożądliwość "pocznie", dopiero wówczas rodzi grzech. Oznacza to, że kiedy w
umyśle powiem temu złemu pragnieniu "tak", dopiero wtedy zgrzeszę.
Powiedzmy, że pastor prosi mnie, abym jutro rano udać się na
miasto, by rozdawać zaproszenia na wykłady biblijne. Czy jest to zgodne z wolą
Bożą? Tak, nie mamy co do tego najmniejszych wątpliwości. Ale moje "ja", moja
egocentryczna natura stara się realizować swoją własną wolę i następnego dnia
rano, w swoim "ciele" (upadłej naturze) odczuwam wewnętrzne egoistyczne
pragnienie, aby pozostać w domu. Jednak w swoim umyśle nie podjąłem takiej
decyzji i nie uległem pragnieniu mojego ja. Czy to, że odczuwałem wewnętrzne
pragnienie, by sprzeciwić się woli Bożej, było grzechem? Nie, bo w umyśle nie
poddałem się temu złemu pragnieniu. Z chwilą jednak, gdy powiem tej pożądliwości
"tak" popełniam grzech.
Podobnie, Pan Jezus, np. w Ogrodzie Getsemane odczuwał w swoim
"ciele" (ludzkiej naturze) wewnętrzne pragnienie, by sprzeciwić się woli Ojca i
postąpić zgodnie z egocentrycznym pragnieniem "ciała" i zbawić raczej siebie a
nie nas. Gdyby nie odczuwał takiego pragnienia (niewątpliwie złego pragnienia
sprzeciwienia się woli Ojca), to nie modliłby się słowami: "wszakże nie
moja wola, ale Twoja niech się stanie" (nie to co
"ja" chcę, ale Ty). Wynika z tego jasno, że Jego ludzka i
wypływająca z "grzesznego ciała" wola (pragnienie) sprzeciwiała się woli Ojca!
Oznacza to, że Chrystus modlił się: "Niech nie będzie tak jak chce to "ja",
którym zostałem obarczony (ludzka egocentryczna natura), ale jak Ty chcesz
Ojcze".
Podobnie, w innym miejscu Chrystus powiedział, że przyszedł
pełnić nie swoją własną wolę, ale wolę Ojca! Bardzo dziwna
wypowiedź! Czyżby Chrystus nie pragnął tego samego, czego pragnął
Bóg? W umyśle tak, w Duchu również Pan Jezus miał upodobanie w
wypełnianiu woli Ojca, ale nie w ciele (ludzkiej naturze), bo było
to ciało grzechu, którego częścią była zasada egocentrycznej miłości, z którą
przez całe swoje ziemskie życie musiał zmagać się Pan Jezus, gdyż "kuszony był
we wszystkim, tak jak my, ale z wyjątkiem grzechu". Jakie znaczenie ma tu
zwrot: "z wyjątkiem grzechu"?
Niemiecki teolog Weiss:
"Słowa z wyjątkiem grzechu oznaczają, że w
przypadku Chrystusa, pokusy nigdy nie doprowadziły do grzechu".
Człowieczeństwo Chrystusa jest dla nas "wszystkim", nie tylko
dlatego, że przez sprawiedliwe życie i śmierć w naszej naturze Pan Jezus
gwarantuje nam legalne usprawiedliwienie i zbawienie oraz zapewnia nam moc do
ujarzmienia naszej natury w teraźniejszym czasie, ale poprzez swoje wcielenie
Chrystus oferuje nam nawet koronę, władzę, tron i panowanie!
Gdy Bóg stworzył Adama i Ewę, wówczas powierzył im panowanie
nad ziemią. Gdy jednak zgrzeszyli, stali się poddanymi szatana, a wtedy to on
stał się "panem tego świata". Chrystus przyszedł przywrócić nam panowanie nad
ziemią. Możliwe to było wyłącznie przez śmierć w imieniu upadłej ludzkości.
Szatan jednak oferował Chrystusowi łatwiejsza drogę:
Łuk. 4:6-7
6. I rzekł do niego diabeł: Dam ci tę całą władzę i chwałę ich
(królestw), ponieważ została mi przekazana, i daję ją, komu chcę.
7. Jeśli więc Ty oddasz mi pokłon, cała ona twoja będzie.
Czy diabeł mówił prawdę? Tylko częściowo. To prawda, że w
pewnym sensie stał się panem tego świata, ale gdyby Chrystus oddał mu pokłon, to
czy w ten sposób odzyskałby panowanie nad światem? Nie, dlatego, że sprawca zła
to kłamca, i w takiej sytuacji Chrystus sam stałby się poddanym szatana, a nie
panem tego świata. Nigdy nie wierzmy diabłu! On jest kłamcą i ojcem kłamstwa, i
nigdy nie wierzmy, że dotrzyma swoich obietnic. Szczególnie dotyczy to młodych
ludzi, bo im ojciec kłamstwa zwykle składa najwięcej fałszywych obietnic.
Czy jednak Chrystus jako reprezentant grzesznej ludzkości
odzyskał władze nad ziemią?
Tak, stało się to na krzyżu. A gdy zmartwychwstał, to kto był
pierwszą osobą, która zobaczyła Go po zmartwychwstaniu?
Maria, która reprezentowała ludzkość.
Co uczyniła Maria, kiedy tylko uświadomiła sobie, że stał przed
nią zmartwychwstały Pan Jezus?
Oddała Mu hołd, padając do jego nóg. Było to
symbolicznym wyrazem tego, że Chrystus jako nasz przedstawiciel odzyskał dla nas
to, co utrąciliśmy w Adamie - panowanie nad światem. Maria, która wcześniej,
jako grzesznica oddawała hołd Lucyferowi, jako panu tego świata, teraz jako już
wolna od grzechu i śmierci istota oddaje hołd Chrystusowi jako swemu Panu i Panu
tego świata.
Jan. 20:17 (BW)
17. Rzekł jej Jezus: Nie dotykaj mnie, bo jeszcze
nie wstąpiłem do Ojca.
WYDANIE INTERLINEARNE NOWEGO TESTAMENTU, PRZYPIS DO Jan.
20,17:
"Użyta tu forma sugeruje nie jednorazowe dotknięcie, lecz
dłuższe dotykanie, (Chr. dosłownie powiedział:) "nie trzymaj się
mnie".
New American Standard Bible (jedyny przekład, który oddaje ten
fragment dosłownie):
Rzekł jej Jezus: Przestań trzymać się mnie".
Wynika z tego, że Maria padła do nóg Chrystusa, objęła
rękoma Jego nogi i nie chciała Go puścić! Z tego powodu Pan Jezus musiał
powiedzieć do niej: "Przestań trzymać się mnie" Mario!
Maria dała nam wspaniały przykład. Od chwili nawrócenia, była
zawsze u stóp Chrystusa. Ona jedyna pamiętała o tym, że miał umrzeć i namaściła
go jeszcze przed śmiercią olejkiem, na który wydała wszystkie pieniądze. O czym
to świadczy?
Gdybyście dowiedzieli się, że ktoś, kogo naprawdę bardzo
kochacie za pewien czas umrze, to czy zapomnielibyście o terminie śmierci?
Nie. Dlaczego?
Bo kochacie.
Czy uczniowie pamiętali o tym, że Chrystus miał umrzeć?
Zapomnieli.
Dlaczego?
Dlatego, że jeszcze wtedy miłowali Go samolubną miłością, bo
myśleli bardziej o sobie, o polityce i stanowiskach oraz zaszczytach, które
mogłyby ich spotkać gdyby Chrystus został królem.
Maria jednak nie zapomniała, bo już wtedy kochała Chrystusa
całym sercem, ponad wszystko.
Kto jako pierwszy przybył do pustego grobu (ponownie ze łzami w
oczach)?
Maria.
I, gdy padła do stóp Zbawiciela, objęła mocno Jego nogi, tak
jakby chciała powiedzieć: "Już nigdy więcej Cię nie puszczę
Panie".
Módlmy się o to, abyśmy dzięki obecnemu w nas Duchowi Świętemu
mogli coraz lepiej rozumieć bezcenne znaczenie ukryte w zdaniu: "a
Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami". Starajmy się usilnie
poznać głębię znaczenia tych słów, bo jeśli ten cel osiągniemy, wówczas
umiłujemy Chrystusa tak jak Maria, i patrząc na Niego nie tylko "zdejmiemy
sandały z nóg", ale padniemy do Jego stóp i mocno je trzymając rękoma wiary
nigdy ich nie puścimy i zawsze z radością będziemy podążać za Barankiem,
"dokądkolwiek On idzie", nawet jeśli droga ta prowadzić będzie na prześladowania
i śmierć.
Amen.
Plik "Chrzest i zasłona" w innych formatach do pobrania i
wydruku:
Copyright by Kehat
Szablon: flankerds.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz