Czy można mieć pewność, że Jezus z Nazaretu był
Chrystusem, a więc Mesjaszem? Jednym z największych argumentów są
starotestamentowe proroctwa, które zapowiadały Mesjasza. Czy zostały wypełnione
przez Jezusa?
przez Jezusa?
Alfred.Edersh.(1825--1889) był
żydowskim uczonym nawróconym
na chrześcijaństwo. W swej
książce Życie i czasy Mesjasza przedstawił 456 fragmentów Starego
Testamentu, a następnie wykazał ich wypełnienie w Nowym Testamencie.
Warto przy tym dodać, że ich mesjańskie odniesienie nie wynikało z jego
widzimisię ani z chrześcijańskiej interpretacji. Edersheim wziął
pod uwagę tylko proroctwa uznawane za mesjańskie w pismach
rabinicznych.
Proponuję przyjrzeć się z bliska kilkunastu
starotestamentowym zapowiedziom Mesjasza. W ten sposób możemy się
przekonać, kim naprawdę był Jezus z Nazaretu. Przy okazji będziemy mogli
również stwierdzić, czy biblijne proroctwa mają historyczne wypełnienie,
a tym samym — czy Pismo Święte jest wiarygodne.
• Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów
judzkich, z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władcą Izraela. Początki
Jego od prawieku, od dni zamierzchłych — Księga Micheasza1.
Proroctwo to — zapisane setki lat przed narodzinami Jezusa —
wskazywało na Betlejem w Judei jako miejsce narodzin Mesjasza. Jezus
mógł się urodzić w którymkolwiek z przeszło dwóch tysięcy miasteczek
i osiedli judejskich, a jednak urodził się w tej niewielkiej
mieścinie. Dokładnie tak, jak to zapowiedział wiele wieków wcześniej prorok
Micheasz.
• Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska
pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy,
i zdobędzie posłuch u narodów — Księga Rodzaju2.
W Izraelu było 12 plemion. Patriarcha Jakub na blisko dwa
tysiące lat przed Jezusem zapowiedział, że Mesjasz będzie potomkiem Judy,
a więc czwartego z jego dwunastu synów. Tak się stało. Co więcej,
w Starym Testamencie była zapowiedź, że Mesjasz urodzi się z linii
króla Dawida3. Jezus z Nazaretu był potomkiem Dawida
zarówno ze strony Marii4, jak i Józefa5.
• Oto ja posyłam mojego anioła [posłańca], aby przygotował
drogę przede mną — Księga Malachiasza6.
Posłańcem, który przygotował drogę dla Jezusa, był Jan
Chrzciciel. Przygotował on ludzi na przyjście Zbawiciela7.
Jan jako pierwszy Go rozpoznał i na Jego widok rzekł: „Oto Baranek Boży”8.
Gdy rozpoczęła się mesjańska służba Jezusa, powiedział on skromnie, że wraz
z tym jego misja dobiegła końca: „Trzeba, by On wzrastał, a ja żebym
się umniejszał”9.
• Wesel się bardzo, córko syjońska! Wykrzykuj, córko
jeruzalemska! Oto twój król przychodzi do ciebie, sprawiedliwy on
i zwycięski, łagodny i jedzie na ośle, na oślęciu,
źrebięciu oślicy — Księga Zachariasza10.
Słowa te napisał prorok Zachariasz pięćset lat przed
Chrystusem. Jezus wjechał do Jerozolimy na oślęciu11.
Żaden władca, nawet duchowny Kościoła, nie wyglądał tak skromnie jak On ani nie
zachowywał się tak pokornie.
Nawiasem mówiąc, na początku XV wieku do Pragi
przybyli dwaj angielscy reformatorzy, którym przywódcy Kościoła zabronili
głosić ewangelię publicznie. Wtedy namalowali dwa obrazy, które ustawili
w centrum Pragi. Pierwszy przedstawiał Jezusa na osiołku,
za którym podążali skromnie odziani uczniowie, a drugi papieża
w potrójnej koronie na zdobnym koniu, przed którym kroczyli trębacze,
a za nim kardynałowie w bogatych szatach, z drogimi
pierścieniami na palcach. Malarze musieli opuścić Pragę, ale ich dzieło
przyczyniło się do reformacji w Czechach. Zapowiedziana
w proroctwach skromność Jezusa do dziś świadczy o Jego
niebiańskim pochodzeniu.
• Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem i który chleb
mój jadł, podniósł na mnie piętę — Księga Psalmów12.
Jezusa zdradził Judasz, jeden z przyjaciół13.
Jezus, podając mu kawałek chleba w czasie Ostatniej Wieczerzy, powiedział:
„Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz trzeba, aby
się wypełniło Pismo: Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie
swoją piętę”14; „To ten, dla którego umoczę kawałek
chleba i podam mu. Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał
Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty”15. Apostoł Piotr powiedział później:
„Musiało się wypełnić Pismo, w którym Duch Święty przepowiedział przez
usta Dawida o Judaszu, który stał się przywódcą tych, co pojmali Jezusa”16.
• Uderz pasterza i będą rozproszone owce — Księga
Zachariasza17.
Nie tylko Judasz zawiódł swojego Mistrza. Pozostali uczniowie
też pozostawili Chrystusa samego, kiedy kapłani przyszli ze służbą, aby Go
aresztować w ogrodzie Getsemane. W ten sposób wypełniło się
starotestamentowe proroctwo, które zapowiadało zachowanie uczniów Mesjasza
w obliczu Jego aresztowania.
• Królowie ziemi powstają i władcy spiskują wraz
z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi — Księga Psalmów18.
Judea była w czasach Jezusa prowincją rzymską, dlatego
Żydzi nie mogli wykonywać wyroków śmierci. Ich kapłani spiskowali więc
z herodianami i faryzeuszami przeciwko Chrystusowi, wydając Go
w ręce namiestnika Rzymu, aby wykonał wyrok śmierci. Poncjusz Piłat
widział, że Jezus był niewinny, dlatego chciał od tego umyć ręce. Słysząc,
że jest Galilejczykiem, przekazał go Herodowi Antypasowi, ale ten odesłał Go
z powrotem, a wtedy wydał Go na śmierć, aby zadowolić liderów
izraelskich. W ten sposób przywódcy religijni i świeccy, mimo że
zwykle byli do siebie wrogo usposobieni, połączyli się razem w spisku
przeciwko Bogu i Jego Mesjaszowi, tak jak zapowiedziano to w psalmie.
• Znęcano się nad Nim, lecz On znosił to
w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź
prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie
otworzył ust swoich (...). Policzony został pomiędzy przestępców — Księga
Izajasza19.
W trakcie procesu wytoczonego przeciwko Jezusowi
w Sanhedrynie bezprawnie Go znieważano, opluwano, policzkowano i bito20,
ale Chrystus zachował do samego końca godność21. Tak jak
zapowiedział prorok Izajasz wiele wieków wcześniej, zaliczono Go między
przestępców, gdyż zawisł między dwoma22.
• Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym
Mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem —
Księga Izajasza23.
Jezus wypełnił te proroctwa: „Jeden ze sług, który tam
stał, wymierzył Jezusowi policzek”24. Ten tekst tłumaczy się jako
uderzenie „w policzek”, ale greckie słowo rhapisma, które pochodzi
od rhapis — ‘kij’, oznaczało zwykle uderzenie kijem lub laską.
Poncjusz Piłat nie znalazł w zarzutach kapłanów niczego,
za co mógłby ukarać Jezusa. Posłał Go jednak do Heroda Antypasa,
którego żołnierze sponiewierali Jezusa25. Później zaś skazał Go
na ubiczowanie, aby przypodobać się żydowskim przywódcom. W ten
sposób wypełniło się mesjańskie proroctwo: „Podałem grzbiet mój bijącym”26.
• Wtedy spojrzą na Mnie, na Tego, którego
przebodli (...). To są rany, które mi zadano w domu moich przyjaciół —
Księga Zachariasza27.
Słowa te wyrzekł sam Bóg. Wypełniły się na krzyżu,
do którego Rzymianie przybili dłonie i stopy Jezusa, a także
wtedy, kiedy Jego bok przebiła włócznia jednego z żołnierzy wykonujących
wyrok28. Żydzi nie stosowali ukrzyżowania, kiedy prorok Zachariasz
napisał te słowa. Tak więc było to niezwykłe proroctwo, które jednak znalazło
dokładne wypełnienie w śmierci Jezusa z Nazaretu.
• W pragnieniu moim napoili mnie octem — Księga
Psalmów29.
Jednym z ostatnich słów Jezusa na krzyżu było:
„Pragnę”30. Palące słońce, utrata krwi na skutek ubiczowania
i przebicia kończyn hamowały pracę nerek, powodując odwodnienie organizmu
i nieznośne pragnienie. Oprawcy, „włożywszy na pręt hizopu gąbkę
nasiąkniętą octem, podali mu do ust”31. Ocet był winem
zaprawionym goryczą. Roztwór z octu i wody podawano ukrzyżowanemu nie
tyle, by zaspokoić jego pragnienie, co dla oszołomienia i uśmierzenia
bólu, aby nie krzyczał. Podając go Jezusowi, wypełnili proroctwo zapowiadające
agonię Mesjasza.
• Przebodli ręce i nogi moje, policzyć mogę wszystkie
moje kości — Księga Psalmów32.
Jezus mógł zginąć na różne sposoby, na przykład
ukamienowany lub zasieczony rózgami. Piłat skazał Go na najgorszy
i najbardziej hańbiący rodzaj śmierci, stosowany wobec buntowników
i kryminalistów. W ten sposób wypełniła się kolejna mesjańska
zapowiedź: „Przebodli ręce i nogi moje”, a także proroctwo
Zachariasza: „Wtedy spojrzą na mnie, na Tego, którego przebodli”33.
Słowo „przebodli” odnosiło się w Starym Testamencie do pchnięcia
mieczem lub włócznią34. Właśnie po takim ciosie włócznią
rzymskiego legionisty z boku Jezusa wypłynęła krew i woda35.
• A oni się wpatrują, sycą mym widokiem; moje szaty dzielą
między siebie i los rzucają o moją suknię — Księga Psalmów36.
Apostoł Jan, sprawozdając o śmierci Jezusa, wskazał
na szczegół będący wypełnieniem tego proroctwa: „A gdy żołnierze
ukrzyżowali Jezusa, wzięli szaty jego i podzielili na cztery części,
każdemu żołnierzowi część, i zwierzchnią suknię. A ta suknia nie była
szyta, ale od góry cała tkana. Tedy rzekli jedni do drugich: Nie
krajmy jej, rzućmy losy o nią, czyja ma być”37. Powyższe
proroctwo implikowało publiczną egzekucję Mesjasza, podczas której ludzie sycili
się Jego cierpieniem i Mu urągali38. Tak też było
w przypadku śmierci Jezusa na Golgocie39.
• I Jahwe rzekł do mnie: ‘Wrzuć to garncarzowi,
wspaniałą zapłatę, na jaką mnie oszacowali’. I wziąłem trzydzieści
srebrników i wrzuciłem garncarzowi w domu Pańskim — Księga
Zachariasza40.
Zgodnie z tą osobliwą zapowiedzią, 30 srebrników
za zdradę Mesjasza miało trafić do świątyni,
a z niej w ręce garncarza. Tak się stało. Judasz po śmierci Jezusa poszedł do świątyni, aby oddać kapłanom pieniądze, które mu dali za Jego wydanie. Nie przyjęli ich, gdyż były splamione niewinną krwią. Judasz rzucił więc srebrniki na posadzkę świątyni, a wtedy kapłani uradzili, aby za nie kupić od garncarza pole na cmentarz dla ubogich cudzoziemców41.
a z niej w ręce garncarza. Tak się stało. Judasz po śmierci Jezusa poszedł do świątyni, aby oddać kapłanom pieniądze, które mu dali za Jego wydanie. Nie przyjęli ich, gdyż były splamione niewinną krwią. Judasz rzucił więc srebrniki na posadzkę świątyni, a wtedy kapłani uradzili, aby za nie kupić od garncarza pole na cmentarz dla ubogich cudzoziemców41.
* * *
Henry Liddon, profesor Uniwersytetu
Oksfordzkiego, znalazł w Starym Testamencie 332 specyficzne proroctwa mesjańskie42.
Stopień szczegółowości tych proroctw jest tak wysoki, że nie byłoby możliwe,
aby w całych dziejach ludzkości znaleźć osobę, która wypełniłaby choćby
osiem z nich. Wszystkie znalazły wypełnienie w osobie i misji
Jezusa z Nazaretu.
Peter Stoner, po zbadaniu matematycznego
prawdopodobieństwa wypełnienia się zaledwie kilku proroctw mesjańskich
w Jezusie z Nazaretu, stwierdził nie bez racji: „Kto nie uznaje
w Jezusie zapowiedzianego w Piśmie Świętym Syna Bożego, ignoruje
fakt, który ma za sobą więcej dowodów niż jakikolwiek inny fakt
na świecie”43.
Alfred Edersheim, inny wykładowca Uniwersytetu Oksfordzkiego,
wymienił w swej książce — w oparciu o żydowskie pisma rabiniczne
— 456 starotestamentowych zapowiedzi Mesjasza ze Starego Testamentu, które
znalazły wypełnienie w życiu, służbie i śmierci Jezusa
z Nazaretu44.
Nie ma tu przypadku. Jezus z Nazaretu był tym,
za kogo się podawał — Synem Bożym i Zbawicielem. Przyjmij Go jako
swego jedynego Pana i Zbawiciela. Jak to uczynić? Powiedz Mu własnymi
słowami, że jesteś grzesznikiem, który potrzebuje w swoim życiu
Zbawiciela. Wyznaj Mu własnymi słowami grzechy, przyjmij przebaczenie i poproś,
aby prowadził cię przez resztę życia. Jezus będzie z tobą, aż zobaczysz
Go, kiedy przyjdzie powtórnie, aby zabrać zbawionych do siebie.
Jezus obiecał: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie
w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań
wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam
miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie
i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem”45.
Jonatan Dunkel
1 Mi 5,1. 2 Rdz 49,10. 3 Zob. Jr 23,5. 4 Zob. Łk 3,31. 5 Mt 1,6.16. 6 Ml 3,1. 7 Zob. Mk 1,1-8. 8 J 1,36. 9 J 3,30. 10 Za 9,9. 11 Zob. Łk 19,35-38. 12 Ps 41,10. 13 Zob. Mt 26,47-48. 14 J 13,18. 15 J 13,26. 16 Dz 1,16. 17 Za 13,7. 18 Ps 2,2. 19 Iz 53,7.12. 20 Zob. Mt 26,67. 21 Zob. Mt 27,12. 22 Zob. Mt 27,38. 23 Iz 50,6. 24 J 18,22-23. 25 Zob. Łk 23,4-11. 26 Iz 50,6. 27 Za 12,10; 13,6. 28 Zob. J 19,34. 29 Ps 69,22. 30 J 19,28. 31 J 19,28-29. 32 Ps 22,17-18. 33 Za 12,10. 34 Zob. Lb 25,8; Sdz 9,54. 35 Zob. J 19,34. 36 Ps 22,18-19. 37 J 19,23-24. 38 Zob. Ps 22,18. 39 Zob. Mk 15,29-32. 40 Za 11,13. 41 Zob. Mt 27,5-7. 42 Zob. Floyd Hamilton, The Basis of Christian
Faith, s. 160.
43 Peter W. Stoner, Robert C. Newman, Science Speaks, s. 112. 44 Zob. Alfred Edersheim, The Life and Times of Jesus the Messiah, s. 163, 710-741. 45 J 14,1-3.
43 Peter W. Stoner, Robert C. Newman, Science Speaks, s. 112. 44 Zob. Alfred Edersheim, The Life and Times of Jesus the Messiah, s. 163, 710-741. 45 J 14,1-3.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz